Sr# 1 archived icon Jos Aanraad. De kunstschilder Jos Aanraad is geboren in het Brabants dorpje Oud-Gastel in 1945. Jos bleek een natuurtalent, al in 1957 behaalde hij de eerste prijs bij een tekenwedstrijd. Als huisschilder verdiende hij de kost en in die tijd heeft hij tekenlessen en schildercursussen gevolgd om te tekenen en schilderen in zijn vrije tijd. Het magazine “Tekenen en Schilderen” publiceerde in 1988 verschillende foto’s van zijn werk. Later in de jaren 80 volgde Jos een cursus stilleven schilderen bij de kunstschilder Cornelis Lemair. Hier leerde hij de techniek van een onderschildering en het werken met een zeventiende eeuws kleurenpalet en is hij daarmee verder gegaan in zijn eigen stijl. Sinds 1992 werkt Jos dan ook in zijn eigen atelier full-time als kunstschilder. Zijn voorkeur gaat uit naar het maken van stillevens, maar uiteraard maakt hij ook portretten, landschapjes e.d. meestal in opdracht. “De poëzie van de dingen picturaal belicht” zo stond het treffend in een van de talrijke dagbladrecenties
Jos Aanraad archief 1
Omschrijving
Sr# 1 archived icon Den Haag, aquarel op papier, afmeting 50x63cm beeldmaat
B.C. van Ettinger, 1916-1991
Omschrijving
Sr# 1 archived icon Havengezicht, olieverf op linnen, afmeting 96x127cm doekmaat
L. Gschossman, 1894-1988
Omschrijving
Sr# 1 archived icon Het familiefeest, olieverf op linnen, afmeting 65x95cm doekmaat
H.W. Schmidt, 1859-1940
Omschrijving
Sr# 2 archived icon Den Haag, aquarel op papier, afmeting 35x45cm beeldmaat
B.C. van Ettinger, 1916-1991
Omschrijving
Sr# 2 archived icon Bloemstilleven, olieverf op linnen, afmeting 40x50cm doekmaat
Lammert van der Tonge 1871-1937 archief
Omschrijving
Sr# 2 archived icon Koeien aan de bosrand, olieverf op linnen, afmeting 65x95cm doekmaat
E.B. van Dulmen Krumpelmann, 1897-1986
Omschrijving
Sr# 3 archived icon Stilleven, De kunstschilder Jos Aanraad is geboren in het Brabants dorpje Oud-Gastel in 1945. Jos bleek een natuurtalent, al in 1957 behaalde hij de eerste prijs bij een tekenwedstrijd. Als huisschilder verdiende hij de kost en in die tijd heeft hij tekenlessen en schildercursussen gevolgd om te tekenen en schilderen in in zijn vrije tijd. Het magazine “Tekenen en Schilderen” publiceerde in 1988 verschillende foto’s van zijn werk. Later in de jaren 80 volgde Jos een cursus stilleven schilderen bij de kunstschilder Cornelis Lemair. Hier leerde hij de techniek van een onderschildering en het werken met een zeventiende eeuws kleurenpalet en is hij daarmee verder gegaan in zijn eigen stijl. Sinds 1992 werkt Jos dan ook in zijn eigen atelier full-time als kunstschilder. Zijn voorkeur gaat uit naar het maken van stillevens, maar uiteraard maakt hij ook portretten, landschapjes e.d. meestal in opdracht. “De poëzie van de dingen picturaal belicht” zo stond het treffend in een van de talrijke dagbladrecenties.
Jos Aanraad archief 3
Omschrijving
Sr# 3 archived icon Den Haag, aquarel op papier, afmeting 35x45cm beeldmaat
B.C. van Ettinger, 1916-1992
Omschrijving
Sr# 3 archived icon Kerkingang, olieverf op linnen, afmeting 35x50cm doekmaat
Jan Cossaar archief 2
Omschrijving
Sr# 3 archived icon Koeien in landschap, olieverf op linnen, afmeting 50x70cm doekmaat
Ron Meilof, 1953-2018
Omschrijving
Sr# 9 archived icon Wintergezicht, olieverf op linnen, afmeting 50x60cm doekmaat
A. Buikema archief
Omschrijving
Sr# 9 archived icon Landschap, aquarel op papier, afmeting 15x22cm beeldmaat.
A. Kittendorff, 9, 1820-1902
Omschrijving
Sr# 9 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 60x70cm doekmaat
Finn Pedersen, geb. 1944
Omschrijving
Sr# 9 archived icon Bosgezicht, olieverf op linnen, afmeting 70x80cm doekmaat
Piet Wijngaerdt, 1873-1964
Omschrijving
Sr# 10 archived icon Haarzuilens bij Utrecht, Andries Verleur, afmeting 60x80cm doekmaat
Andries-Verleur archief 1
Omschrijving
Sr# 11 archived icon Landschap (Kortenhoef), olieverf op paneel, afmeting 30x40cm paneelmaat
L. Stutterheim, 1873-1943
Omschrijving
Sr# 11 archived icon Kustgezicht, olieverf op paneel, afmeting 14x18cm paneelmaat
R.D. Meyer Wiegand, 1929-2006
Omschrijving
Sr# 11 archived icon Andries Verleur, boerenerf, afmeting 77x134cm doekmaat
Andries Verleur archief 2
Omschrijving
Sr# 12 archived icon Korenschoven, Andries Verleur, 1876-1953, afmeting 40x50cm doekmaat
Andries Verleur archief 3
Omschrijving
Sr# 13 archived icon Vissersbootje, olieverf op linnen bevestigd op paneel, afmeting 34x30cm paneelmaat
L. van der Vlist, 1894-1962
Omschrijving
Sr# 13 archived icon Stadsgezicht met figuren (Brussel), olieverf op linnen, afmeting 61x65cm doekmaat
Chris Soer, 13, 1882-1961
Omschrijving
Sr# 13 archived icon Houthakkers in het bos, Andries Verleur, 1876-1953, afmeting 36x48cm paneelmaat
Andries Verleur archief 4
Omschrijving
Sr# 14 archived icon Eenden aan de waterkant, olieverf op paneel, afmeting 18x24cm paneelmaat
Constant Artz, 1870-1951
Omschrijving
Sr# 15 archived icon Eenden aan de waterkant, olieverf op paneel, paneelmaat 30x40cm
Constant Artz, 1870-1951
Omschrijving
Sr# 17 archived icon Giethoorn, olieverf op linnen, afmeting 30x40cm doekmaat
L. Stutterheim, 1873-1943
Omschrijving
Sr# 17 archived icon Boerenerf, olieverf op paneel, afmeting 50x60cm paneelmaat
W. Berkers, geb. 1950
Omschrijving
Sr# 18 archived icon Op de markt, olieverf op linnen, afmeting 70x90cm doekmaat
Koos van Loon,1930-2004
Omschrijving
Sr# 19 archived icon Eekhoorn, gouache op schilderkarton, afmeting 38x38cm beeldmaat
Jan Weenink, geb. 1946
Omschrijving
Sr# 19 archived icon Spelende kinderen, olieverf op linnen, 33x49cm doekmaat.
Daan Muhlhaus, 19, 1907-1981
Omschrijving
Sr# 20 archived icon Gezicht op de Prinsengracht in Amsterdam, olieverf op linnen, afmeting 60x80cm doekmaat. Korthals, J. Korthals, Jan Korthals 1916-1972 Korthals, Johannes (Jan) Korthals werd in 1916 in Amsterdam geboren. Hier woonde en werkte hij langere tijd aan de Amstel, met een prachtig uitzicht op de Magere Brug, de Hoge Sluis en op Carre.. Hij was een leerling van de Akademie voor Beeldende Kunst in Antwerpen en van Jos Rovers. Van deze kreeg hij vooral schilderlessen. Ook was Jan Korthals een leerling van zijn oom Marie Henry Mackenzie. Vlak voor het overlijden van zijn leermeester schilderde Korthals een indrukwekkend portret van hem. Korthals was voorbestemd voor het kantoor, waarop hij na de HBS terecht kwam. Het was geen groot succes; verder dan fl 100,- per maand bracht hij het niet. Als hij vrij was, schilderde en tekende hij. Hij schilderde, aquarelleerde en tekende o.m. in impressionistische trant stadsgezichten. Hij gaf les aan A.W. Schreuder en was lid van St. Lucas te Amsterdam. Zijn werk verraadt een rijk geschakeerd vakmanschap , dat aantrekkelijke elementen bezit: vlotheid in de behandeling der verfmaterie, een gevoel van atmosfeer en een boeiend en warm coloriet. Jan Korthals werd vooral bekend door zijn raak getroffen portretten en zijn sfeervolle stadsgezichten en landschappen. Hij werkte in zijn grote huis aan de Amstel, of trok in zijn Volkswagenbusje door Frankrijk en andere landen. Hij heeft zeer veel geexposeerd, ondermeer in Amsterdam, Laren en Geneve. In het ziekenhuis Amsterdam-Noord hangt een groot schilderij van het IJ van zijn hand. Regelmatig kreeg Korthals opdrachten voor stadsgezichten die in kalenders werden verwerkt. Hierdoor verkreeg hij in brede kring een zekere populariteit. Immers, wie is niet verrukt van een stukje mooi Amsterdam, of een herinnering aan een stukje mooi Parijs, zoals Korthals dat weergaf. Door de vele opdrachten, kreeg hij het gevoel dat zijn artistieke reputatie onvoldoende tot uitdrukking kwam. In zijn vrije werken zocht hij weer de vernieuwing. In alle gevallen staat zijn kleurgevoel en zij tekentalent buiten kijf voor de essentie van zijn onderwerp. Als late impressionist doorkruiste hij Holland en noteerde hij in vlotte verzadigde tonen molens en boerderijen. Zijn Amsterdamse stadsgezichten, waarin de bruine toon de boventoon voert, doen ons het meest aan Breitner denken. Hier is onmiskenbaar de invloed van zijn oom en leermeester Marie Henry Mackenzie te herkennen, die zelf gedurende een langere periode bij Breitner in de leer was. De verering die Mackenzie voor Breitner had, heeft hij voor honderd procent op zijn neef overgedragen. Ook kwam hij graag in Parijs, waar hij vele pittige inkttekeningen maakte, die hij later op zijn atelier in Amsterdam tot goed doorwerkte olieverfschilderijen maakte. Zijn Parijse straathoekjes zijn typerend; wat blauw in de schaduw, het rood van een meisjesblouse en een lichtgroene winkelpui, zijn de handige kleuraccenten in een vluchtig straatbeeld. Korthals, J. Korthals, Jan Korthals was born in Amsterdam in 1916 and he died in 1972.
Jan Korthals, archief 20
Omschrijving
Sr# 20 archived icon Fruit en bloemstilleven, olieverf op linnen, afmeting 30x40cm doekmaat
Jacob Nieweg, 1877-1955
Omschrijving
Sr# 20 archived icon Reebok in de natuur, olieverf op linnen, afmeting 60x90cm doekmaat
Ron Meilof, 1953-
Omschrijving
Sr# 20 archived icon Strandgezicht, olieverf op paneel, afmeting 90x120cm paneelmaat
H.J. Dolsma, geb. 1950
Omschrijving
Sr# 20 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, 45x70cm doekmaat
Theo Wolvecamp, 1925-1992
Omschrijving
Sr# 20 archived icon Boerenerf, olieverf op linnen, afmeting 40x50cm doekmaat
Antony Keizer, 1897-1961
Omschrijving
Sr# 21 archived icon Hert, gouache op schilderkarton, afmeting 40x40cm beeldmaat
Jan Weenink, geb. 1946
Omschrijving
Sr# 23 archived icon Stadsgezicht Berlijn, olieverf op linnen, afmeting 40x60cm doekmaat
H. Miesler, geb. 1934
Omschrijving
Sr# 23 archived icon Havengezicht, olieverf op paneel, afmeting 12x16,5cm paneelmaat
R.D. Meyer Wiegand, 1929-2006
Omschrijving
Sr# 24 archived icon Wolf, gouache op schilderskarton, afmeting 39x39cm beeldmaat
Jan Weenink, geb. 1946
Omschrijving
Sr# 26 archived icon Chimpansee, gouache op schilderkarton, afmeting 44x44cm beeldmaat
Jan Weenink, geb. 1946
Omschrijving
Sr# 27 archived icon Rivierbedding in bloei, olieverf op linnen, afmeting 60x90cm doekmaat
H.J. Wijngaard, 1922-2012
Omschrijving
Sr# 27 archived icon Arend, gouache op schilderskarton, afmeting 36x37cm beeldmaat
Jan Weenink, geb. 1946
Omschrijving
Sr# 27 archived icon Gezicht op Woudrichem, olieverf op linnen, afmeting 40x60cm doekmaat
W.G.F. Jansen, 1871-1949
Omschrijving
Sr# 29 archived icon Ringstaart aapjes, gouache op schilderkarton, afmeting 35x35cm beeldmaat
Jan Weenink, geb. 1946
Omschrijving
Sr# 29 archived icon Riviergezicht, olieverf op linnen, afmeting 60x90cm doekmaat
H.J. Wijngaard, 1922-2012
Omschrijving
Sr# 30 archived icon J.H. Weijns, olieverf op linnen, afmeting 82x91cm doekmaat
J.H.Weijns archief 1
Omschrijving
Sr# 30 archived icon De rivier de Dinkel in Twente, olieverf op linnen, afmeting 50x70cm doekmaat
Gerard Krol, 30, 1882-1950
Omschrijving
Sr# 30 archived icon Tafelstilleven, olieverf op paneel, afmeting 60x80cm paneelmaat
Rene Jansen, geb. 1956
Omschrijving
Sr# 31 archived icon Poema, gouache op schilderkarton, afmeting 40x40cm beeldmaat
Jan Weenink, geb. 1946
Omschrijving
Sr# 31 archived icon Weijns, J.H.Weijns,Harm Weijns, kind met pop, olieverf op linnen, afmeting 38x49cm doekmaat
J.H.Weijns archief 2
Omschrijving
Sr# 31 archived icon Stilleven, olieverf op paneel, afmeting 30x40cm paneelmaat
Rene Jansen, geb. 1956
Omschrijving
Sr# 32 archived icon Weijns, J.H.Weijns, Harm Weijns, boerenerf, afmeting 65x100cm doekmaat
J.H.Weijns archief 3
Omschrijving
Sr# 33 archived icon Kustgezicht, olieverf op linnen, afmeting 32x44cm doekmaat Abraham Hulk, schilder en avonturier, werd geboren in een familie die grotendeels uit marineschilders bestond. Hij begon met het maken van portretten en trok daarvoor in 1833 vanuit zijn woonplaats Londen per tweemaster naar Boston en van daaruit naar New York, Albany en Manchester. Daarna woonde hij tot 1870 in Nederland waar hij zich richtte op het schilderen van zeegezichten, zowel bij kalm weer als tijdens een flinke bries. Zijn stijl is romantisch en verwant aan die van J.C. Schotel en Louis Meijer: het ging hem om het weergeven van een sfeerbeeld van schepen op zee, bij alle verschillende soorten weer. Musea: o.a. Teylers Museum in Haarlem.
A. Hulk 1813-1897
Omschrijving
Sr# 33 archived icon Landschap, olieverf op linnen, afmeting 30x50cm doekmaat
H. van Moerkerken, geb. 1950
Omschrijving
Sr# 34 archived icon Stilleven, olieverf op paneel, paneelmaat 60x80cm
Rene Jansen, 1956-
Omschrijving
Sr# 37 archived icon Winterlandschap, olieverf op paneel, afmeting 35x55cm paneelmaat
Otto Doorenbos archief
Omschrijving
Sr# 39 archived icon Kleine Panda, gouache op schilderskarton, afmeting 44x54cm
Jan Weenink, geb. 1946
Omschrijving
Sr# 39 archived icon Stalinterieur, olieverf op paneel, afmeting 27x36cm paneelmaat
A. Verhoesen, 39, 1806-1881
Omschrijving
Sr# 40 archived icon Boerenerf, afgebeeld op pagina 83 in de monografie van A.J.Groenewegen, aquarel op papier, afmeting 55x109cm beeldmaat.
A.J. Groenewegen, 40, 1874-1963
Omschrijving
Sr# 40 archived icon Landschap met eenden, afgebeeld in de monografie van A.J. Zwart pagina 40, olieverf op linnen, afmeting 50x60cm doekmaat
A.J. Zwart, 1903-1981
Omschrijving
Sr# 40 archived icon After Party, olieverf op linnen, afmeting 50x60cm doekmaat
Hennie van der Vegt, geb. 1953
Omschrijving
Sr# 40 archived icon Riviergezicht, olieverf op linnen, afmeting 60x90cm doekmaat
H.J. Wijngaard, 40, 1922-2012
Omschrijving
Sr# 41 archived icon Gryzzlybeer, gouache op schilderkarton, afmeting 44x54cm beeldmaat
Jan Weenink, geb. 1946
Omschrijving
Sr# 41 archived icon Interieur, olieverf op linnen, afmeting 53x65cm doekmaat.
J. Weiland, 41, 1856-1909
Omschrijving
Sr# 43 archived icon Korenschoven in Drenthe, olieverf op linnen), afmeting 33x43cm doekmaat
L.A. Roessing, 1873-1951
Omschrijving
Sr# 50 archived icon Graanoogst, olieverf op linnen, afmeting 30x50cm doekmaat
A.H. Gouwe, 1875-1965
Omschrijving
Sr# 50 archived icon Strandgezicht Muiderberg, olieverf op paneel, afmeting 28x38cm paneelmaat
L. Stutterheim, 1873-1943
Omschrijving
Sr# 50 archived icon Strandgezicht met badende vrouw, olieverf op linnen, afmeting 55x65cm doekmaat
Wilhelm Hempfing, 1886-1948
Omschrijving
Sr# 50 archived icon Romantiek, olieverf op linnen bevestigd op paneel, afmeting 60x90cm paneelmaat
Wouter Janssen, geb. 1946
Omschrijving
Sr# 50 archived icon Stilleven met fruit, olieverf op linnen, afmeting 50x70cm doekmaat
Piet Moleveld, 1919-1976
Omschrijving
Sr# 50 archived icon Puppie, olieverf op paneel, afmeting inclusief lijst 13x15cm
Dick de Vries archief 30
Omschrijving
Sr# 50 archived icon Theo Zwaga, 24x30cm doekmaat
Theo Zwaga archief 50
Omschrijving
Sr# 50 archived icon Theo Zwaga, 24x30cm doekmaat
Theo Zwaga archief 51
Omschrijving
Sr# 50 archived icon Melchior Zeiss, rozebottel, afmeting 25x30cm paneelmaat
Melchior Zeiss archief 50
Omschrijving
Sr# 50 archived icon Wintergezicht, aquarel op papier, afmeting 45x70cm beeldmaat
F.J. van Rossum Du Chattel, 1856-1917
Omschrijving
Sr# 50 archived icon Olieverf op linnen, afmeting 115x145cm doekmaat
Lucebert, 1924-1994
Omschrijving
Sr# 51 archived icon Mels Zeiss, hortensia, 20x25cm paneelmaat
Mels Zeiss archief 51
Omschrijving
Sr# 52 archived icon Theo Zwaga, afmeting 40x50cm doekmaat
Theo Zwaga archief 52
Omschrijving
Sr# 52 archived icon Mels Zeiss, Oostindische kers op vaas, afmeting 30x40cm paneelmaat
Mels Zeiss archief 52
Omschrijving
Sr# 53 archived icon Zeiss, M. Zeiss, Mels Zeiss, sneeuwbesjes, afmeting 25x30cm paneelmaat
Mels Zeiss archief 53
Omschrijving
Sr# 54 archived icon Zeiss, M. Zeiss, Mels Zeiss, takjes met besjes op pot, afmeting 30x35cm paneelmaat
Mels-Zeiss archief 54
Omschrijving
Sr# 55 archived icon Walrus, gouache op schilderkarton, 38x39cm beeldmaat
Jan Weenink archief 55
Omschrijving
Sr# 55 archived icon Tijgerstudie, gouache op schilderskarton, afmeting 50x70cm beeldmaat
Jan Weenink archief 55
Omschrijving
Sr# 55 archived icon Mus op tak, olieverf op paneel, afmeting 15x30cm paneelmaat
Jan Weenink archief 55
Omschrijving
Sr# 55 archived icon Zeiss, M. Zeiss, Mels Zeiss, violen op vaas, afmeting 19x25cm paneelmaat
Mels Zeiss archief 55
Omschrijving
Sr# 56 archived icon Zeiss, M. Zeiss, Melchior Zeiss, afmeting 30x40cm paneelmaat
Melchior Zeiss archief 56
Omschrijving
Sr# 57 archived icon Interieur met figuren, olieverf op linnen bevestigd op paneel, afmeting 33x41cm paneelmaat.
Arjen Galema, 57
Omschrijving
Sr# 57 archived icon Gazelle, De
Jan Weenink archief 57
Omschrijving
Sr# 57 archived icon Zeiss, M. Zeiss, Melchior Zeiss 1937-,Oost Indische kers, afmeting 30x40cm paneelmaat
Melchior Zeiss archief 57
Omschrijving
Sr# 57 archived icon Frits Goosen, poldergezicht, afmeting 40x50cm doekmaat
Frits Goosen, geb. 1943
Omschrijving
Sr# 60 archived icon Portret van Princes Catherine, olieverf op paneel, afmeting 30x30cm paneelmaat
Dick de Vries, 1948-2018
Omschrijving
Sr# 60 archived icon Landschap met vee, olieverf op linnen, afmeting 75x110cm doekmaat
C.P. Gruppe, 60, 1860-1940
Omschrijving
Sr# 60 archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers, 60,1886-1947
Omschrijving
Sr# 60 archived icon Havengezicht Rotterdam met de Holland Amerika Lijn, olieverf op linnen, afmeting 60x100cm doekmaat
Wim Bos, 60, 1906-1974
Omschrijving
Sr# 60 archived icon Havengezicht Rotterdam, olieverf op linnen, afmeting 40x80cm doekmaat
Wim Bos, 60, 1906-1974
Omschrijving
Sr# 60 archived icon Havengezicht Rotterdam, olieverf op linnen, afmeting 50x70cm doekmaat.
J.P. Molenaar, 60, 1914-1990
Omschrijving
Sr# 60 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 64x72cm beeldmaat, prijs is inclusief de lijst
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 60 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 100x130cm, prijs is inclusief lijst, Optie
Jan te Wierik, 60, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 60 archived icon Rivieroever, olieverf op linnen, afmeting 60x90cm doekmaat.
H.J. Wijngaard, 60, 1922-2012
Omschrijving
Sr# 60 archived icon Boerenerf in de bloei met kippen, olieverf op linnen, afmeting 33x44cm doekmaat
Ben Viegers, 60, 1886-1947
Omschrijving
Sr# 62 archived icon Theo van Gogh, olieverf op linnen, afmeting 60x90cm doekmaat
Dick de Vries archief 53
Omschrijving
Sr# 65 archived icon Omgeving Gasselternijveen, olieverf op linnen, afmeting 50x70cm doekmaat
Aureliu Prodan, (65), geb. 1968
Omschrijving
Sr# 66 archived icon Bloembollenveld, Aureliu Prodan Born at 15 april 1968 in Chisinau, Rebublic of Moldova 1979-1983 Children's art school
A. Prodan, (66), geb. 1968
Omschrijving
Sr# 67 archived icon Kustgezicht, olieverf op linnen, afmeting 40x60cm doekmaat
Aureliu Prodan, (67), geb. 1968
Omschrijving
Sr# 68 archived icon Aureliu Prodan Born at 15 april 1968 in Chisinau, Rebublic of Moldova 1979-1983 Children's art school
A. Prodan, (68), geb. 1968
Omschrijving
Sr# 69 archived icon Aureliu Prodan Born at 15 april 1968 in Chisinau, Rebublic of Moldova 1979-1983 Children's art school
A. Prodan, (69), geb. 1968
Omschrijving
Sr# 70 archived icon Boten bij een boerderij, afgebeeld in de monografie van A.J. Zwart op pagina 47, olieverf op linnen, afmeting 40x50cm doekmaat
A.J. Zwart archief
Omschrijving
Sr# 70 archived icon Eenden aan de waterkant (Constant Artz), doekmaat 40x80cm
Artz, Constant Artz, 70
Omschrijving
Sr# 70 archived icon Molenlandschap, olieverf op linnen, afmeting 60x80cm doekmaat
G.J. Delfgaauw, 70, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 70 archived icon Speelboot aan de oever, olieverf op paneel, afmeting 80x120cm paneelmaat.
Hans Boxem, 70, geb. 1948
Omschrijving
Sr# 70 archived icon Pim Fortuyn (portret), olieverf op linnen, afmeting 80x100cm doekmaat
Dick de Vries archief 52
Omschrijving
Sr# 70 archived icon Driemaster op volle zee, olieverf op linnen, afmeting 30x40cm doekmaat
Alfred Jensen, 70, 1859-1935
Omschrijving
Sr# 70 archived icon Overbeek, G. J. van Overbeek 1882-1947 Hoewel deze oorspronkelijk uit Dordt afkomstige Rotterdammer schilderde in naturalistisch-impressionistische stijl, liet hij zich niet graag in een categorie plaatsen, getuige zijn lidmaatschap van de Amsterdamse kunstenaarsgroep 'De Onafhankelijken'. Hij legde zich toe op het schilderen en tekenen van landschappen, dieren en stadsgezichten, waarbij stoere beelden van werkpaarden en de Rotterdamse haven een belangrijke inspiratiebron vormden.
G.J. van Overbeek, 70, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 70 archived icon Aureliu Prodan Born at 15 april 1968 in Chisinau, Rebublic of Moldova 1979-1983 Children's art school
A. Prodan, (70), geb. 1968
Omschrijving
Sr# 70 archived icon Overzetveer, olieverf op linnen, afmeting 44x84cm doekmaat
W.G.F. Jansen, 70, 1871-1949
Omschrijving
Sr# 71 archived icon Aan de kust, olieverf op linnen, afmeting 40x70cm doekmaat
A. Prodan, 71, geb. 1968
Omschrijving
Sr# 72 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 80x55cm doekmaat
Theo Wolvecamp, 1925-1992
Omschrijving
Sr# 72 archived icon Omgeving Gasselternijveen, olieverf op linnen, afmeting 50x70cm doek
Aureliu Prodan, (72), geb. 1968
Omschrijving
Sr# 74 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 29x40cm doekmaat
Theo Wolvecamp, 1925-1992
Omschrijving
Sr# 74 archived icon Groningen, olieverf op linnen, afmeting 50x60cm doekmaat
H. Schaap, 1878-1955
Omschrijving
Sr# 74 archived icon Akkerbouw, olieverf op linnen, afmeting 50x70cm doekmaat
A. Prodan, 74, geb. 1968
Omschrijving
Sr# 75 archived icon Landschap, olieverf op linnen, afmeting 25x35cm doekmaat
A.J. Groenewegen, 1874-1963
Omschrijving
Sr# 76 archived icon Stad Gottes Acker, Halle an der Saale, olieverf op linnen, afmeting 51x60cm doekmaat
Jan de Beus, geb. 1958
Omschrijving
Sr# 76 archived icon Straatje in Parijs, olieverf op linnen, afmeting 24x70cm doekmaat
Moreau, Max Leon, 1902-1992
Omschrijving
Sr# 76 archived icon Kustgezicht, Olieverf op linnen, afmeting 50x70cm doekmaat
Kustgezicht Prodan, 76, geb. 1968
Omschrijving
Sr# 77 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 100x90cm doekmaat
Theo Wolvecamp, 1925-1992
Omschrijving
Sr# 77 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 50x60cm doekmaat
Jan de Beus, geb. 1958
Omschrijving
Sr# 78 archived icon Landschap, olieverf op linnen bevestigd op paneel, afmeting 17x33cm paneelmaat
A.J. Groenewegen, 1874-1963
Omschrijving
Sr# 78 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 80x100cm doekmaat
Jan de Beus, geb. 1958
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Boerenerf met kippen, gesigneerd met H. van Gessel, Monster 02.04.1882 - Den Haag 21.10.1947 Delfgaauw, Gerardus Johannes (Gerard) Delfgaauw woonde en werkte sedert 1914 in Rijswijk. Hij vormde zich voornamelijk zelf na een opleiding aan de toenmalige tekenacademie in Den Haag. Dit was rondom de eeuwwisseling. Delfgaauw werkte in impressionistisch-naturalistische trant. Hij heeft veel landschappen, stadsgezichten en winters geschilderd. Deze vonden in zijn tijd al grote aftrek. Verder was hij leermeester van zijn zoon dr. J.G.M. Delfgaauw. Bekend zijn de stadsgezichten op Delft en Dordrecht. Het schilderij
G.J. Delfgaauw, 80, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Binnenhaven van Dordrecht, olieverf op linnen, afmeting 35x50cm doekmaat.
G.J. Delfgaauw, 80, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Straatje in Hattem (gesigneerd H. van Gessel), olieverf op linnen, afmeting 35x50cm doekmaat
G.J. Delfgaauw, 80, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Havengezicht Rotterdam, olieverf op linnen, afmeting 40x60cm doekmaat
G.J. Delfgaauw, 80, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Poldergezicht met molen, olieverf op linnen, afmeting 40x60cm doekmaat
G.J. Delfgaauw, 80, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Strandjutters (G.J.Delfgaauw)
G.J. Delfgaauw, 80, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Monster 02.04.1882 - Den Haag 21.10.1947 Delfgaauw, Gerardus Johannes (Gerard) Delfgaauw woonde en werkte sedert 1914 in Rijswijk. Hij vormde zich voornamelijk zelf na een opleiding aan de toenmalige tekenacademie in Den Haag. Dit was rondom de eeuwwisseling. Delfgaauw werkte in impressionistisch-naturalistische trant. Hij heeft veel landschappen, stadsgezichten en winters geschilderd. Deze vonden in zijn tijd al grote aftrek. Verder was hij leermeester van zijn zoon dr. J.G.M. Delfgaauw. Bekend zijn de stadsgezichten op Delft en Dordrecht. Het schilderij
G.J. Delfgaauw, 80, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Havengezicht van Rotterdam, afgebeeld in de monografie van G.J. Delfgaauw, olieverf op linnen, afmeting 60x100cm doekmaat
G.J. Delfgaauw, 80, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Bij Aalsmeer, olieverf op linnen, afmeting 60x100cm doekmaat
G.J.Delfgaauw, 80, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Stadsgezicht van Amsterdam, afgebeeld op de cover van de monografie van G.J. Delfgaauw, olieverf op linnen, afmeting 60x100cm doekmaat
G.J. Delfgaauw, 80, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Havengezicht Rotterdam, olieverf op linnen, afmeting 60x120cm doekmaat
G.J. Delfgaauw, 80, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Molengezicht aan de oever, olieverf op linnen, afmeting 60x80cm doekmaat
G.J. Delfgaauw, 80, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Monster 02.04.1882 - Den Haag 21.10.1947 Delfgaauw, Gerardus Johannes (Gerard) Delfgaauw woonde en werkte sedert 1914 in Rijswijk. Hij vormde zich voornamelijk zelf na een opleiding aan de toenmalige tekenacademie in Den Haag. Dit was rondom de eeuwwisseling. Delfgaauw werkte in impressionistisch-naturalistische trant. Hij heeft veel landschappen, stadsgezichten en winters geschilderd. Deze vonden in zijn tijd al grote aftrek. Verder was hij leermeester van zijn zoon dr. J.G.M. Delfgaauw. Bekend zijn de stadsgezichten op Delft en Dordrecht. Het schilderij
G.J. Delfgaauw, 80, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Gezicht op Wijk bij Duurstede, afgebeeld in de monografie van G.J. Delfgaauw, olieverf op linnen, afmeting 60x80cm doekmaat
G.J. Delfgaauw, 80, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Monster 02.04.1882 - Den Haag 21.10.1947 Delfgaauw, Gerardus Johannes (Gerard) Delfgaauw woonde en werkte sedert 1914 in Rijswijk. Hij vormde zich voornamelijk zelf na een opleiding aan de toenmalige tekenacademie in Den Haag. Dit was rondom de eeuwwisseling. Delfgaauw werkte in impressionistisch-naturalistische trant. Hij heeft veel landschappen, stadsgezichten en winters geschilderd. Deze vonden in zijn tijd al grote aftrek. Verder was hij leermeester van zijn zoon dr. J.G.M. Delfgaauw. Bekend zijn de stadsgezichten op Delft en Dordrecht. Het schilderij
G.J. Delfgaauw, 80, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Bij Aalsmeer, Monster 02.04.1882 - Den Haag 21.10.1947 Delfgaauw, Gerardus Johannes (Gerard) Delfgaauw woonde en werkte sedert 1914 in Rijswijk. Hij vormde zich voornamelijk zelf na een opleiding aan de toenmalige tekenacademie in Den Haag. Dit was rondom de eeuwwisseling. Delfgaauw werkte in impressionistisch-naturalistische trant. Hij heeft veel landschappen, stadsgezichten en winters geschilderd. Deze vonden in zijn tijd al grote aftrek. Verder was hij leermeester van zijn zoon dr. J.G.M. Delfgaauw. Bekend zijn de stadsgezichten op Delft en Dordrecht. Het schilderij
G.J. Delfgaauw, 80, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Houtwerkers in het bos, Willem Hendrik Eickelberg, geboren te Amsterdam op 13 july 1845, overleden Hilversum 31 july 1920. Leerling van de Amsterdamse Akademie. Eickelberg woonde en werkte te Amsterdam, Hilversum en Nieuwer-Amstel (thans Amstelveen). Schilder van landschappen, stads- en strandgezichten. Tentoonstellingen te Amsterdam en Den Haag. Werken in diverse Nederlandse musea.
W.H. Eickelberg, 80, 1845-1920
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Fleur, Willy Fleur geboren in 1888 en overleden in 1967. Bekend schilder van bloemen, landschappen, tropische vogels en vissen. Ontving zijn opleiding aan de kunstacademies van Rotterdam en Den Haag. In zijn stilleven zijn vaak Indische invloeden merkbaar. Werk van Fleur werd opgenomen in de collectie van het Westlands Museum te Kwintsheul (gemeente Westland) en in de collectie van het Katwijks Museum.
Willy Fleur, 80, 1888-1967
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Fleur, Willy Fleur geboren in 1888 en overleden in 1967. Bekend schilder van bloemen, landschappen, tropische vogels en vissen. Ontving zijn opleiding aan de kunstacademies van Rotterdam en Den Haag. In zijn stilleven zijn vaak Indische invloeden merkbaar. Werk van Fleur werd opgenomen in de collectie van het Westlands Museum te Kwintsheul (gemeente Westland) en in de collectie van het Katwijks Museum.
Willy Fleur, 80, 1888-1967
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Fleur, Willy Fleur geboren in 1888 en overleden in 1967. Bekend schilder van bloemen, landschappen, tropische vogels en vissen. Ontving zijn opleiding aan de kunstacademies van Rotterdam en Den Haag. In zijn stilleven zijn vaak Indische invloeden merkbaar. Werk van Fleur werd opgenomen in de collectie van het Westlands Museum te Kwintsheul (gemeente Westland) en in de collectie van het Katwijks Museum.
Willy Fleur, 80, 1888-1967
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Havengezicht Rotterdam, olieverf op linnen, afmeting 50x70cm doekmaat
G.J. Delfgaauw, 80, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Monster 02.04.1882 - Den Haag 21.10.1947 Delfgaauw, Gerardus Johannes (Gerard) Delfgaauw woonde en werkte sedert 1914 in Rijswijk. Hij vormde zich voornamelijk zelf na een opleiding aan de toenmalige tekenacademie in Den Haag. Dit was rondom de eeuwwisseling. Delfgaauw werkte in impressionistisch-naturalistische trant. Hij heeft veel landschappen, stadsgezichten en winters geschilderd. Deze vonden in zijn tijd al grote aftrek. Verder was hij leermeester van zijn zoon dr. J.G.M. Delfgaauw. Bekend zijn de stadsgezichten op Delft en Dordrecht. Het schilderij
G.J. Delfgaauw, 80, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Monster 02.04.1882 - Den Haag 21.10.1947 Delfgaauw, Gerardus Johannes (Gerard) Delfgaauw woonde en werkte sedert 1914 in Rijswijk. Hij vormde zich voornamelijk zelf na een opleiding aan de toenmalige tekenacademie in Den Haag. Dit was rondom de eeuwwisseling. Delfgaauw werkte in impressionistisch-naturalistische trant. Hij heeft veel landschappen, stadsgezichten en winters geschilderd. Deze vonden in zijn tijd al grote aftrek. Verder was hij leermeester van zijn zoon dr. J.G.M. Delfgaauw. Bekend zijn de stadsgezichten op Delft en Dordrecht. Het schilderij
G.J. Delfgaauw, 80, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Monster 02.04.1882 - Den Haag 21.10.1947 Delfgaauw, Gerardus Johannes (Gerard) Delfgaauw woonde en werkte sedert 1914 in Rijswijk. Hij vormde zich voornamelijk zelf na een opleiding aan de toenmalige tekenacademie in Den Haag. Dit was rondom de eeuwwisseling. Delfgaauw werkte in impressionistisch-naturalistische trant. Hij heeft veel landschappen, stadsgezichten en winters geschilderd. Deze vonden in zijn tijd al grote aftrek. Verder was hij leermeester van zijn zoon dr. J.G.M. Delfgaauw. Bekend zijn de stadsgezichten op Delft en Dordrecht. Het schilderij
G.J. Delfgaauw, 80, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Monster 02.04.1882 - Den Haag 21.10.1947 Delfgaauw, Gerardus Johannes (Gerard) Delfgaauw woonde en werkte sedert 1914 in Rijswijk. Hij vormde zich voornamelijk zelf na een opleiding aan de toenmalige tekenacademie in Den Haag. Dit was rondom de eeuwwisseling. Delfgaauw werkte in impressionistisch-naturalistische trant. Hij heeft veel landschappen, stadsgezichten en winters geschilderd. Deze vonden in zijn tijd al grote aftrek. Verder was hij leermeester van zijn zoon dr. J.G.M. Delfgaauw. Bekend zijn de stadsgezichten op Delft en Dordrecht. Het schilderij
G.J. Delfgaauw, 80, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 80 archived icon
Jos van Dijk, 80, 1913-1998
Omschrijving
Sr# 80 archived icon
Jos van Dijk, 80, 1913-1998
Omschrijving
Sr# 80 archived icon
Jos van Dijk, 80, 1913-1998
Omschrijving
Sr# 80 archived icon
Jos van Dijk, 80, 1913-1998
Omschrijving
Sr# 80 archived icon
Jos van Dijk, 80, 1913-1998
Omschrijving
Sr# 80 archived icon
Jos van Dijk, 80, 1913-1998
Omschrijving
Sr# 80 archived icon
Jos van Dijk, 80, 1913-1998
Omschrijving
Sr# 80 archived icon
Jos van Dijk, 80, 1913-1998
Omschrijving
Sr# 80 archived icon
Jos van Dijk, 80, 1913-1998
Omschrijving
Sr# 80 archived icon
Jos van Dijk, 80, 1913-1998
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Dorpsgezicht in de winter (G.J.Delfgaauw)
G.J. Delfgaauw, 80, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Monster 02.04.1882 - Den Haag 21.10.1947 Delfgaauw, Gerardus Johannes (Gerard) Delfgaauw woonde en werkte sedert 1914 in Rijswijk. Hij vormde zich voornamelijk zelf na een opleiding aan de toenmalige tekenacademie in Den Haag. Dit was rondom de eeuwwisseling. Delfgaauw werkte in impressionistisch-naturalistische trant. Hij heeft veel landschappen, stadsgezichten en winters geschilderd. Deze vonden in zijn tijd al grote aftrek. Verder was hij leermeester van zijn zoon dr. J.G.M. Delfgaauw. Bekend zijn de stadsgezichten op Delft en Dordrecht. Het schilderij
G.J. Delfgaauw, 80, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Kustgezicht met figuren, olieverf op linnen bevestigd op paneel, afmeting 50x70cm paneelmaat
W. Witjens, 1884-1962
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Monster 02.04.1882 - Den Haag 21.10.1947 Delfgaauw, Gerardus Johannes (Gerard) Delfgaauw woonde en werkte sedert 1914 in Rijswijk. Hij vormde zich voornamelijk zelf na een opleiding aan de toenmalige tekenacademie in Den Haag. Dit was rondom de eeuwwisseling. Delfgaauw werkte in impressionistisch-naturalistische trant. Hij heeft veel landschappen, stadsgezichten en winters geschilderd. Deze vonden in zijn tijd al grote aftrek. Verder was hij leermeester van zijn zoon dr. J.G.M. Delfgaauw. Bekend zijn de stadsgezichten op Delft en Dordrecht. Het schilderij
G.J. Delfgaauw, 80, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Daniel Van der Putten werd geboren in een klein boerendorpje in de buurt van Rembrandts geboorteplaats Leiden, Holland. Van de vele schilders in het Van der Putten familie, zijn tante is vooral opmerkelijk als een beroemde portret schilder wiens werken vaak worden tentoongesteld in New York. Hoewel Van der Putten altijd had willen schilderen, werkte hij samen met zijn vader in het tuinbouwbedrijf alvorens te beslissen om zich volledig te wijden aan de kunst. Tijdens een reis naar Australië ontmoette Van der Putten zijn Schotse vrouw. Na hun huwelijk, reisden ze de wereld rond en vervolgens vestigden ze zich in Schotland. Daar begonnen ze de technieken van de grote Nederlandse meesters te onderzoeken en het landschap van de plaatsen die zij hebben bezocht te bestuderen van hun frequente reizen. Hun interesse groeide geleidelijk in de schilderkunst. Tot slot, als laatste hun verhuizing naar Engeland, Van der Putten was zo geïnspireerd door het Engelse platteland, dat hij een full-time schilder is geworden. Vandaag is Van der Putten is uitgegroeid tot een succesvol kunstenaar met een geheel eigen stijl. Zijn fascinatie voor kleur en schaduw komt voort uit zijn paneel, met name in de vorm van zeer gedetailleerde bomen en luchten. Die biedt een breed scala van verschillende stemmingen en seizoenen, zijn schilderijen hebben een kwaliteit van het licht en intensiteit die weinig kunstenaars ooit kunnen bereiken. Britse landschappen van de kunstenaar zijn duidelijk opmerkelijk. Na zijn schilderijen getoond in Engeland, Europa, de Verenigde Staten en Canada, hebben zijn tentoonstellingen tot nu toe geleid tot grote successen. De werken van Daniel Van der Putten zijn een constante bron van genot voor particuliere verzamelaars over de hele wereld.
Daniel van der Putten, 80
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Daniel Van der Putten werd geboren in een klein boerendorpje in de buurt van Rembrandts geboorteplaats Leiden, Holland. Van de vele schilders in het Van der Putten familie, zijn tante is vooral opmerkelijk als een beroemde portret schilder wiens werken vaak worden tentoongesteld in New York. Hoewel Van der Putten altijd had willen schilderen, werkte hij samen met zijn vader in het tuinbouwbedrijf alvorens te beslissen om zich volledig te wijden aan de kunst. Tijdens een reis naar Australië ontmoette Van der Putten zijn Schotse vrouw. Na hun huwelijk, reisden ze de wereld rond en vervolgens vestigden ze zich in Schotland. Daar begonnen ze de technieken van de grote Nederlandse meesters te onderzoeken en het landschap van de plaatsen die zij hebben bezocht te bestuderen van hun frequente reizen. Hun interesse groeide geleidelijk in de schilderkunst. Tot slot, als laatste hun verhuizing naar Engeland, Van der Putten was zo geïnspireerd door het Engelse platteland, dat hij een full-time schilder is geworden. Vandaag is Van der Putten is uitgegroeid tot een succesvol kunstenaar met een geheel eigen stijl. Zijn fascinatie voor kleur en schaduw komt voort uit zijn paneel, met name in de vorm van zeer gedetailleerde bomen en luchten. Die biedt een breed scala van verschillende stemmingen en seizoenen, zijn schilderijen hebben een kwaliteit van het licht en intensiteit die weinig kunstenaars ooit kunnen bereiken. Britse landschappen van de kunstenaar zijn duidelijk opmerkelijk. Na zijn schilderijen getoond in Engeland, Europa, de Verenigde Staten en Canada, hebben zijn tentoonstellingen tot nu toe geleid tot grote successen. De werken van Daniel Van der Putten zijn een constante bron van genot voor particuliere verzamelaars over de hele wereld.
Daniel van der Putten, 80
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Boerenerf, olieverf op linnen, afmeting 40x60cm doekmaat
G.J. Delfgaauw, 80, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Havengezicht Rotterdam, aquarel op papier, afmeting 50x90cm beeldmaat
M. de Jongere, 1912-1978
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Stilleven met fruit en glas, olieverf op paneel, afmeting 50x60cm paneelmaat.
E.P. Moleveld, archief 80
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Moll, Evert Moll is geboren te Voorburg op 15.12.1878 en overleden te Den Haag op 10.05.1955. Evert Moll woonde en werkte tussen 1895 tot 1930 in Voorburg, Londen, Parijs, Den Haag, en Rotterdam. Hij vestigde zich vervolgens in Den Haag. Daar kreeg hij raadgevingen van Willem Maris en vormde zich verder zelf. Hij werkte veel in opdracht van kunsthandelaren in de Verenigde Staten en in Canada. Schilderde landschappen, maar vooral rivier, zee- en havengezichten en in zijn laatste jaren ook stillevens. Werk van Evert Moll bevindt zich o.a. in de Rijkscollectie, het Zuiderzeemuseum en het museum Boymans-van Beuningen. Evert Moll was geen hemelbestormer en geen kunstenaar met een onverzadigbare vernieuwingsdrang. Nieuwe ontwikkelinmhen gingen schijnbaar onopgemerkt aan hem voorbij. Hij bleef trouw aan zich zelf en aan de beginselen van de Haagse School. Evert Moll is vooral bekend van zijn ruim duizend havengezichten. Bijster veel is er van deze schilder niet bekend. Wel, dat hij graag en vaak vertoefde in de Rotterdamse haven. Het reilen en zeilen in een haven,de drukte en de traagheid van de kollosale zeeschepen boeiden hem mateloos. Hij hield van de geur van het water, de stookolie en de wind. Evert Moll was meer dan een schilder van havengezichten. Ruim de helft van zijn totale oeuvre bestaat uit landschappen, stadsgezichten en bloemstillevens. Ook als Moll landschappen en stadsgezichten schilderde, kon hij het niet laten om veel water te schilderen. Veel van zijn landschappen zijn geschilders vanaf of met uitzicht op het water. Evert Moll, geboren in Voorburg en praktisch zijn hele leven wonend in een wijde cirkel tussen Den Haag en Rotterdam is autodidact. Van jongs af aan is hij bevriend met Albert Roelofs, de zoon van de beroemde Haagse School schilder Willem Roelofs. In huize Roelofs komt hij in aanraking met kunstenaars die rond de eeuwwisseling het kunstklimaat in Nederland bepaalden. Moll kon het zich aanvankelijk veroorloven te schilderen wat hij wilde. Hij leidt dan ook een relatief zorgeloos leven, totdat zijn vader in 1908 failliet wordt verklaard. Dan wordt het flink aanpoten om in zijn levensonderhoud te voorzien. Dat Moll zijn levenlang trouw bleef aan de principes van de Haagse School, betekent niet dat hij geen ontwikkeling doormaakte. Naarmate hij ouder werd, maakten zijn aanvankelijke sobere kleurgebruik en brede penseelstreken plaats voor rijker en gevarieerder kleuren en een fijnere verftoets. Moll schilderde vooral buiten. Met zijn klapstoel en het papier op schoot zat hij aan de waterkant. Veel van zijn werken zijn van hetzelfde formaat: 19 bij 31 centimeter. Dit is precies het formaat van zijn schilderskist die hij als 'onderzetter
Evert Moll, 80, 1878-1955
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Moll, Evert Moll is geboren te Voorburg op 15.12.1878 en overleden te Den Haag op 10.05.1955. Evert Moll woonde en werkte tussen 1895 tot 1930 in Voorburg, Londen, Parijs, Den Haag, en Rotterdam. Hij vestigde zich vervolgens in Den Haag. Daar kreeg hij raadgevingen van Willem Maris en vormde zich verder zelf. Hij werkte veel in opdracht van kunsthandelaren in de Verenigde Staten en in Canada. Schilderde landschappen, maar vooral rivier, zee- en havengezichten en in zijn laatste jaren ook stillevens. Werk van Evert Moll bevindt zich o.a. in de Rijkscollectie, het Zuiderzeemuseum en het museum Boymans-van Beuningen. Evert Moll was geen hemelbestormer en geen kunstenaar met een onverzadigbare vernieuwingsdrang. Nieuwe ontwikkelinmhen gingen schijnbaar onopgemerkt aan hem voorbij. Hij bleef trouw aan zich zelf en aan de beginselen van de Haagse School. Evert Moll is vooral bekend van zijn ruim duizend havengezichten. Bijster veel is er van deze schilder niet bekend. Wel, dat hij graag en vaak vertoefde in de Rotterdamse haven. Het reilen en zeilen in een haven,de drukte en de traagheid van de kollosale zeeschepen boeiden hem mateloos. Hij hield van de geur van het water, de stookolie en de wind. Evert Moll was meer dan een schilder van havengezichten. Ruim de helft van zijn totale oeuvre bestaat uit landschappen, stadsgezichten en bloemstillevens. Ook als Moll landschappen en stadsgezichten schilderde, kon hij het niet laten om veel water te schilderen. Veel van zijn landschappen zijn geschilders vanaf of met uitzicht op het water. Evert Moll, geboren in Voorburg en praktisch zijn hele leven wonend in een wijde cirkel tussen Den Haag en Rotterdam is autodidact. Van jongs af aan is hij bevriend met Albert Roelofs, de zoon van de beroemde Haagse School schilder Willem Roelofs. In huize Roelofs komt hij in aanraking met kunstenaars die rond de eeuwwisseling het kunstklimaat in Nederland bepaalden. Moll kon het zich aanvankelijk veroorloven te schilderen wat hij wilde. Hij leidt dan ook een relatief zorgeloos leven, totdat zijn vader in 1908 failliet wordt verklaard. Dan wordt het flink aanpoten om in zijn levensonderhoud te voorzien. Dat Moll zijn levenlang trouw bleef aan de principes van de Haagse School, betekent niet dat hij geen ontwikkeling doormaakte. Naarmate hij ouder werd, maakten zijn aanvankelijke sobere kleurgebruik en brede penseelstreken plaats voor rijker en gevarieerder kleuren en een fijnere verftoets. Moll schilderde vooral buiten. Met zijn klapstoel en het papier op schoot zat hij aan de waterkant. Veel van zijn werken zijn van hetzelfde formaat: 19 bij 31 centimeter. Dit is precies het formaat van zijn schilderskist die hij als 'onderzetter
Evert Moll, 80, 1878-1955
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Moll, Evert Moll is geboren te Voorburg op 15.12.1878 en overleden te Den Haag op 10.05.1955. Evert Moll woonde en werkte tussen 1895 tot 1930 in Voorburg, Londen, Parijs, Den Haag, en Rotterdam. Hij vestigde zich vervolgens in Den Haag. Daar kreeg hij raadgevingen van Willem Maris en vormde zich verder zelf. Hij werkte veel in opdracht van kunsthandelaren in de Verenigde Staten en in Canada. Schilderde landschappen, maar vooral rivier, zee- en havengezichten en in zijn laatste jaren ook stillevens. Werk van Evert Moll bevindt zich o.a. in de Rijkscollectie, het Zuiderzeemuseum en het museum Boymans-van Beuningen. Evert Moll was geen hemelbestormer en geen kunstenaar met een onverzadigbare vernieuwingsdrang. Nieuwe ontwikkelinmhen gingen schijnbaar onopgemerkt aan hem voorbij. Hij bleef trouw aan zich zelf en aan de beginselen van de Haagse School. Evert Moll is vooral bekend van zijn ruim duizend havengezichten. Bijster veel is er van deze schilder niet bekend. Wel, dat hij graag en vaak vertoefde in de Rotterdamse haven. Het reilen en zeilen in een haven,de drukte en de traagheid van de kollosale zeeschepen boeiden hem mateloos. Hij hield van de geur van het water, de stookolie en de wind. Evert Moll was meer dan een schilder van havengezichten. Ruim de helft van zijn totale oeuvre bestaat uit landschappen, stadsgezichten en bloemstillevens. Ook als Moll landschappen en stadsgezichten schilderde, kon hij het niet laten om veel water te schilderen. Veel van zijn landschappen zijn geschilders vanaf of met uitzicht op het water. Evert Moll, geboren in Voorburg en praktisch zijn hele leven wonend in een wijde cirkel tussen Den Haag en Rotterdam is autodidact. Van jongs af aan is hij bevriend met Albert Roelofs, de zoon van de beroemde Haagse School schilder Willem Roelofs. In huize Roelofs komt hij in aanraking met kunstenaars die rond de eeuwwisseling het kunstklimaat in Nederland bepaalden. Moll kon het zich aanvankelijk veroorloven te schilderen wat hij wilde. Hij leidt dan ook een relatief zorgeloos leven, totdat zijn vader in 1908 failliet wordt verklaard. Dan wordt het flink aanpoten om in zijn levensonderhoud te voorzien. Dat Moll zijn levenlang trouw bleef aan de principes van de Haagse School, betekent niet dat hij geen ontwikkeling doormaakte. Naarmate hij ouder werd, maakten zijn aanvankelijke sobere kleurgebruik en brede penseelstreken plaats voor rijker en gevarieerder kleuren en een fijnere verftoets. Moll schilderde vooral buiten. Met zijn klapstoel en het papier op schoot zat hij aan de waterkant. Veel van zijn werken zijn van hetzelfde formaat: 19 bij 31 centimeter. Dit is precies het formaat van zijn schilderskist die hij als 'onderzetter
Evert Moll, 80, 1878-1955
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Moll, Evert Moll is geboren te Voorburg op 15.12.1878 en overleden te Den Haag op 10.05.1955. Evert Moll woonde en werkte tussen 1895 tot 1930 in Voorburg, Londen, Parijs, Den Haag, en Rotterdam. Hij vestigde zich vervolgens in Den Haag. Daar kreeg hij raadgevingen van Willem Maris en vormde zich verder zelf. Hij werkte veel in opdracht van kunsthandelaren in de Verenigde Staten en in Canada. Schilderde landschappen, maar vooral rivier, zee- en havengezichten en in zijn laatste jaren ook stillevens. Werk van Evert Moll bevindt zich o.a. in de Rijkscollectie, het Zuiderzeemuseum en het museum Boymans-van Beuningen. Evert Moll was geen hemelbestormer en geen kunstenaar met een onverzadigbare vernieuwingsdrang. Nieuwe ontwikkelinmhen gingen schijnbaar onopgemerkt aan hem voorbij. Hij bleef trouw aan zich zelf en aan de beginselen van de Haagse School. Evert Moll is vooral bekend van zijn ruim duizend havengezichten. Bijster veel is er van deze schilder niet bekend. Wel, dat hij graag en vaak vertoefde in de Rotterdamse haven. Het reilen en zeilen in een haven,de drukte en de traagheid van de kollosale zeeschepen boeiden hem mateloos. Hij hield van de geur van het water, de stookolie en de wind. Evert Moll was meer dan een schilder van havengezichten. Ruim de helft van zijn totale oeuvre bestaat uit landschappen, stadsgezichten en bloemstillevens. Ook als Moll landschappen en stadsgezichten schilderde, kon hij het niet laten om veel water te schilderen. Veel van zijn landschappen zijn geschilders vanaf of met uitzicht op het water. Evert Moll, geboren in Voorburg en praktisch zijn hele leven wonend in een wijde cirkel tussen Den Haag en Rotterdam is autodidact. Van jongs af aan is hij bevriend met Albert Roelofs, de zoon van de beroemde Haagse School schilder Willem Roelofs. In huize Roelofs komt hij in aanraking met kunstenaars die rond de eeuwwisseling het kunstklimaat in Nederland bepaalden. Moll kon het zich aanvankelijk veroorloven te schilderen wat hij wilde. Hij leidt dan ook een relatief zorgeloos leven, totdat zijn vader in 1908 failliet wordt verklaard. Dan wordt het flink aanpoten om in zijn levensonderhoud te voorzien. Dat Moll zijn levenlang trouw bleef aan de principes van de Haagse School, betekent niet dat hij geen ontwikkeling doormaakte. Naarmate hij ouder werd, maakten zijn aanvankelijke sobere kleurgebruik en brede penseelstreken plaats voor rijker en gevarieerder kleuren en een fijnere verftoets. Moll schilderde vooral buiten. Met zijn klapstoel en het papier op schoot zat hij aan de waterkant. Veel van zijn werken zijn van hetzelfde formaat: 19 bij 31 centimeter. Dit is precies het formaat van zijn schilderskist die hij als 'onderzetter
Evert Moll, 80, 1878-1955
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Moll, Evert Moll is geboren te Voorburg op 15.12.1878 en overleden te Den Haag op 10.05.1955. Evert Moll woonde en werkte tussen 1895 tot 1930 in Voorburg, Londen, Parijs, Den Haag, en Rotterdam. Hij vestigde zich vervolgens in Den Haag. Daar kreeg hij raadgevingen van Willem Maris en vormde zich verder zelf. Hij werkte veel in opdracht van kunsthandelaren in de Verenigde Staten en in Canada. Schilderde landschappen, maar vooral rivier, zee- en havengezichten en in zijn laatste jaren ook stillevens. Werk van Evert Moll bevindt zich o.a. in de Rijkscollectie, het Zuiderzeemuseum en het museum Boymans-van Beuningen. Evert Moll was geen hemelbestormer en geen kunstenaar met een onverzadigbare vernieuwingsdrang. Nieuwe ontwikkelinmhen gingen schijnbaar onopgemerkt aan hem voorbij. Hij bleef trouw aan zich zelf en aan de beginselen van de Haagse School. Evert Moll is vooral bekend van zijn ruim duizend havengezichten. Bijster veel is er van deze schilder niet bekend. Wel, dat hij graag en vaak vertoefde in de Rotterdamse haven. Het reilen en zeilen in een haven,de drukte en de traagheid van de kollosale zeeschepen boeiden hem mateloos. Hij hield van de geur van het water, de stookolie en de wind. Evert Moll was meer dan een schilder van havengezichten. Ruim de helft van zijn totale oeuvre bestaat uit landschappen, stadsgezichten en bloemstillevens. Ook als Moll landschappen en stadsgezichten schilderde, kon hij het niet laten om veel water te schilderen. Veel van zijn landschappen zijn geschilders vanaf of met uitzicht op het water. Evert Moll, geboren in Voorburg en praktisch zijn hele leven wonend in een wijde cirkel tussen Den Haag en Rotterdam is autodidact. Van jongs af aan is hij bevriend met Albert Roelofs, de zoon van de beroemde Haagse School schilder Willem Roelofs. In huize Roelofs komt hij in aanraking met kunstenaars die rond de eeuwwisseling het kunstklimaat in Nederland bepaalden. Moll kon het zich aanvankelijk veroorloven te schilderen wat hij wilde. Hij leidt dan ook een relatief zorgeloos leven, totdat zijn vader in 1908 failliet wordt verklaard. Dan wordt het flink aanpoten om in zijn levensonderhoud te voorzien. Dat Moll zijn levenlang trouw bleef aan de principes van de Haagse School, betekent niet dat hij geen ontwikkeling doormaakte. Naarmate hij ouder werd, maakten zijn aanvankelijke sobere kleurgebruik en brede penseelstreken plaats voor rijker en gevarieerder kleuren en een fijnere verftoets. Moll schilderde vooral buiten. Met zijn klapstoel en het papier op schoot zat hij aan de waterkant. Veel van zijn werken zijn van hetzelfde formaat: 19 bij 31 centimeter. Dit is precies het formaat van zijn schilderskist die hij als 'onderzetter
Evert Moll, 80, 1878-1955
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Moll, Evert Moll is geboren te Voorburg op 15.12.1878 en overleden te Den Haag op 10.05.1955. Evert Moll woonde en werkte tussen 1895 tot 1930 in Voorburg, Londen, Parijs, Den Haag, en Rotterdam. Hij vestigde zich vervolgens in Den Haag. Daar kreeg hij raadgevingen van Willem Maris en vormde zich verder zelf. Hij werkte veel in opdracht van kunsthandelaren in de Verenigde Staten en in Canada. Schilderde landschappen, maar vooral rivier, zee- en havengezichten en in zijn laatste jaren ook stillevens. Werk van Evert Moll bevindt zich o.a. in de Rijkscollectie, het Zuiderzeemuseum en het museum Boymans-van Beuningen. Evert Moll was geen hemelbestormer en geen kunstenaar met een onverzadigbare vernieuwingsdrang. Nieuwe ontwikkelinmhen gingen schijnbaar onopgemerkt aan hem voorbij. Hij bleef trouw aan zich zelf en aan de beginselen van de Haagse School. Evert Moll is vooral bekend van zijn ruim duizend havengezichten. Bijster veel is er van deze schilder niet bekend. Wel, dat hij graag en vaak vertoefde in de Rotterdamse haven. Het reilen en zeilen in een haven,de drukte en de traagheid van de kollosale zeeschepen boeiden hem mateloos. Hij hield van de geur van het water, de stookolie en de wind. Evert Moll was meer dan een schilder van havengezichten. Ruim de helft van zijn totale oeuvre bestaat uit landschappen, stadsgezichten en bloemstillevens. Ook als Moll landschappen en stadsgezichten schilderde, kon hij het niet laten om veel water te schilderen. Veel van zijn landschappen zijn geschilders vanaf of met uitzicht op het water. Evert Moll, geboren in Voorburg en praktisch zijn hele leven wonend in een wijde cirkel tussen Den Haag en Rotterdam is autodidact. Van jongs af aan is hij bevriend met Albert Roelofs, de zoon van de beroemde Haagse School schilder Willem Roelofs. In huize Roelofs komt hij in aanraking met kunstenaars die rond de eeuwwisseling het kunstklimaat in Nederland bepaalden. Moll kon het zich aanvankelijk veroorloven te schilderen wat hij wilde. Hij leidt dan ook een relatief zorgeloos leven, totdat zijn vader in 1908 failliet wordt verklaard. Dan wordt het flink aanpoten om in zijn levensonderhoud te voorzien. Dat Moll zijn levenlang trouw bleef aan de principes van de Haagse School, betekent niet dat hij geen ontwikkeling doormaakte. Naarmate hij ouder werd, maakten zijn aanvankelijke sobere kleurgebruik en brede penseelstreken plaats voor rijker en gevarieerder kleuren en een fijnere verftoets. Moll schilderde vooral buiten. Met zijn klapstoel en het papier op schoot zat hij aan de waterkant. Veel van zijn werken zijn van hetzelfde formaat: 19 bij 31 centimeter. Dit is precies het formaat van zijn schilderskist die hij als 'onderzetter
Evert Moll, 80, 1878-1955
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Moll, Evert Moll is geboren te Voorburg op 15.12.1878 en overleden te Den Haag op 10.05.1955. Evert Moll woonde en werkte tussen 1895 tot 1930 in Voorburg, Londen, Parijs, Den Haag, en Rotterdam. Hij vestigde zich vervolgens in Den Haag. Daar kreeg hij raadgevingen van Willem Maris en vormde zich verder zelf. Hij werkte veel in opdracht van kunsthandelaren in de Verenigde Staten en in Canada. Schilderde landschappen, maar vooral rivier, zee- en havengezichten en in zijn laatste jaren ook stillevens. Werk van Evert Moll bevindt zich o.a. in de Rijkscollectie, het Zuiderzeemuseum en het museum Boymans-van Beuningen. Evert Moll was geen hemelbestormer en geen kunstenaar met een onverzadigbare vernieuwingsdrang. Nieuwe ontwikkelinmhen gingen schijnbaar onopgemerkt aan hem voorbij. Hij bleef trouw aan zich zelf en aan de beginselen van de Haagse School. Evert Moll is vooral bekend van zijn ruim duizend havengezichten. Bijster veel is er van deze schilder niet bekend. Wel, dat hij graag en vaak vertoefde in de Rotterdamse haven. Het reilen en zeilen in een haven,de drukte en de traagheid van de kollosale zeeschepen boeiden hem mateloos. Hij hield van de geur van het water, de stookolie en de wind. Evert Moll was meer dan een schilder van havengezichten. Ruim de helft van zijn totale oeuvre bestaat uit landschappen, stadsgezichten en bloemstillevens. Ook als Moll landschappen en stadsgezichten schilderde, kon hij het niet laten om veel water te schilderen. Veel van zijn landschappen zijn geschilders vanaf of met uitzicht op het water. Evert Moll, geboren in Voorburg en praktisch zijn hele leven wonend in een wijde cirkel tussen Den Haag en Rotterdam is autodidact. Van jongs af aan is hij bevriend met Albert Roelofs, de zoon van de beroemde Haagse School schilder Willem Roelofs. In huize Roelofs komt hij in aanraking met kunstenaars die rond de eeuwwisseling het kunstklimaat in Nederland bepaalden. Moll kon het zich aanvankelijk veroorloven te schilderen wat hij wilde. Hij leidt dan ook een relatief zorgeloos leven, totdat zijn vader in 1908 failliet wordt verklaard. Dan wordt het flink aanpoten om in zijn levensonderhoud te voorzien. Dat Moll zijn levenlang trouw bleef aan de principes van de Haagse School, betekent niet dat hij geen ontwikkeling doormaakte. Naarmate hij ouder werd, maakten zijn aanvankelijke sobere kleurgebruik en brede penseelstreken plaats voor rijker en gevarieerder kleuren en een fijnere verftoets. Moll schilderde vooral buiten. Met zijn klapstoel en het papier op schoot zat hij aan de waterkant. Veel van zijn werken zijn van hetzelfde formaat: 19 bij 31 centimeter. Dit is precies het formaat van zijn schilderskist die hij als 'onderzetter
Evert Moll, 80, 1878-1955
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Moll, Evert Moll is geboren te Voorburg op 15.12.1878 en overleden te Den Haag op 10.05.1955. Evert Moll woonde en werkte tussen 1895 tot 1930 in Voorburg, Londen, Parijs, Den Haag, en Rotterdam. Hij vestigde zich vervolgens in Den Haag. Daar kreeg hij raadgevingen van Willem Maris en vormde zich verder zelf. Hij werkte veel in opdracht van kunsthandelaren in de Verenigde Staten en in Canada. Schilderde landschappen, maar vooral rivier, zee- en havengezichten en in zijn laatste jaren ook stillevens. Werk van Evert Moll bevindt zich o.a. in de Rijkscollectie, het Zuiderzeemuseum en het museum Boymans-van Beuningen. Evert Moll was geen hemelbestormer en geen kunstenaar met een onverzadigbare vernieuwingsdrang. Nieuwe ontwikkelinmhen gingen schijnbaar onopgemerkt aan hem voorbij. Hij bleef trouw aan zich zelf en aan de beginselen van de Haagse School. Evert Moll is vooral bekend van zijn ruim duizend havengezichten. Bijster veel is er van deze schilder niet bekend. Wel, dat hij graag en vaak vertoefde in de Rotterdamse haven. Het reilen en zeilen in een haven,de drukte en de traagheid van de kollosale zeeschepen boeiden hem mateloos. Hij hield van de geur van het water, de stookolie en de wind. Evert Moll was meer dan een schilder van havengezichten. Ruim de helft van zijn totale oeuvre bestaat uit landschappen, stadsgezichten en bloemstillevens. Ook als Moll landschappen en stadsgezichten schilderde, kon hij het niet laten om veel water te schilderen. Veel van zijn landschappen zijn geschilders vanaf of met uitzicht op het water. Evert Moll, geboren in Voorburg en praktisch zijn hele leven wonend in een wijde cirkel tussen Den Haag en Rotterdam is autodidact. Van jongs af aan is hij bevriend met Albert Roelofs, de zoon van de beroemde Haagse School schilder Willem Roelofs. In huize Roelofs komt hij in aanraking met kunstenaars die rond de eeuwwisseling het kunstklimaat in Nederland bepaalden. Moll kon het zich aanvankelijk veroorloven te schilderen wat hij wilde. Hij leidt dan ook een relatief zorgeloos leven, totdat zijn vader in 1908 failliet wordt verklaard. Dan wordt het flink aanpoten om in zijn levensonderhoud te voorzien. Dat Moll zijn levenlang trouw bleef aan de principes van de Haagse School, betekent niet dat hij geen ontwikkeling doormaakte. Naarmate hij ouder werd, maakten zijn aanvankelijke sobere kleurgebruik en brede penseelstreken plaats voor rijker en gevarieerder kleuren en een fijnere verftoets. Moll schilderde vooral buiten. Met zijn klapstoel en het papier op schoot zat hij aan de waterkant. Veel van zijn werken zijn van hetzelfde formaat: 19 bij 31 centimeter. Dit is precies het formaat van zijn schilderskist die hij als 'onderzetter
Evert Moll, 80, 1878-1955
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Moll, Evert Moll is geboren te Voorburg op 15.12.1878 en overleden te Den Haag op 10.05.1955. Evert Moll woonde en werkte tussen 1895 tot 1930 in Voorburg, Londen, Parijs, Den Haag, en Rotterdam. Hij vestigde zich vervolgens in Den Haag. Daar kreeg hij raadgevingen van Willem Maris en vormde zich verder zelf. Hij werkte veel in opdracht van kunsthandelaren in de Verenigde Staten en in Canada. Schilderde landschappen, maar vooral rivier, zee- en havengezichten en in zijn laatste jaren ook stillevens. Werk van Evert Moll bevindt zich o.a. in de Rijkscollectie, het Zuiderzeemuseum en het museum Boymans-van Beuningen. Evert Moll was geen hemelbestormer en geen kunstenaar met een onverzadigbare vernieuwingsdrang. Nieuwe ontwikkelinmhen gingen schijnbaar onopgemerkt aan hem voorbij. Hij bleef trouw aan zich zelf en aan de beginselen van de Haagse School. Evert Moll is vooral bekend van zijn ruim duizend havengezichten. Bijster veel is er van deze schilder niet bekend. Wel, dat hij graag en vaak vertoefde in de Rotterdamse haven. Het reilen en zeilen in een haven,de drukte en de traagheid van de kollosale zeeschepen boeiden hem mateloos. Hij hield van de geur van het water, de stookolie en de wind. Evert Moll was meer dan een schilder van havengezichten. Ruim de helft van zijn totale oeuvre bestaat uit landschappen, stadsgezichten en bloemstillevens. Ook als Moll landschappen en stadsgezichten schilderde, kon hij het niet laten om veel water te schilderen. Veel van zijn landschappen zijn geschilders vanaf of met uitzicht op het water. Evert Moll, geboren in Voorburg en praktisch zijn hele leven wonend in een wijde cirkel tussen Den Haag en Rotterdam is autodidact. Van jongs af aan is hij bevriend met Albert Roelofs, de zoon van de beroemde Haagse School schilder Willem Roelofs. In huize Roelofs komt hij in aanraking met kunstenaars die rond de eeuwwisseling het kunstklimaat in Nederland bepaalden. Moll kon het zich aanvankelijk veroorloven te schilderen wat hij wilde. Hij leidt dan ook een relatief zorgeloos leven, totdat zijn vader in 1908 failliet wordt verklaard. Dan wordt het flink aanpoten om in zijn levensonderhoud te voorzien. Dat Moll zijn levenlang trouw bleef aan de principes van de Haagse School, betekent niet dat hij geen ontwikkeling doormaakte. Naarmate hij ouder werd, maakten zijn aanvankelijke sobere kleurgebruik en brede penseelstreken plaats voor rijker en gevarieerder kleuren en een fijnere verftoets. Moll schilderde vooral buiten. Met zijn klapstoel en het papier op schoot zat hij aan de waterkant. Veel van zijn werken zijn van hetzelfde formaat: 19 bij 31 centimeter. Dit is precies het formaat van zijn schilderskist die hij als 'onderzetter
Evert Moll, 80, 1878-1955
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Moll, Evert Moll is geboren te Voorburg op 15.12.1878 en overleden te Den Haag op 10.05.1955. Evert Moll woonde en werkte tussen 1895 tot 1930 in Voorburg, Londen, Parijs, Den Haag, en Rotterdam. Hij vestigde zich vervolgens in Den Haag. Daar kreeg hij raadgevingen van Willem Maris en vormde zich verder zelf. Hij werkte veel in opdracht van kunsthandelaren in de Verenigde Staten en in Canada. Schilderde landschappen, maar vooral rivier, zee- en havengezichten en in zijn laatste jaren ook stillevens. Werk van Evert Moll bevindt zich o.a. in de Rijkscollectie, het Zuiderzeemuseum en het museum Boymans-van Beuningen. Evert Moll was geen hemelbestormer en geen kunstenaar met een onverzadigbare vernieuwingsdrang. Nieuwe ontwikkelinmhen gingen schijnbaar onopgemerkt aan hem voorbij. Hij bleef trouw aan zich zelf en aan de beginselen van de Haagse School. Evert Moll is vooral bekend van zijn ruim duizend havengezichten. Bijster veel is er van deze schilder niet bekend. Wel, dat hij graag en vaak vertoefde in de Rotterdamse haven. Het reilen en zeilen in een haven,de drukte en de traagheid van de kollosale zeeschepen boeiden hem mateloos. Hij hield van de geur van het water, de stookolie en de wind. Evert Moll was meer dan een schilder van havengezichten. Ruim de helft van zijn totale oeuvre bestaat uit landschappen, stadsgezichten en bloemstillevens. Ook als Moll landschappen en stadsgezichten schilderde, kon hij het niet laten om veel water te schilderen. Veel van zijn landschappen zijn geschilders vanaf of met uitzicht op het water. Evert Moll, geboren in Voorburg en praktisch zijn hele leven wonend in een wijde cirkel tussen Den Haag en Rotterdam is autodidact. Van jongs af aan is hij bevriend met Albert Roelofs, de zoon van de beroemde Haagse School schilder Willem Roelofs. In huize Roelofs komt hij in aanraking met kunstenaars die rond de eeuwwisseling het kunstklimaat in Nederland bepaalden. Moll kon het zich aanvankelijk veroorloven te schilderen wat hij wilde. Hij leidt dan ook een relatief zorgeloos leven, totdat zijn vader in 1908 failliet wordt verklaard. Dan wordt het flink aanpoten om in zijn levensonderhoud te voorzien. Dat Moll zijn levenlang trouw bleef aan de principes van de Haagse School, betekent niet dat hij geen ontwikkeling doormaakte. Naarmate hij ouder werd, maakten zijn aanvankelijke sobere kleurgebruik en brede penseelstreken plaats voor rijker en gevarieerder kleuren en een fijnere verftoets. Moll schilderde vooral buiten. Met zijn klapstoel en het papier op schoot zat hij aan de waterkant. Veel van zijn werken zijn van hetzelfde formaat: 19 bij 31 centimeter. Dit is precies het formaat van zijn schilderskist die hij als 'onderzetter
Evert Moll, 80, 1878-1955
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Winterlandschap, olieverf op linnen, afmeting 60x80cm doekmaat
Thomas Heesakkers
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Landschap met vee, olieverf op paneel, afmeting 33x39,5cm paneelmaat
Daniel van der Putten, 80
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Narcissen op een Chinese pot, olieverf op linnen, afmeting 50x50cm doekmaat
A. Prodan, (80), geb. 1968
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Boerenerf aan het water, olieverf op linnen, afmeting 35x45cm doekmaat, G.J.Delfgaauw, gesigneerd met H. van Gesse
G.J.Delfgaauw, 80, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Het gesprek, olieverf op linnen bevestigd op karton, afmeting 16x16cm, zonder lijst
Harm Kamerlingh Onnes, 1893-1985
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Havengezicht Rotterdam, olieverf op linnen, afmeting 60x100cm doekmaat
M. de Jongere, 1912-1978
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Bloemenmarkt, olieverf op linnen, afmeting 35x50cm doekmaat
G.J.Delfgaauw, 80, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Strandgezicht, olieverf op linnen, afmeting 35x50cm doekmaat
G.J.Delfgaauw, 80, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Schelpenvisser bij Scheveningen, olieverf op linnen, afmeting 50x70cm doekmaat
G.J.Delfgaauw, 80, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Stadsgezicht Dordrecht, olieverf op linnen, afmeting 30x40cm doekmaat, inclusief lijst 42x52cm
Piet Bouter,1887-1968
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Omgeving Voorschoten, olieverf op linnen, afmeting 40x80 doekmaat
G.J. Delfgaauw, 80, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Havengezicht Rotterdam, olieverf op linnen, afmeting 40x80cm doekmaat, prijs is incl. lijst
G.J. Delfgaauw, 80, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Havengezicht Rotterdam, olieverf op linnen, afmeting 40x60cm doekmaat
G.J. Delfgaauw, 80, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Bloemenverkoopster, olieverf op linnen, afmeting 60x80cm doekmaat
Jan Rijlaarsdam, 80, 1911-2007
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Aan de kade, olieverf op paneel, 21x33cm paneelmaat
Evert Moll, 80, 1878-1955
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Riviergezicht, olieverf op linnen, afmeting 60x90cm doekmaat
H.J. Wijngaard, 1922-2012
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Havengezicht Hardewijk, gemengde techniek op papier, incl. museumglas en lijst, afmeting 40x53cm incl. lijst.
Jos van Dijk, 80, 1913-1998
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Haven van Spakenburg, gemengde techniek, afmeting inclusief museumglas en lijst 40x54cm.
Jos van Dijk, 80, incl. lijst, 1913-1998
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Aan de kust bij Scheveningen, gemengde techniek, afmeting inclusief museumglas en lijst 40x54cm.
Jos van Dijk, 80, incl. lijst, 1913-1998
Omschrijving
Sr# 80 archived icon Gezicht op het IJ te Amsterdam, gemengde techniek, afmeting inclusief passe partout, museumglas en lijst 50x64cm.
Jos van Dijk, 80, incl. lijst, 1913-1998
Omschrijving
Sr# 80 archived icon De Hooigracht in de winter te Den Haag, gouache op schilderkarton, afmeting 24x30cm beeldmaat, incl. museumglas.
Ben Viegers, 80, 1886-1947
Omschrijving
Sr# 81 archived icon Landschap met korenveld, olieverf op paneel, afmeting 33x39,5cm paneelmaat
Daniel van der Putten, 81
Omschrijving
Sr# 81 archived icon Figuren, gemengde techniek op papier, afmeting 100x70cm beeldmaat, afmeting inclusief lijst 144x114cm
Anton Martineau, 1926-2017
Omschrijving
Sr# 82 archived icon Daniel Van der Putten werd geboren in een klein boerendorpje in de buurt van Rembrandts geboorteplaats Leiden, Holland. Van de vele schilders in het Van der Putten familie, zijn tante is vooral opmerkelijk als een beroemde portret schilder wiens werken vaak worden tentoongesteld in New York. Hoewel Van der Putten altijd had willen schilderen, werkte hij samen met zijn vader in het tuinbouwbedrijf alvorens te beslissen om zich volledig te wijden aan de kunst. Tijdens een reis naar Australië ontmoette Van der Putten zijn Schotse vrouw. Na hun huwelijk, reisden ze de wereld rond en vervolgens vestigden ze zich in Schotland. Daar begonnen ze de technieken van de grote Nederlandse meesters te onderzoeken en het landschap van de plaatsen die zij hebben bezocht te bestuderen van hun frequente reizen. Hun interesse groeide geleidelijk in de schilderkunst. Tot slot, als laatste hun verhuizing naar Engeland, Van der Putten was zo geïnspireerd door het Engelse platteland, dat hij een full-time schilder is geworden. Vandaag is Van der Putten is uitgegroeid tot een succesvol kunstenaar met een geheel eigen stijl. Zijn fascinatie voor kleur en schaduw komt voort uit zijn paneel, met name in de vorm van zeer gedetailleerde bomen en luchten. Die biedt een breed scala van verschillende stemmingen en seizoenen, zijn schilderijen hebben een kwaliteit van het licht en intensiteit die weinig kunstenaars ooit kunnen bereiken. Britse landschappen van de kunstenaar zijn duidelijk opmerkelijk. Na zijn schilderijen getoond in Engeland, Europa, de Verenigde Staten en Canada, hebben zijn tentoonstellingen tot nu toe geleid tot grote successen. De werken van Daniel Van der Putten zijn een constante bron van genot voor particuliere verzamelaars over de hele wereld.
Daniel van der Putten, 82
Omschrijving
Sr# 83 archived icon Daniel Van der Putten werd geboren in een klein boerendorpje in de buurt van Rembrandts geboorteplaats Leiden, Holland. Van de vele schilders in het Van der Putten familie, zijn tante is vooral opmerkelijk als een beroemde portret schilder wiens werken vaak worden tentoongesteld in New York. Hoewel Van der Putten altijd had willen schilderen, werkte hij samen met zijn vader in het tuinbouwbedrijf alvorens te beslissen om zich volledig te wijden aan de kunst. Tijdens een reis naar Australië ontmoette Van der Putten zijn Schotse vrouw. Na hun huwelijk, reisden ze de wereld rond en vervolgens vestigden ze zich in Schotland. Daar begonnen ze de technieken van de grote Nederlandse meesters te onderzoeken en het landschap van de plaatsen die zij hebben bezocht te bestuderen van hun frequente reizen. Hun interesse groeide geleidelijk in de schilderkunst. Tot slot, als laatste hun verhuizing naar Engeland, Van der Putten was zo geïnspireerd door het Engelse platteland, dat hij een full-time schilder is geworden. Vandaag is Van der Putten is uitgegroeid tot een succesvol kunstenaar met een geheel eigen stijl. Zijn fascinatie voor kleur en schaduw komt voort uit zijn paneel, met name in de vorm van zeer gedetailleerde bomen en luchten. Die biedt een breed scala van verschillende stemmingen en seizoenen, zijn schilderijen hebben een kwaliteit van het licht en intensiteit die weinig kunstenaars ooit kunnen bereiken. Britse landschappen van de kunstenaar zijn duidelijk opmerkelijk. Na zijn schilderijen getoond in Engeland, Europa, de Verenigde Staten en Canada, hebben zijn tentoonstellingen tot nu toe geleid tot grote successen. De werken van Daniel Van der Putten zijn een constante bron van genot voor particuliere verzamelaars over de hele wereld.
Daniel van der Putten 83
Omschrijving
Sr# 84 archived icon Daniel Van der Putten werd geboren in een klein boerendorpje in de buurt van Rembrandts geboorteplaats Leiden, Holland. Van de vele schilders in het Van der Putten familie, zijn tante is vooral opmerkelijk als een beroemde portret schilder wiens werken vaak worden tentoongesteld in New York. Hoewel Van der Putten altijd had willen schilderen, werkte hij samen met zijn vader in het tuinbouwbedrijf alvorens te beslissen om zich volledig te wijden aan de kunst. Tijdens een reis naar Australië ontmoette Van der Putten zijn Schotse vrouw. Na hun huwelijk, reisden ze de wereld rond en vervolgens vestigden ze zich in Schotland. Daar begonnen ze de technieken van de grote Nederlandse meesters te onderzoeken en het landschap van de plaatsen die zij hebben bezocht te bestuderen van hun frequente reizen. Hun interesse groeide geleidelijk in de schilderkunst. Tot slot, als laatste hun verhuizing naar Engeland, Van der Putten was zo geïnspireerd door het Engelse platteland, dat hij een full-time schilder is geworden. Vandaag is Van der Putten is uitgegroeid tot een succesvol kunstenaar met een geheel eigen stijl. Zijn fascinatie voor kleur en schaduw komt voort uit zijn paneel, met name in de vorm van zeer gedetailleerde bomen en luchten. Die biedt een breed scala van verschillende stemmingen en seizoenen, zijn schilderijen hebben een kwaliteit van het licht en intensiteit die weinig kunstenaars ooit kunnen bereiken. Britse landschappen van de kunstenaar zijn duidelijk opmerkelijk. Na zijn schilderijen getoond in Engeland, Europa, de Verenigde Staten en Canada, hebben zijn tentoonstellingen tot nu toe geleid tot grote successen. De werken van Daniel Van der Putten zijn een constante bron van genot voor particuliere verzamelaars over de hele wereld.
Daniel van der Putten, 84
Omschrijving
Sr# 85 archived icon Daniel van der Putten, winterlandschap
Daniel v. d. Putten, 85
Omschrijving
Sr# 85 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 90x110cm doekmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 86 archived icon Daniel van der Putten, vroege morgen in Gasselternijvee
D. v. d. Putten, 86
Omschrijving
Sr# 86 archived icon Daniel van der Putten, zomer in Gasselternijvee
Daniel v. d. Putten, 86
Omschrijving
Sr# 86 archived icon Daniel van der Putten, na de rege
Daniel van der Putten, 86
Omschrijving
Sr# 86 archived icon Daniel Van der Putten werd geboren in een klein boerendorpje in de buurt van Rembrandts geboorteplaats Leiden, Holland. Van de vele schilders in het Van der Putten familie, zijn tante is vooral opmerkelijk als een beroemde portret schilder wiens werken vaak worden tentoongesteld in New York. Hoewel Van der Putten altijd had willen schilderen, werkte hij samen met zijn vader in het tuinbouwbedrijf alvorens te beslissen om zich volledig te wijden aan de kunst. Tijdens een reis naar Australië ontmoette Van der Putten zijn Schotse vrouw. Na hun huwelijk, reisden ze de wereld rond en vervolgens vestigden ze zich in Schotland. Daar begonnen ze de technieken van de grote Nederlandse meesters te onderzoeken en het landschap van de plaatsen die zij hebben bezocht te bestuderen van hun frequente reizen. Hun interesse groeide geleidelijk in de schilderkunst. Tot slot, als laatste hun verhuizing naar Engeland, Van der Putten was zo geïnspireerd door het Engelse platteland, dat hij een full-time schilder is geworden. Vandaag is Van der Putten is uitgegroeid tot een succesvol kunstenaar met een geheel eigen stijl. Zijn fascinatie voor kleur en schaduw komt voort uit zijn paneel, met name in de vorm van zeer gedetailleerde bomen en luchten. Die biedt een breed scala van verschillende stemmingen en seizoenen, zijn schilderijen hebben een kwaliteit van het licht en intensiteit die weinig kunstenaars ooit kunnen bereiken. Britse landschappen van de kunstenaar zijn duidelijk opmerkelijk. Na zijn schilderijen getoond in Engeland, Europa, de Verenigde Staten en Canada, hebben zijn tentoonstellingen tot nu toe geleid tot grote successen. De werken van Daniel Van der Putten zijn een constante bron van genot voor particuliere verzamelaars over de hele wereld.
Daniel van der Putten, 86
Omschrijving
Sr# 86 archived icon Boswandeling met hond, Daniel Van der Putten werd geboren in een klein boerendorpje in de buurt van Rembrandts geboorteplaats Leiden, Holland. Van de vele schilders in het Van der Putten familie, zijn tante is vooral opmerkelijk als een beroemde portret schilder wiens werken vaak worden tentoongesteld in New York. Hoewel Van der Putten altijd had willen schilderen, werkte hij samen met zijn vader in het tuinbouwbedrijf alvorens te beslissen om zich volledig te wijden aan de kunst. Tijdens een reis naar Australië ontmoette Van der Putten zijn Schotse vrouw. Na hun huwelijk, reisden ze de wereld rond en vervolgens vestigden ze zich in Schotland. Daar begonnen ze de technieken van de grote Nederlandse meesters te onderzoeken en het landschap van de plaatsen die zij hebben bezocht te bestuderen van hun frequente reizen. Hun interesse groeide geleidelijk in de schilderkunst. Tot slot, als laatste hun verhuizing naar Engeland, Van der Putten was zo geïnspireerd door het Engelse platteland, dat hij een full-time schilder is geworden. Vandaag is Van der Putten is uitgegroeid tot een succesvol kunstenaar met een geheel eigen stijl. Zijn fascinatie voor kleur en schaduw komt voort uit zijn paneel, met name in de vorm van zeer gedetailleerde bomen en luchten. Die biedt een breed scala van verschillende stemmingen en seizoenen, zijn schilderijen hebben een kwaliteit van het licht en intensiteit die weinig kunstenaars ooit kunnen bereiken. Britse landschappen van de kunstenaar zijn duidelijk opmerkelijk. Na zijn schilderijen getoond in Engeland, Europa, de Verenigde Staten en Canada, hebben zijn tentoonstellingen tot nu toe geleid tot grote successen. De werken van Daniel Van der Putten zijn een constante bron van genot voor particuliere verzamelaars over de hele wereld.
Daniel van der Putten, 86
Omschrijving
Sr# 86 archived icon Korenveld met dieren, Daniel Van der Putten werd geboren in een klein boerendorpje in de buurt van Rembrandts geboorteplaats Leiden, Holland. Van de vele schilders in het Van der Putten familie, zijn tante is vooral opmerkelijk als een beroemde portret schilder wiens werken vaak worden tentoongesteld in New York. Hoewel Van der Putten altijd had willen schilderen, werkte hij samen met zijn vader in het tuinbouwbedrijf alvorens te beslissen om zich volledig te wijden aan de kunst. Tijdens een reis naar Australië ontmoette Van der Putten zijn Schotse vrouw. Na hun huwelijk, reisden ze de wereld rond en vervolgens vestigden ze zich in Schotland. Daar begonnen ze de technieken van de grote Nederlandse meesters te onderzoeken en het landschap van de plaatsen die zij hebben bezocht te bestuderen van hun frequente reizen. Hun interesse groeide geleidelijk in de schilderkunst. Tot slot, als laatste hun verhuizing naar Engeland, Van der Putten was zo geïnspireerd door het Engelse platteland, dat hij een full-time schilder is geworden. Vandaag is Van der Putten is uitgegroeid tot een succesvol kunstenaar met een geheel eigen stijl. Zijn fascinatie voor kleur en schaduw komt voort uit zijn paneel, met name in de vorm van zeer gedetailleerde bomen en luchten. Die biedt een breed scala van verschillende stemmingen en seizoenen, zijn schilderijen hebben een kwaliteit van het licht en intensiteit die weinig kunstenaars ooit kunnen bereiken. Britse landschappen van de kunstenaar zijn duidelijk opmerkelijk. Na zijn schilderijen getoond in Engeland, Europa, de Verenigde Staten en Canada, hebben zijn tentoonstellingen tot nu toe geleid tot grote successen. De werken van Daniel Van der Putten zijn een constante bron van genot voor particuliere verzamelaars over de hele wereld.
Daniel van der Putten, 86
Omschrijving
Sr# 86 archived icon Winterlandschap met dieren, olieverf op paneel, afmeting 28,5x35cm paneelmaat
Daniel van der Putten, 86
Omschrijving
Sr# 86 archived icon Daniel Van der Putten werd geboren in een klein boerendorpje in de buurt van Rembrandts geboorteplaats Leiden, Holland. Van de vele schilders in het Van der Putten familie, zijn tante is vooral opmerkelijk als een beroemde portret schilder wiens werken vaak worden tentoongesteld in New York. Hoewel Van der Putten altijd had willen schilderen, werkte hij samen met zijn vader in het tuinbouwbedrijf alvorens te beslissen om zich volledig te wijden aan de kunst. Tijdens een reis naar Australië ontmoette Van der Putten zijn Schotse vrouw. Na hun huwelijk, reisden ze de wereld rond en vervolgens vestigden ze zich in Schotland. Daar begonnen ze de technieken van de grote Nederlandse meesters te onderzoeken en het landschap van de plaatsen die zij hebben bezocht te bestuderen van hun frequente reizen. Hun interesse groeide geleidelijk in de schilderkunst. Tot slot, als laatste hun verhuizing naar Engeland, Van der Putten was zo geïnspireerd door het Engelse platteland, dat hij een full-time schilder is geworden. Vandaag is Van der Putten is uitgegroeid tot een succesvol kunstenaar met een geheel eigen stijl. Zijn fascinatie voor kleur en schaduw komt voort uit zijn paneel, met name in de vorm van zeer gedetailleerde bomen en luchten. Die biedt een breed scala van verschillende stemmingen en seizoenen, zijn schilderijen hebben een kwaliteit van het licht en intensiteit die weinig kunstenaars ooit kunnen bereiken. Britse landschappen van de kunstenaar zijn duidelijk opmerkelijk. Na zijn schilderijen getoond in Engeland, Europa, de Verenigde Staten en Canada, hebben zijn tentoonstellingen tot nu toe geleid tot grote successen. De werken van Daniel Van der Putten zijn een constante bron van genot voor particuliere verzamelaars over de hele wereld.
Daniel van der Putten, 86
Omschrijving
Sr# 86 archived icon Daniel Van der Putten werd geboren in een klein boerendorpje in de buurt van Rembrandts geboorteplaats Leiden, Holland. Van de vele schilders in het Van der Putten familie, zijn tante is vooral opmerkelijk als een beroemde portret schilder wiens werken vaak worden tentoongesteld in New York. Hoewel Van der Putten altijd had willen schilderen, werkte hij samen met zijn vader in het tuinbouwbedrijf alvorens te beslissen om zich volledig te wijden aan de kunst. Tijdens een reis naar Australië ontmoette Van der Putten zijn Schotse vrouw. Na hun huwelijk, reisden ze de wereld rond en vervolgens vestigden ze zich in Schotland. Daar begonnen ze de technieken van de grote Nederlandse meesters te onderzoeken en het landschap van de plaatsen die zij hebben bezocht te bestuderen van hun frequente reizen. Hun interesse groeide geleidelijk in de schilderkunst. Tot slot, als laatste hun verhuizing naar Engeland, Van der Putten was zo geïnspireerd door het Engelse platteland, dat hij een full-time schilder is geworden. Vandaag is Van der Putten is uitgegroeid tot een succesvol kunstenaar met een geheel eigen stijl. Zijn fascinatie voor kleur en schaduw komt voort uit zijn paneel, met name in de vorm van zeer gedetailleerde bomen en luchten. Die biedt een breed scala van verschillende stemmingen en seizoenen, zijn schilderijen hebben een kwaliteit van het licht en intensiteit die weinig kunstenaars ooit kunnen bereiken. Britse landschappen van de kunstenaar zijn duidelijk opmerkelijk. Na zijn schilderijen getoond in Engeland, Europa, de Verenigde Staten en Canada, hebben zijn tentoonstellingen tot nu toe geleid tot grote successen. De werken van Daniel Van der Putten zijn een constante bron van genot voor particuliere verzamelaars over de hele wereld.
Daniel van der Putten, 86
Omschrijving
Sr# 88 archived icon Marinus Johannus Drulman of Marinus de Jongere: Amsterdam 1912-1978 Marinus Drulman werkte veel onder het pseudoniem M. de Jongere. Hij maakte studiereizen naar België, Frankrijk, Zwitserland en Duitsland. Was leerling van de Academie voor Beeldende Kunst te Rotterdam. Tekende en schilderde in de naturalistisch-impressionistische trant, landschappen en havens. Verwierf grote bekendheid door zijn havengezichten. Werk is o.a. in het bezit van het Kamper museum. Marinus de Jongere beleefde zijn artistieke bloeiperiode in de jaren vijftig en zestig, precies de Tijd dat Rotterdam bezig was zich te ontwikkelen tot wereldhaven nummer een. De oceaanreuzen van de Holland Amerika Lijn waren een vertrouwd gezicht aan de Wilhelminapier en naar afbeeldingen van die schepen, de trots van zeevarend Holland, was een grote vraag. De Jongere leverde in die tijd meerdere schilderijen per dag af. Hij had een hele serie doeken in zijn atelier op een rijtje staan. Daar liep hij al schilderend langs. De roem van de schilder beleef niet beperkt tot Nederland. De Griekse scheepsmagnaat Onassis bestelde ooit 28 doeken, waarop alle schepen van zijn vloot apart stonden afgebeeld. De Amerikaanse president Lyndon B. Johnson zocht tijden een bezoek in de jaren zestig de schilder op in zijn atelier in Hillegersberg en kocht vijf Hollandse landschappen. Want behalve havens schilderde de Jongere ook graag molens en vlieten. Vanuit zijn huis liep hij zo de polder in. Hij was dol op wipmolens. Ook bezat de Jongere een huis in Zwitserland, wat weer leidde tot een aantal schilderijen met berglandschappen met besneeuwde toppen. Midden tussen deze bergen werkte hij trouwens ook veel aan zijn havengezichten. De puur Rotterdams aandoende schilder was echter afkomstig uit Amsterdam. Hij heette eigenlijk J.M. Drulman, naar zijn moeder, maar gebruikte liever de naam van zijn vader, de schilder en etser Marius Janssen. Zo ontstond het pseudoniem Marinus de Jongere. Alleen tijdens de bezetting, toen kunstenaars niet onder een schuilnaam mochten werken, gebruikte hij zijn eigen naam , Drulman. Werk met deze signatuur is dan ook tot deze periode te herleiden. Er zijn vele bekende en gewaardeerde schilders van de Rotterdamse haven. De jongere neemt echter tussen hen een aparte plaats in. Hij schilderde de dingen die je zag als je als klein jochie langs de havenkant schooierde en bananen stroopte uit de bananenboten in de Maashaven. Als een gevolg van de sociale, culturele en economische veranderingen in het post-moderne Rotterdam, ontstaat er een hang naar die trotse havenstad van vroeger. Naar dat besef van; dit is onze stad, zo ziet Rotterdam er uit. De schilderijen van de Jongere doen de glorietijd van de haven herleven.De jaren dat op de Maas vrachtschepen onder stoom lagen en sleepboten af en aan voeren. Op zijn doeken heerst een koortsachtige bedrijvigheid. Meer informatie is te vinden op www.dejongere.com
M. de Jongere, 1912-1978
Omschrijving
Sr# 89 archived icon Havengezicht Rotterdam, olieverf op linnen, afmeting 30x50cm doekmaat
M. de Jongere, 1912-1978
Omschrijving
Sr# 89 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek op papier, afmeting 39x52cm beeldmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Bloemstilleven met cactus, Fleur, Willy Fleur geboren in 1888 en overleden in 1967. Bekend schilder van bloemen, landschappen, tropische vogels en vissen. Ontving zijn opleiding aan de kunstacademies van Rotterdam en Den Haag. In zijn stilleven zijn vaak Indische invloeden merkbaar. Werk van Fleur werd opgenomen in de collectie van het Westlands Museum te Kwintsheul (gemeente Westland) en in de collectie van het Katwijks Museum.
Willy Fleur, 90, 1888-1967
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Fleur, Willy Fleur geboren in 1888 en overleden in 1967. Bekend schilder van bloemen, landschappen, tropische vogels en vissen. Ontving zijn opleiding aan de kunstacademies van Rotterdam en Den Haag. In zijn stilleven zijn vaak Indische invloeden merkbaar. Werk van Fleur werd opgenomen in de collectie van het Westlands Museum te Kwintsheul (gemeente Westland) en in de collectie van het Katwijks Museum.
Willy Fleur, 90, 1888-1967
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Fleur, Willy Fleur geboren in 1888 en overleden in 1967. Bekend schilder van bloemen, landschappen, tropische vogels en vissen. Ontving zijn opleiding aan de kunstacademies van Rotterdam en Den Haag. In zijn stilleven zijn vaak Indische invloeden merkbaar. Werk van Fleur werd opgenomen in de collectie van het Westlands Museum te Kwintsheul (gemeente Westland) en in de collectie van het Katwijks Museum.
Willy Fleur, 90, 1888-1967
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Fleur, Willy Fleur geboren in 1888 en overleden in 1967. Bekend schilder van bloemen, landschappen, tropische vogels en vissen. Ontving zijn opleiding aan de kunstacademies van Rotterdam en Den Haag. In zijn stilleven zijn vaak Indische invloeden merkbaar. Werk van Fleur werd opgenomen in de collectie van het Westlands Museum te Kwintsheul (gemeente Westland) en in de collectie van het Katwijks Museum.
Willy Fleur, 90, 1888-1967
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Fleur, Willy Fleur geboren in 1888 en overleden in 1967. Bekend schilder van bloemen, landschappen, tropische vogels en vissen. Ontving zijn opleiding aan de kunstacademies van Rotterdam en Den Haag. In zijn stilleven zijn vaak Indische invloeden merkbaar. Werk van Fleur werd opgenomen in de collectie van het Westlands Museum te Kwintsheul (gemeente Westland) en in de collectie van het Katwijks Museum.
Willy Fleur, 90, 1888-1967
Omschrijving
Sr# 90 archived icon
Jos van Dijk, 90, 1913-1998
Omschrijving
Sr# 90 archived icon
Jos van Dijk, 90, 19013-1998
Omschrijving
Sr# 90 archived icon
Jos van Dijk, 90, 1913-1998
Omschrijving
Sr# 90 archived icon
Jos van Dijk, 90, 1913-1998
Omschrijving
Sr# 90 archived icon
Jos van Dijk, 90, 1913-1998
Omschrijving
Sr# 90 archived icon
Jos van Dijk, 90, 1913-1998
Omschrijving
Sr# 90 archived icon
Jos van Dijk, 90, 1913-1998
Omschrijving
Sr# 90 archived icon
Jos van Dijk, 90, 1913-1998
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Louis Treserras, Rendez-Vous, gemengde techniek op paneel, afmeting 90x160cm paneelmaat
Louis Tresseras
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Fleur, Willy Fleur geboren in 1888 en overleden in 1967. Bekend schilder van bloemen, landschappen, tropische vogels en vissen. Ontving zijn opleiding aan de kunstacademies van Rotterdam en Den Haag. In zijn stilleven zijn vaak Indische invloeden merkbaar. Werk van Fleur werd opgenomen in de collectie van het Westlands Museum te Kwintsheul (gemeente Westland) en in de collectie van het Katwijks Museum.
Willy Fleur, 90, 1888-1967
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Fleur, Willy Fleur geboren in 1888 en overleden in 1967. Bekend schilder van bloemen, landschappen, tropische vogels en vissen. Ontving zijn opleiding aan de kunstacademies van Rotterdam en Den Haag. In zijn stilleven zijn vaak Indische invloeden merkbaar. Werk van Fleur werd opgenomen in de collectie van het Westlands Museum te Kwintsheul (gemeente Westland) en in de collectie van het Katwijks Museum.
Willy Fleur, 90, 1888-1967
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Daniel Van der Putten werd geboren in een klein boerendorpje in de buurt van Rembrandts geboorteplaats Leiden, Holland. Van de vele schilders in het Van der Putten familie, zijn tante is vooral opmerkelijk als een beroemde portret schilder wiens werken vaak worden tentoongesteld in New York. Hoewel Van der Putten altijd had willen schilderen, werkte hij samen met zijn vader in het tuinbouwbedrijf alvorens te beslissen om zich volledig te wijden aan de kunst. Tijdens een reis naar Australië ontmoette Van der Putten zijn Schotse vrouw. Na hun huwelijk, reisden ze de wereld rond en vervolgens vestigden ze zich in Schotland. Daar begonnen ze de technieken van de grote Nederlandse meesters te onderzoeken en het landschap van de plaatsen die zij hebben bezocht te bestuderen van hun frequente reizen. Hun interesse groeide geleidelijk in de schilderkunst. Tot slot, als laatste hun verhuizing naar Engeland, Van der Putten was zo geïnspireerd door het Engelse platteland, dat hij een full-time schilder is geworden. Vandaag is Van der Putten is uitgegroeid tot een succesvol kunstenaar met een geheel eigen stijl. Zijn fascinatie voor kleur en schaduw komt voort uit zijn paneel, met name in de vorm van zeer gedetailleerde bomen en luchten. Die biedt een breed scala van verschillende stemmingen en seizoenen, zijn schilderijen hebben een kwaliteit van het licht en intensiteit die weinig kunstenaars ooit kunnen bereiken. Britse landschappen van de kunstenaar zijn duidelijk opmerkelijk. Na zijn schilderijen getoond in Engeland, Europa, de Verenigde Staten en Canada, hebben zijn tentoonstellingen tot nu toe geleid tot grote successen. De werken van Daniel Van der Putten zijn een constante bron van genot voor particuliere verzamelaars over de hele wereld.
Daniel van der Putten, 90
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Eenden aan de waterkant, Daniel Van der Putten werd geboren in een klein boerendorpje in de buurt van Rembrandts geboorteplaats Leiden, Holland. Van de vele schilders in het Van der Putten familie, zijn tante is vooral opmerkelijk als een beroemde portret schilder wiens werken vaak worden tentoongesteld in New York. Hoewel Van der Putten altijd had willen schilderen, werkte hij samen met zijn vader in het tuinbouwbedrijf alvorens te beslissen om zich volledig te wijden aan de kunst. Tijdens een reis naar Australië ontmoette Van der Putten zijn Schotse vrouw. Na hun huwelijk, reisden ze de wereld rond en vervolgens vestigden ze zich in Schotland. Daar begonnen ze de technieken van de grote Nederlandse meesters te onderzoeken en het landschap van de plaatsen die zij hebben bezocht te bestuderen van hun frequente reizen. Hun interesse groeide geleidelijk in de schilderkunst. Tot slot, als laatste hun verhuizing naar Engeland, Van der Putten was zo geïnspireerd door het Engelse platteland, dat hij een full-time schilder is geworden. Vandaag is Van der Putten is uitgegroeid tot een succesvol kunstenaar met een geheel eigen stijl. Zijn fascinatie voor kleur en schaduw komt voort uit zijn paneel, met name in de vorm van zeer gedetailleerde bomen en luchten. Die biedt een breed scala van verschillende stemmingen en seizoenen, zijn schilderijen hebben een kwaliteit van het licht en intensiteit die weinig kunstenaars ooit kunnen bereiken. Britse landschappen van de kunstenaar zijn duidelijk opmerkelijk. Na zijn schilderijen getoond in Engeland, Europa, de Verenigde Staten en Canada, hebben zijn tentoonstellingen tot nu toe geleid tot grote successen. De werken van Daniel Van der Putten zijn een constante bron van genot voor particuliere verzamelaars over de hele wereld.
Daniel van der Putten, 90
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Havenkade, aquarel op papier, afmeting 43x51cm beeldmaat
Hans Herrmann, 90, 1858-1942
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Paarderennen, olieverf op linnen, afmeting 46x71cm doekmaat
F.G. Hochmann, 1861-1936
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Collectie, Jan Rijlaarsdam, woonwagens, gemengde techniek , afmeting 50x70cm beeldmaat
Jan Rijlaarsdam, 1911-2007
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Glasobject, hoogte 103cm
Annemiek Punt, 90, geb. 1959
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Glasobject, hoogte 108cm
Annemiek Punt, 90, geb. 1959
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Glasobject, hoogte 71cm
Annemiek Punt, 90, geb. 1959
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Glasobject, hoogte 76cm
Annemiek Punt, 90, geb. 1959
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Glasobject, hoogte 76cm
Annemiek Punt, 90, geb 1959
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Glasobject, hoogte 81cm
Annemiek Punt, 90, geb. 1959
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Glazen object, hoogte 83cm
Annemiek Punt, 90, geb 1959
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Salisbury, olieverf op linnen, afmeting 130x160cm doekmaat
Jan de Beus, geb. 1958
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 42,5x53cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 51x62cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 60x80cm beeldmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 70x90cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 72x102cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 73x103cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, acrylverf op MDF paneel, afmeting 59x72cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 140x180cm
Theo Wolvecamp, 1925-1992
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Gezicht op de Hunze bij Gasselternijveen, olieverf op linnen, afmeting 50x60cm doekmaat
Aureliu Prodan, (90), geb. 1968
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Landschap bij Gasselternijveen, olieverf op linnen, afmeting 50x60cm doekmaat
Aureliu Prodan, (90), geb. 1968
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Omgeving Gasselternijveen, olieverf op linnen, afmeting 50x70cm doekmaat
A. Prodan, 90, geb. 1968
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Kustgezicht met botter, olieverf op linnen, afmeting 50x70cm doekmaat
Henk Dekker, 1897-1974
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 50x65cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, semi abstract, olieverf op linnen, afmeting 80x100cm doekmaat, zonder lijst
Jos van Dijk, 1913-1998
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 40x48cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Meisje in het rood, olieverf op linnen, afmeting 35x41cm doekmaat
M.H. Mackenzie, 1878-1961
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Molens in landschap, gouache op papier, afmeting beeldmaat 50x77cm.
jos van Dijk, 90, 1913-1998
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Dordrecht, olieverf op linnen, afmeting 75x100cm doekmaat
Evert Moll, 90, 1878-1955
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Olieverf op linnen, afmeting 60x80cm doekmaat, bloemstilleve
Willy Fleur, 90, 1888-1967
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Poldergezicht met opvliegende eenden, olieverf op linnen, afmeting 60x90cm doekmaat.
W.C. Rip, 90, 1856-1922
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Botter op volle zee, gemengde techniek, afmeting inclusief museumglas en lijst 40x54cm.
Jos van Dijk 90, incl. lijst, 1913-1998
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Botter aan de kust, gemengde techniek, afmeting inclusief museumglas en lijst 40x54cm.
Jos van Dijk, 90, incl. lijst, 1913-1998
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Winterlandschap met eenden, gemengde techniek, afmeting inclusief museumglas en lijst 40x54cm.
Jos van Dijk, 90, incl. lijst, 1913-1998
Omschrijving
Sr# 90 archived icon Stadsgezicht Amsterdam, gemengde techniek, afmeting inclusief passe partout, museumglas en lijst 50x64cm.
Jos van Dijk, 90, incl. lijst, 1913-1998
Omschrijving
Sr# 91 archived icon Vrije compositie, acryl op MDF paneel, afmeting 72x102cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 91 archived icon Schip op volle zee, olieverf op linnen, afmeting 150x100cm doekmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 93 Twee rozen, olieverf op paneel, afmeting 16x21cm
Jan Voerman jr. 1890-1962 archief
Omschrijving
Sr# 94 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 40x49cm beeldmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 95 archived icon Viooltjes in glazen pot, olieverf op paneel, afmeting 24x30cm paneelmaat
A.J. Zwart, 1903-1981
Omschrijving
Sr# 95 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 72x102cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 95 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 70x100cm doekmaat
Theo Wolvecamp, 1925-1992
Omschrijving
Sr# 97 archived icon Delftshaven, olieverf op paneel, afmeting 40x50cm paneelmaat
M.H. Mackenzie, 1878-1961
Omschrijving
Sr# 98 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 75x85cm Lassche, Henk Lassche. “Deze schilder van het Hollandse landschap heeft, staand in de romantische traditie van de Noord-Europese schilderkunst, in de loop der jaren een geheel eigen beeldtaal ontwikkeld. Het gaat bij hem niet om een “letterlijke” weergave van dat landschap met zijn weidse vergezichten en hoge luchten, maar om een persoonlijke verwerking hiervan. De synthese van een expressionistische en informele benadering van zijn onderwerpen leidt bij hem tot abstracties, die mede ontstaan als gevolg van een uiterst intensieve werkwijze. Door laag op laag te zetten, door wegschrapen en bijwerken, ontstaan er schilderijen in olieverf, die telkens weer bij de aandachtige beschouwer nieuwe en verrassende beelden oproepen. Het zijn werken die – hoe klein van formaat soms ook – de monumentaliteit van de door hem op zo eigen wijze verwerkte onderwerpen overtuigend en indrukwekkend laten zien”.
Henk Lassche, geb. 1948
Omschrijving
Sr# 98 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 100x90cm doekmaat
Henk Lassche, geb. 1948
Omschrijving
Sr# 98 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 60x80cm beeldmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 98 archived icon Hattem, olieverf op linnen, afmeting 35x50cm doekmaat
G.J.Delfgaauw, 98,1882-1947
Omschrijving
Sr# 98 archived icon Straatje in Hattem, olieverf op linnen bevestigd op paneel, afmeting 60x70cm paneelmaat
G.J.Delfgaauw, 98, 1882-1947
Omschrijving
Sr# 98 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 55x65cm paneelmaat.
Jan te Wierik, 98, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 98 archived icon Dame in strandstoel, litho, afmeting 50x70cm beeldmaat
Toulouse Lautrec, Henri de, 1864-1901
Omschrijving
Sr# 99 archived icon bloemstilleven, Afgebeeld in de monografie van A.J. Zwart pagina 75, olieverf op paneel, afmeting 30x30cm paneelmaat
A.J. Zwart archief
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Stilleven, aquarel op papier, afmeting 38x58cm beeldmaat
A.J. Zwart, 1903-1981
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Stadsgezicht Oud-Rotterdam, Het Steiger met op de achtergrond de koepel van de Sint-Dominicuskerk, olieverf op linnen, afmeting 50x60cm doekmaat
Herman Bogman archief 3
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Portret van een jonge vrouw, olieverf op paneel, afmeting 18x24cm paneelmaat
Dick de Vries, 1948-2018
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Portret van een oude man, olieverf op linnen, afmeting 18x24cm doekmaat
Dick de Vries, 1948-2018
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Krantlezer, olieverf op linnen, afmeting 60x80cm doekmaat
Jan Rijlaarsdam 1911-2007 archief
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting incl. lijst 75x85cm Lassche, Henk Lassche. “Deze schilder van het Hollandse landschap heeft, staand in de romantische traditie van de Noord-Europese schilderkunst, in de loop der jaren een geheel eigen beeldtaal ontwikkeld. Het gaat bij hem niet om een “letterlijke” weergave van dat landschap met zijn weidse vergezichten en hoge luchten, maar om een persoonlijke verwerking hiervan. De synthese van een expressionistische en informele benadering van zijn onderwerpen leidt bij hem tot abstracties, die mede ontstaan als gevolg van een uiterst intensieve werkwijze. Door laag op laag te zetten, door wegschrapen en bijwerken, ontstaan er schilderijen in olieverf, die telkens weer bij de aandachtige beschouwer nieuwe en verrassende beelden oproepen. Het zijn werken die – hoe klein van formaat soms ook – de monumentaliteit van de door hem op zo eigen wijze verwerkte onderwerpen overtuigend en indrukwekkend laten zien”.
Henk Lassche, geb. 1948
Omschrijving
Sr# 99 archived icon citroen en sinaasappel, olieverf op paneel, afmeting 13x18cm paneelmaat
E.P. Moleveld, geb. 1946
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Rijlaarsdam, Jan Rijlaarsdam woonde en werkte in Nieuwkoop en Hilversum. Hij heeft bekendheid verworven met zijn café-interieurs, vrouwen, stadsbeelden en markttaferelen in figuratief-impressionistische en lyrisch impressionistische stijl. Kreeg als onderscheiding de Koninklijke Subsidie en was lid van onder ander St-Lucas te Amsterdam en Gooise Schilders Vereniging. Diverse exposities en werk in bezit van het Singer Museum Laren. De kunstschilder Jan Rijlaarsdam werd op 2 maart 1911 geboren te Nieuwkoop. Reeds op jonge leeftijd verhuisde samen met zijn familie naar Hilversum. Zij hadden daar een melkzaak gekocht en Jan droeg zijn steentje bij met het rondbrengen van de melk. Om de hoek van de melkhandel zat lijstenmakerij Dekker waar hij enige jaren later in dienst trad. Dit was ook de periode waarin hij actief begon te tekenen. Zijn onderwerpen uit deze tijd lagen nog dicht bij huis. In 1929 neemt Jan, samen met collega Anton Balzarelli, de lijstenmakerij over van de weduwe Dekker. Door de steun van Anton krijgt Jan meer vrijheid voor zijn tekenen en schilderen, en in 1932 kwam de eerste erkenning in de vorm van een prijs van de gemeente Amersfoort. Met het geld dat Jan won kocht hij schilderspullen. In 1938 heeft Jan een expositie, en wel in Hilversum. Dit was de eerste van een lange reeks exposities die pas in 2007 in 's-Graveland afgesloten werd. In de driekwart eeuw dat Jan schilderde heeft hij veel geschilderd en gereisd, hij is twee keer getrouwd geweest en is vader geworden van twee zoons. Zijn werk, dat vaak ingetogen en toch buitengewoon expressief is ondanks het relatief monochrome kleurgebruik, bied een blik in het leven en de ziel van de kunstschilder. We zien het kleurrijke werk; de bloemenmeisjes, vrouwen, barscènes en straatgezichten, die hij veelal schilderde omdat ze simpelweg het beste verkochten, en we zien het veel diepere, vrije, vernieuwende en expressievere werk dat vaak op het eerste gezicht melancholiek overkomt maar als men beter kijkt een warm kloppend hart blijkt te hebben. Hij was lid van de schildersvereniging Laren-Blaricum,
Jan Rijlaarsdam archief 9
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Interieur, aquarel op papier, afmeting 9x11cm beeldmaat
C. Koppenol, 1865-1946
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Havengezicht Rotterdam, olieverf op linnen, afmeting 60x90cm doekmaat
M. de Jongere, 1912-1978
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Wild in de natuur, Olieverf op linnen, afmeting 70x80cm doekmaat
Ron Meilof, geb. 1953
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Object uit Murano, geblazen glas massief, hoogte 62cm (optie)
Annemiek Punt, geb. 1959
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Omhelzing, object uit Murano, geblazen glas massief, hoogte 82cm
Annemiek Punt, geb. 1959
Omschrijving
Sr# 99 Kustgezicht, olieverf op linnen, afmeting 100x150cm doekmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 34x41cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Glasobject, hoogte 49cm
Annemiek Punt, geb. 1959
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Glasobject, hoogte 167cm
Annemiek Punt, 99, geb. 1959
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek op papier bevestigd op paneel, afmeting 41x50cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 43,5x55,5cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 53x66cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 54x67cm beeldmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 58x66 paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 65x78cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 64x90 beeldmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 72x100cm beeldmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 85x120cm doekmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 90x130cm doekmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Vrije compositie, bronzen beeld (massief), hoogte 53cm inclusief sokke
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek op linnen, afmeting 100x150cm doekmaat, optie
Sjer Jacobs, geb. 1963
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Paartje, aardewerk, afmeting 28x24x13cm
Sjer Jacobs, geb. 1963
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Straatje in Parijs, olieverf op linnen, afmeting 50x60cm doekmaat
Jan Korthals, 1916-1972
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 102x72cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Vrije compositie, gem. techniek, afmeting 70x98cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Vrije compositie, gemengde techniek, afmeting 76x60cm paneelmaat
Jan te Wierik, 1954-2002
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Bloesem, olieverf op linnen, afmeting 80x125cm doekmaat
Ali Alssema, 1905-
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Twee zebra's, olieverf op linnen, afmeting 30x30cm doekmaat
Dick van Heerde
Omschrijving
Sr# 99 archived icon Vrije compositie, olieverf op linnen, afmeting 80x100cm doekmaat
Jan te Wierik, (99), 1954-2002
Omschrijving
Sr# 1260 archived icon The beast and the beauty, olieverf op linnen, afmeting 100x100cm doekmaat
1260
Omschrijving
Sr# archived icon Schaap, H. Schaap is geboren te Delft op 28.12.1878 en overleden te Rotterdam op 16.03.1955 Hendrik Schaap woonde en werkte in Delft tot 1911, daarna in Rotterdam. Leerling van B.A. Bongers en Fr. Helfferich te Delft, daarna van de Technische Hogeschool aldaar o.l.v. A.F. Gips en Th. K. L. Sluyterman, vervolgens te Parijs leerling van de École des Arts Décoratifs. Schilderde en tekende(was ook leraar Middelbaar Onderwijs tekenen in de Maasstad) stadsgezichten(markten met figuren, oude straatjes met mensen), figuren enz. Gaf les aan J. Heesterman, L. Hoenevelt, J.H. Schaap en H. Schallenberg. Was lid van de Kunstkring ‘Delft’ en de Kunst Sociëteit te Rotterdam. Tekening(en) in Rijksprentenkabinet te Amsterdam
H. Schaap archief 7
Omschrijving
Sr# archived icon Laar, Johannes Jacobus van Laar is geboren op 3 juni 1886 in middelburg. hij woonde en werkte in Amsterdam tot 1914, Blaricum tot 1917, Ermelo tot 1919, Aalsmeer tot 1921, Amsterdam tot 1926, Loosdrecht tot 1958, Abcoude tot 1965 en sindsdien in Mheer. Hij schilderde en tekende in hoofdzaak Nederlandse stadsgezichten en havengezichten.
J.J. van Laar archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Artz, Constant Artz is geboren te Parijs op 3 juli 1870 en overleden op 23 februari 1951 te Soestdijk Constant David Ludovic Artz woonde en werkte in Soestdijk. Hij was leerling van de Academie voor Beeldende Kunst in Den Haag en een leerling van T. Offermans. Verder kreeg hij ook raadgevingen van H.W. Mesdag. Constant Artz werd in Parijs geboren als de zoon van David Artz (1837-1890). Net als zijn vader was hij geboeid door de natuur en schilderde hij veel in de open lucht, in een realistische stijl, eenden families in al hun doen en laten. Voor deze taferelen bestond in de 19e eeuw bij het publiek een grote belangstelling. Constant Artz was een meester in het verwerken van zon- en lichteffecten in zijn werk. Hij werd zeer bekend door zijn landschappen met molens, maar vooral door zijn watergezichten met eenden in al hun doen en laten. Constant Artz was eveneens een zeer bekwaam aquarellist, die uitstekend de aquarellen van de Haagse School kon kopiëren.
Constant Artz archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Bosgezicht met boerderij, Elzinga, Johan Elzinga is geboren te Wommels op 05.12.1893 en overleden in Leeuwarden op 18.03.1969. Johannes(Joh.) Elzinga bezocht de ambachtschool in Leeuwarden. Daarna werkte hij korte tijd als huisschilder. Zijn aanleg voor tekenen en schilderen was zo duidelijk aanwezig en de drang om zich hierin te bekwamen zo groot, dat hij met een vriend naar Amsterdam trok en daar een plaatsje op de Rijksacademie wist te bemachtigen. Hij studeerde er van 1915 tot 1918 en kreeg er o.a. les van Nicolaas van der Waay. Daarna volgde nog een jaar op de Haagse Academie voor hij terugging naar Friesland. Hij betreurde het dat velen hem vooral als een Friese schilder kenden en hij wees erop dat hij veelvuldig buiten zijn geboorteprovincie had gewerkt. Zo kwam hij in Zuid-Frankrijk en werkte hij in Staphorst, op de Veluwe en in Drenthe. Van hem is een “Gezicht op Gasselte” uit 1947/48 bekend. Elzinga stond niet op de barricaden, van –ismen moest hij niets hebben. Hij schilderde, aquarelleerde, tekende en etste onverstoorbaar door in een stijl die hij zich eenmaal had eigen gemaakt. Zijn landschappen, bloemen en portretten hebben in het algemeen een zonnig, impressionistisch karakter, maar ook donkere wolkenpartijen boven lage horizonnen schuwde hij niet. Hij was lid van “Arti et Amicitiae” in Amsterdam. Werk in de Rijkscollectie nl.: 'Veere', 'stadsgezicht' 1954/55, 'gezicht op Gasselte' 1947/48, 'doorkijk door poortje' 1951 en diverse aquarellen en tekeningen.
Johan Elzinga archief 50
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 61
Omschrijving
Sr# archived icon Camille Lambert, Aarlen (België) 1874/'76-1964 Juvisy-sur-Orge (Frankrijk), schilderde in een kleurrijke, luministische stijl terrasscènes, boulevards, strandtaferelen, bals en feesten. De onderwerpen voor deze onbezorgde genretaferelen vond hij doorgaans op plaatsen waar de Brusselse ‘beau monde’ begin 20e eeuw graag bijeen kwam. De schilder woonde en werkte vrijwel zijn hele leven in Brussel, waar hij lid was van de kunstenaarsvereniging ‘Labeur’. Dit stelde hem in staat om jaarlijks te exposeren in het Museum voor Moderne Kunsten, wat hem bewonderaars en kopers bezorgde. Behalve mondaine genrevoorstellingen zijn van hem ook bloemstillevens en lommerrijke tuinen met figuren bekend. Hij ontving zijn opleiding aan de kunstacademies van Luik en van Antwerpen. Hij ontving de tweede en derde Prix de Rome in 1898, 1901 en 1904. Werkte te Brussel en omgeving en Oostende. Werken in de collecties van o.a. musea van Arlon, Mons, Elsene en Luik.
C. Lambert archief 70
Omschrijving
Sr# archived icon Artz, Constant Artz is geboren te Parijs op 3 juli 1870 en overleden op 23 februari 1951 te Soestdijk Constant David Ludovic Artz woonde en werkte in Soestdijk. Hij was leerling van de Academie voor Beeldende Kunst in Den Haag en een leerling van T. Offermans. Verder kreeg hij ook raadgevingen van H.W. Mesdag. Constant Artz werd in Parijs geboren als de zoon van David Artz (1837-1890). Net als zijn vader was hij geboeid door de natuur en schilderde hij veel in de open lucht, in een realistische stijl, eenden families in al hun doen en laten. Voor deze taferelen bestond in de 19e eeuw bij het publiek een grote belangstelling. Constant Artz was een meester in het verwerken van zon- en lichteffecten in zijn werk. Hij werd zeer bekend door zijn landschappen met molens, maar vooral door zijn watergezichten met eenden in al hun doen en laten. Constant Artz was eveneens een zeer bekwaam aquarellist, die uitstekend de aquarellen van de Haagse School kon kopiëren.
Constant Artz archief 10
Omschrijving
Sr# archived icon Schaap, H. Schaap is geboren te Delft op 28.12.1878 en overleden te Rotterdam op 16.03.1955 Hendrik Schaap woonde en werkte in Delft tot 1911, daarna in Rotterdam. Leerling van B.A. Bongers en Fr. Helfferich te Delft, daarna van de Technische Hogeschool aldaar o.l.v. A.F. Gips en Th. K. L. Sluyterman, vervolgens te Parijs leerling van de École des Arts Décoratifs. Schilderde en tekende(was ook leraar Middelbaar Onderwijs tekenen in de Maasstad) stadsgezichten(markten met figuren, oude straatjes met mensen), figuren enz. Gaf les aan J. Heesterman, L. Hoenevelt, J.H. Schaap en H. Schallenberg. Was lid van de Kunstkring ‘Delft’ en de Kunst Sociëteit te Rotterdam. Tekening(en) in Rijksprentenkabinet te Amsterdam
H. Schaap archief 70
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 62
Omschrijving
Sr# archived icon Lantoine, Fernand Lantoine, Maretz / Frankrijk 1878- 1955 Impressionistisch schilder van landschappen, marines, stillevens, interieurs en figuren. Werkte in de Ardennen, aan de kust in België en Normandië, in Zuid-Frankrijk en Venetië. Vestigde zich in Ukkel en stelde vanaf 1903 tentoon.
Fernand Lantoine archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Artz, Constant Artz is geboren te Parijs op 3 juli 1870 en overleden op 23 februari 1951 te Soestdijk Constant David Ludovic Artz woonde en werkte in Soestdijk. Hij was leerling van de Academie voor Beeldende Kunst in Den Haag en een leerling van T. Offermans. Verder kreeg hij ook raadgevingen van H.W. Mesdag. Constant Artz werd in Parijs geboren als de zoon van David Artz (1837-1890). Net als zijn vader was hij geboeid door de natuur en schilderde hij veel in de open lucht, in een realistische stijl, eenden families in al hun doen en laten. Voor deze taferelen bestond in de 19e eeuw bij het publiek een grote belangstelling. Constant Artz was een meester in het verwerken van zon- en lichteffecten in zijn werk. Hij werd zeer bekend door zijn landschappen met molens, maar vooral door zijn watergezichten met eenden in al hun doen en laten. Constant Artz was eveneens een zeer bekwaam aquarellist, die uitstekend de aquarellen van de Haagse School kon kopiëren.
Constant Artz archief 11
Omschrijving
Sr# archived icon Schaap, H. Schaap is geboren te Delft op 28.12.1878 en overleden te Rotterdam op 16.03.1955 Hendrik Schaap woonde en werkte in Delft tot 1911, daarna in Rotterdam. Leerling van B.A. Bongers en Fr. Helfferich te Delft, daarna van de Technische Hogeschool aldaar o.l.v. A.F. Gips en Th. K. L. Sluyterman, vervolgens te Parijs leerling van de École des Arts Décoratifs. Schilderde en tekende(was ook leraar Middelbaar Onderwijs tekenen in de Maasstad) stadsgezichten(markten met figuren, oude straatjes met mensen), figuren enz. Gaf les aan J. Heesterman, L. Hoenevelt, J.H. Schaap en H. Schallenberg. Was lid van de Kunstkring ‘Delft’ en de Kunst Sociëteit te Rotterdam. Tekening(en) in Rijksprentenkabinet te Amsterdam
H. Schaap archief 71
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 63
Omschrijving
Sr# archived icon Lantoine, Fernand Lantoine, Maretz / Frankrijk 1878- 1955 Impressionistisch schilder van landschappen, marines, stillevens, interieurs en figuren. Werkte in de Ardennen, aan de kust in België en Normandië, in Zuid-Frankrijk en Venetië. Vestigde zich in Ukkel en stelde vanaf 1903 tentoon.
Fernand Lantoine archief 2
Omschrijving
Sr# archived icon Aquarel van Constant Artz. Artz, Constant Artz is geboren te Parijs op 3 juli 1870 en overleden op 23 februari 1951 te Soestdijk Constant David Ludovic Artz woonde en werkte in Soestdijk. Hij was leerling van de Academie voor Beeldende Kunst in Den Haag en een leerling van T. Offermans. Verder kreeg hij ook raadgevingen van H.W. Mesdag. Constant Artz werd in Parijs geboren als de zoon van David Artz (1837-1890). Net als zijn vader was hij geboeid door de natuur en schilderde hij veel in de open lucht, in een realistische stijl, eenden families in al hun doen en laten. Voor deze taferelen bestond in de 19e eeuw bij het publiek een grote belangstelling. Constant Artz was een meester in het verwerken van zon- en lichteffecten in zijn werk. Hij werd zeer bekend door zijn landschappen met molens, maar vooral door zijn watergezichten met eenden in al hun doen en laten. Constant Artz was eveneens een zeer bekwaam aquarellist, die uitstekend de aquarellen van de Haagse School kon kopiëren.
Constant Artz archief 2
Omschrijving
Sr# archived icon Schaap, H. Schaap is geboren te Delft op 28.12.1878 en overleden te Rotterdam op 16.03.1955 Hendrik Schaap woonde en werkte in Delft tot 1911, daarna in Rotterdam. Leerling van B.A. Bongers en Fr. Helfferich te Delft, daarna van de Technische Hogeschool aldaar o.l.v. A.F. Gips en Th. K. L. Sluyterman, vervolgens te Parijs leerling van de École des Arts Décoratifs. Schilderde en tekende(was ook leraar Middelbaar Onderwijs tekenen in de Maasstad) stadsgezichten(markten met figuren, oude straatjes met mensen), figuren enz. Gaf les aan J. Heesterman, L. Hoenevelt, J.H. Schaap en H. Schallenberg. Was lid van de Kunstkring ‘Delft’ en de Kunst Sociëteit te Rotterdam. Tekening(en) in Rijksprentenkabinet te Amsterdam
H. Schaap archief 72
Omschrijving
Sr# archived icon Zeegezicht, Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 64
Omschrijving
Sr# archived icon Prachtige aquarel van Constant Artz. Artz, Constant Artz is geboren te Parijs op 3 juli 1870 en overleden op 23 februari 1951 te Soestdijk Constant David Ludovic Artz woonde en werkte in Soestdijk. Hij was leerling van de Academie voor Beeldende Kunst in Den Haag en een leerling van T. Offermans. Verder kreeg hij ook raadgevingen van H.W. Mesdag. Constant Artz werd in Parijs geboren als de zoon van David Artz (1837-1890). Net als zijn vader was hij geboeid door de natuur en schilderde hij veel in de open lucht, in een realistische stijl, eenden families in al hun doen en laten. Voor deze taferelen bestond in de 19e eeuw bij het publiek een grote belangstelling. Constant Artz was een meester in het verwerken van zon- en lichteffecten in zijn werk. Hij werd zeer bekend door zijn landschappen met molens, maar vooral door zijn watergezichten met eenden in al hun doen en laten. Constant Artz was eveneens een zeer bekwaam aquarellist, die uitstekend de aquarellen van de Haagse School kon kopiëren.
Constant Artz archief 3
Omschrijving
Sr# archived icon Schaap, H. Schaap is geboren te Delft op 28.12.1878 en overleden te Rotterdam op 16.03.1955 Hendrik Schaap woonde en werkte in Delft tot 1911, daarna in Rotterdam. Leerling van B.A. Bongers en Fr. Helfferich te Delft, daarna van de Technische Hogeschool aldaar o.l.v. A.F. Gips en Th. K. L. Sluyterman, vervolgens te Parijs leerling van de École des Arts Décoratifs. Schilderde en tekende(was ook leraar Middelbaar Onderwijs tekenen in de Maasstad) stadsgezichten(markten met figuren, oude straatjes met mensen), figuren enz. Gaf les aan J. Heesterman, L. Hoenevelt, J.H. Schaap en H. Schallenberg. Was lid van de Kunstkring ‘Delft’ en de Kunst Sociëteit te Rotterdam. Tekening(en) in Rijksprentenkabinet te Amsterdam
H. Schaap archief 73
Omschrijving
Sr# archived icon Kustgezicht, Viegers,
Ben Viegers archief 65
Omschrijving
Sr# archived icon Lassche, Henk Lassche. “Deze schilder van het Hollandse landschap heeft, staand in de romantische traditie van de Noord-Europese schilderkunst, in de loop der jaren een geheel eigen beeldtaal ontwikkeld. Het gaat bij hem niet om een “letterlijke” weergave van dat landschap met zijn weidse vergezichten en hoge luchten, maar om een persoonlijke verwerking hiervan. De synthese van een expressionistische en informele benadering van zijn onderwerpen leidt bij hem tot abstracties, die mede ontstaan als gevolg van een uiterst intensieve werkwijze. Door laag op laag te zetten, door wegschrapen en bijwerken, ontstaan er schilderijen in olieverf, die telkens weer bij de aandachtige beschouwer nieuwe en verrassende beelden oproepen. Het zijn werken die – hoe klein van formaat soms ook – de monumentaliteit van de door hem op zo eigen wijze verwerkte onderwerpen overtuigend en indrukwekkend laten zien”.
Henk Lassche archief 2
Omschrijving
Sr# archived icon Artz, Constant Artz is geboren te Parijs op 3 juli 1870 en overleden op 23 februari 1951 te Soestdijk Constant David Ludovic Artz woonde en werkte in Soestdijk. Hij was leerling van de Academie voor Beeldende Kunst in Den Haag en een leerling van T. Offermans. Verder kreeg hij ook raadgevingen van H.W. Mesdag. Constant Artz werd in Parijs geboren als de zoon van David Artz (1837-1890). Net als zijn vader was hij geboeid door de natuur en schilderde hij veel in de open lucht, in een realistische stijl, eenden families in al hun doen en laten. Voor deze taferelen bestond in de 19e eeuw bij het publiek een grote belangstelling. Constant Artz was een meester in het verwerken van zon- en lichteffecten in zijn werk. Hij werd zeer bekend door zijn landschappen met molens, maar vooral door zijn watergezichten met eenden in al hun doen en laten. Constant Artz was eveneens een zeer bekwaam aquarellist, die uitstekend de aquarellen van de Haagse School kon kopiëren.
Constant Artz archief 4
Omschrijving
Sr# archived icon Hoorn, Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 66
Omschrijving
Sr# archived icon Lassche, Henk Lassche. “Deze schilder van het Hollandse landschap heeft, staand in de romantische traditie van de Noord-Europese schilderkunst, in de loop der jaren een geheel eigen beeldtaal ontwikkeld. Het gaat bij hem niet om een “letterlijke” weergave van dat landschap met zijn weidse vergezichten en hoge luchten, maar om een persoonlijke verwerking hiervan. De synthese van een expressionistische en informele benadering van zijn onderwerpen leidt bij hem tot abstracties, die mede ontstaan als gevolg van een uiterst intensieve werkwijze. Door laag op laag te zetten, door wegschrapen en bijwerken, ontstaan er schilderijen in olieverf, die telkens weer bij de aandachtige beschouwer nieuwe en verrassende beelden oproepen. Het zijn werken die – hoe klein van formaat soms ook – de monumentaliteit van de door hem op zo eigen wijze verwerkte onderwerpen overtuigend en indrukwekkend laten zien”.
Henk Lassche archief 3
Omschrijving
Sr# archived icon Artz, Constant Artz is geboren te Parijs op 3 juli 1870 en overleden op 23 februari 1951 te Soestdijk Constant David Ludovic Artz woonde en werkte in Soestdijk. Hij was leerling van de Academie voor Beeldende Kunst in Den Haag en een leerling van T. Offermans. Verder kreeg hij ook raadgevingen van H.W. Mesdag. Constant Artz werd in Parijs geboren als de zoon van David Artz (1837-1890). Net als zijn vader was hij geboeid door de natuur en schilderde hij veel in de open lucht, in een realistische stijl, eenden families in al hun doen en laten. Voor deze taferelen bestond in de 19e eeuw bij het publiek een grote belangstelling. Constant Artz was een meester in het verwerken van zon- en lichteffecten in zijn werk. Hij werd zeer bekend door zijn landschappen met molens, maar vooral door zijn watergezichten met eenden in al hun doen en laten. Constant Artz was eveneens een zeer bekwaam aquarellist, die uitstekend de aquarellen van de Haagse School kon kopiëren.
Constant Artz archief 5
Omschrijving
Sr# archived icon Martinietoren in Groningen, Schaap, H. Schaap is geboren te Delft op 28.12.1878 en overleden te Rotterdam op 16.03.1955 Hendrik Schaap woonde en werkte in Delft tot 1911, daarna in Rotterdam. Leerling van B.A. Bongers en Fr. Helfferich te Delft, daarna van de Technische Hogeschool aldaar o.l.v. A.F. Gips en Th. K. L. Sluyterman, vervolgens te Parijs leerling van de École des Arts Décoratifs. Schilderde en tekende(was ook leraar Middelbaar Onderwijs tekenen in de Maasstad) stadsgezichten(markten met figuren, oude straatjes met mensen), figuren enz. Gaf les aan J. Heesterman, L. Hoenevelt, J.H. Schaap en H. Schallenberg. Was lid van de Kunstkring ‘Delft’ en de Kunst Sociëteit te Rotterdam. Tekening(en) in Rijksprentenkabinet te Amsterdam
H. Schaap archief 75
Omschrijving
Sr# archived icon Stadsgezicht Leiden met de Marekerk, Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 67
Omschrijving
Sr# archived icon Schaap, Egbert Rubertus Derk; geboren Nigtevecht 4 juli 1862, overleden Ankeveen 24 mei 1939. Verwierf grote bekendheid door zijn bloeiende vruchtbomen, en watergezichten. Verschillende musea vertegenwoordigen zijn werk o.a.; Goois Museum Hilversum, Frans Hals Museum Haarlem, Stedelijk Van Abbemuseum Eindhoven etc.
E.R.D. Schaap archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon stilleven met fruit, afgebeeld in de monografie van Ben Viegers pagina 38, Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 68
Omschrijving
Sr# archived icon Lassche, Henk Lassche. “Deze schilder van het Hollandse landschap heeft, staand in de romantische traditie van de Noord-Europese schilderkunst, in de loop der jaren een geheel eigen beeldtaal ontwikkeld. Het gaat bij hem niet om een “letterlijke” weergave van dat landschap met zijn weidse vergezichten en hoge luchten, maar om een persoonlijke verwerking hiervan. De synthese van een expressionistische en informele benadering van zijn onderwerpen leidt bij hem tot abstracties, die mede ontstaan als gevolg van een uiterst intensieve werkwijze. Door laag op laag te zetten, door wegschrapen en bijwerken, ontstaan er schilderijen in olieverf, die telkens weer bij de aandachtige beschouwer nieuwe en verrassende beelden oproepen. Het zijn werken die – hoe klein van formaat soms ook – de monumentaliteit van de door hem op zo eigen wijze verwerkte onderwerpen overtuigend en indrukwekkend laten zien”.
Henk Lassche archief 5
Omschrijving
Sr# archived icon Artz, Constant Artz is geboren te Parijs op 3 juli 1870 en overleden op 23 februari 1951 te Soestdijk Constant David Ludovic Artz woonde en werkte in Soestdijk. Hij was leerling van de Academie voor Beeldende Kunst in Den Haag en een leerling van T. Offermans. Verder kreeg hij ook raadgevingen van H.W. Mesdag. Constant Artz werd in Parijs geboren als de zoon van David Artz (1837-1890). Net als zijn vader was hij geboeid door de natuur en schilderde hij veel in de open lucht, in een realistische stijl, eenden families in al hun doen en laten. Voor deze taferelen bestond in de 19e eeuw bij het publiek een grote belangstelling. Constant Artz was een meester in het verwerken van zon- en lichteffecten in zijn werk. Hij werd zeer bekend door zijn landschappen met molens, maar vooral door zijn watergezichten met eenden in al hun doen en laten. Constant Artz was eveneens een zeer bekwaam aquarellist, die uitstekend de aquarellen van de Haagse School kon kopiëren.
Constant Artz archief 7
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 70
Omschrijving
Sr# archived icon Lassche, Henk Lassche. “Deze schilder van het Hollandse landschap heeft, staand in de romantische traditie van de Noord-Europese schilderkunst, in de loop der jaren een geheel eigen beeldtaal ontwikkeld. Het gaat bij hem niet om een “letterlijke” weergave van dat landschap met zijn weidse vergezichten en hoge luchten, maar om een persoonlijke verwerking hiervan. De synthese van een expressionistische en informele benadering van zijn onderwerpen leidt bij hem tot abstracties, die mede ontstaan als gevolg van een uiterst intensieve werkwijze. Door laag op laag te zetten, door wegschrapen en bijwerken, ontstaan er schilderijen in olieverf, die telkens weer bij de aandachtige beschouwer nieuwe en verrassende beelden oproepen. Het zijn werken die – hoe klein van formaat soms ook – de monumentaliteit van de door hem op zo eigen wijze verwerkte onderwerpen overtuigend en indrukwekkend laten zien”.
Henk Lassche archief 5
Omschrijving
Sr# archived icon Artz, Constant Artz is geboren te Parijs op 3 juli 1870 en overleden op 23 februari 1951 te Soestdijk Constant David Ludovic Artz woonde en werkte in Soestdijk. Hij was leerling van de Academie voor Beeldende Kunst in Den Haag en een leerling van T. Offermans. Verder kreeg hij ook raadgevingen van H.W. Mesdag. Constant Artz werd in Parijs geboren als de zoon van David Artz (1837-1890). Net als zijn vader was hij geboeid door de natuur en schilderde hij veel in de open lucht, in een realistische stijl, eenden families in al hun doen en laten. Voor deze taferelen bestond in de 19e eeuw bij het publiek een grote belangstelling. Constant Artz was een meester in het verwerken van zon- en lichteffecten in zijn werk. Hij werd zeer bekend door zijn landschappen met molens, maar vooral door zijn watergezichten met eenden in al hun doen en laten. Constant Artz was eveneens een zeer bekwaam aquarellist, die uitstekend de aquarellen van de Haagse School kon kopiëren.
Constant Artz archief 70
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 71
Omschrijving
Sr# archived icon Asperen van Piet Hein Harlingen 08.02.1895 – 1969 Piet Hein van Asperen woonde en werkte in Harlingen, Amsterdam, Rotterdam, tot 1930 en Leeuwarden. Leerling van de Quellinusschool te Amsterdam o.l.v. J.B. Heukelom en C. Rol. Schildert, aquarelleert en tekent stillevens, figuren, haven- en stadsgezichten. Lid van de ‘Boun fan Fryske Kunstners’ te Leeuwarden. Werken o.a. in het stadhuis te Leeuwarden en in het Zuiderzeemuseum te Enkhuizen.
P.H. van Asperen archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 72
Omschrijving
Sr# archived icon Henk van Leeuwen groeide op in een gezin met 8 kinderen. Al jong, op zijn 12e jaar begon hij actief te tekenen. Thuis tekende hij alles waar zijn oog op viel, zijn moeder zijn zusjes en zijn konijnen. Hij had een onbedwingbare aandrang tot tekenen. Toen hij aan zijn vader te kennen gaf verder te willen gaan met tekenen vond deze dat best, onder de voorwaarde dat Henk eerst een echt vak zou leren. Zo belandde hij op 14 jarige leeftijd als leerling bij een verversbaas, die alle ins en outs van het maken van verf kende. Hier werkte hij van 's morgens vroeg tot 's avonds laat en kreeg hij de fijne kneepjes van het verf maken onder de knie. Zo leerde hij de geheimen van verschillende kleuren en verfsoorten; de okers, de ombers, het loodwit, het zinkwit en de zwarten. Na een jaar kwam hij in de leer bij de landschapschilder A.J.J. van der Voo in Hek. Voor zijn lessen betaalde hij door de kennelhokken schoon te houden, in de tuin te werken en door s'zaterdags een kip te slachten. In 1910 kwam Henk in contact met ene Jan van Erp, een jute handelaar uit Tilburg, die hem overhaalde naar Tilburg te komen om daar te studeren. Uiteindelijk kwam hier weinig van terecht. Wel kocht van Erp 12 doeken. Vol van dit succes vertelde Henk dit verhaal aan de plaatselijke touwslager Van der Lee. Deze besloot zijn plaatsgenoot financieel te steunen. In het zelfde jaar schrijft zijn vriend Jan aan Henk dat Jan Toorop het werk van Henk had gezien en zich hierover naast enkele opmerkingen, zeer lovend had uitgelaten. Tussen 1910 en 1920 maakte hij reizen naar België, Frankrijk en Italië en raakt hij in contact met J.J. van Jole, Willem de zwart, Jongkind, Toorop, Konijenburg en anderen. In 1914 overlijdt zijn vader, waarna Henk naar Den Haag trekt en lessen volgt aan de Haagse academie. In 1919 treedt Henk in het huwelijk en in 1923 verhuist het paar naar Voorburg. In 1926 huurt hij een atelier in Parijs waar hij studeert aan de Academie Colaro en aan de Ecole Julian. Deze laatste heeft op zijn vorming de meeste invloed gehad. Hier kwam hij in aanraking met het luminisme. Zijn werk werd
Henk van Leeuwen V.O. archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 73
Omschrijving
Sr# archived icon Leickert, Charles H.J. Brussel 1816 - 1907 Mainz (Duitsland) Charles Leickert was leerling van onder meer B.J. van Hove en van W.J.J. Nuijen en vanaf 1839 van Andreas Schelfhout. Vooral deze laatste had veel invloed op zijn werk. Hij schilderde prachtige Hollandse ijsgezichten, zomerse landschappen en riviergezichten, waarin hij allerlei motieven verwerkte uit zijn schetsboeken. Na 1859 schilderde hij daarnaast ook strandtaferelen en stadsgezichten. De aantrekkelijkheid van zijn schilderijen wordt onder andere bepaald door de prachtige lichtval en sterk verhalende details. Tevens etste en lithografeerde hij. Vanaf 1848 was Leickert lid van Arti en Amicitiae te Amsterdam. In 1856 werd hij benoemd tot lid van de Koninklijke Academie te Amsterdam. Werk van hem hangt o.a. in het Rijksmuseum in Amsterdam, het Haags Gemeentemuseum en het Museum Boymans-van Beuningen in Rotterdam.
C.H.J. Leickert archief 70
Omschrijving
Sr# archived icon Baaijens, Franciscus is geboren op 17 januari 1896 te Enschede en overleden in 1970 aldaar. Hij was leerling van B.H. Bolink. Gaf zelf les en raadgevingen aan B. Baaijens (zoon). Schilderde in hoofdzaak natuurgetrouwe landschappen, stillevens, portretten enz. Heeft vooral in Twente grote bekendheid gekregen door zijn schitterende landschappen met historische gebouwen. Wist op geraffineerde wijze het zonlicht te schilderen in zijn werk.
Frans Baaijens archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 74
Omschrijving
Sr# archived icon Letter, Jan Marinus (Jan) Letter, geboren op 19 juni 1914 in Hilversum en overleden op 17 maart 1989 eveneens te Hilversum. Woonde en werkte in Hilversum tot 1943, Bussum; sinds 1964 in Laren (N.H.). Kreeg tekenlessen van L.P. Versteeg, Jelle Troelstra en A.C. Sleeswijk. Schildert, aquarelleert, tekent (pen), maakt gouaches, collages en decors voor toneel en opera. Heeft een geheel eigen trant (soms realistisch en abstrakt) en maakt landschappen, stillevens en fantastische onderwerpen. Lid van de Stichting Gooise Schilders en van de Nederlandse Vereniging van Kunstschilders.
J.M. Letter archief 5
Omschrijving
Sr# archived icon Baaijens, Franciscus is geboren op 17 januari 1896 te Enschede en overleden in 1970 aldaar. Hij was leerling van B.H. Bolink. Gaf zelf les en raadgevingen aan B. Baaijens (zoon). Schilderde in hoofdzaak natuurgetrouwe landschappen, stillevens, portretten enz. Heeft vooral in Twente grote bekendheid gekregen door zijn schitterende landschappen met historische gebouwen. Wist op geraffineerde wijze het zonlicht te schilderen in zijn werk.
Frans Baaijens archief 2
Omschrijving
Sr# archived icon Utrecht 22.06.1832 – Utrecht 04.09.1912. Adrianus van Everdingen woonde en werkte in Utrecht. Leerling van J.W. Bilders, raadgevingen en invloed van W. Roelofs. Schilderde landschappen, heeft o.a. ook geëtst, geaquarellerd en gelithografeerd. Was lid van ‘Arti et Amicitiae’ te Amsterdam. Twee werken in Centraal Museum te Utrecht nl.:'Weidelandschap' en 'Landschap met boerin en twee koeien'.
A. van Everdingen archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 75
Omschrijving
Sr# archived icon In 1931 vestigt Leurs zich in Rijswijk. Hij kan daar de atelier-woning overnemen van de kort daarvoor overleden kunstenaar W.B. van Horssen. De atelier-woning maakt deel uit van een groot 17de eeuws complex, De Doelen, gelegen in het hart van Rijswijk. Hier blijft Leurs de rest van zijn leven werken en wonen. Van De Doelen maakt hij een kunstcentrum:
H.J. Leurs archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon C.A. Balwé 1863 - 1954 Woonde en werkte aanvankelijk in Amsterdam, vanaf 1902 in Laren waar zij leerlinge was van Nicolaas Bastert en Ferdinand Oldewelt. Haar schilderijen blinken uit door een krachtig palet waarin zij lichtval en stofuitdrukking op harmonieueuze wijze weet te combineren. Haar schilderijen komen sporadisch in de verkoop. Constantia ('Stans') Arnolda Balwé wordt geboren op 14 augustus 1863 te Haarlem. Over haar jeugd is niet veel te vinden. Op 25 april 1898 laat haar moeder Petronella Constantia Catharina Balwé-van Steenbergen zich met haar dienstbode Maria de Roode inschrijven in het bevolkingsregister van Nunspeet. Ze gaan wonen op het adres L-1. Op 27 oktober 1898 vertrekken ze naar Bloemendaal. Op april 1900 volgt een nieuwe inschrijving in Nunspeet, en de drie dames gaan wonen in Huize Eikenhof, LL-15, later Boslaan, en nu Dr. Schoutlaan 19. In 1910 verkopen zij het huis aan de kunstschilder Cornelis Koppenol. Ze gaan vervolgens in Laren wonen. Stans is een leerling van S.N. (Nicolaas) Bastert (in 1895), F.G.W. (Ferdinand) Oldewelt en van de Kunstnijverheidschool te Haarlem. Ze schildert vooral stillevens met bloemen. Ze heeft geexposeerd in Rotterdam in 1902. Zij exposeerde verder in Amsterdam en Amerika. Onderwerpen: bloemen. Zij was lid van de vereniging 'Arti et Amicitiae' en 'St. Lucas' te Amsterdam en van de vereniging 'Laren-Blaricum'. Tentoonstellingen:
C.A. Balwe archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 76
Omschrijving
Sr# archived icon Jos Leurs (1948 Noord Brabant) - De stijl waarin Jos Leurs werkt en de samenstelling van zijn palet wijken radicaal af van alles wat je zou verwachten als je weet dat hij in Brabant geboren is. Leurs werkt in juist in brede kleurrijke toetsen die elkaar overlappen, of als segmenten van een mozaïek scherp tegen elkaar aangezet worden. Wie voor zijn panelen of doeken staat, bouwt zelf uit een werveling van vlakken en lijnen, stippen en dwarse halen, het beeld van het landschap of het stilleven zoals Leurs dat ter plekke met eigen ogen heeft gezien.
Jos Leurs archief 7
Omschrijving
Sr# archived icon Mosseltrap bij plan C te Rotterdam, Jurrien Marinus Beek, geb. te Arnhem op 5 april 1879, overleden te Den Haag op 15 oktober 1965
J.M. Beek archief 5
Omschrijving
Sr# archived icon
Jos van Dijk archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 77
Omschrijving
Sr# archived icon Jan van der Linde is op 3 januari 1864 in Amsterdam geboren en daar ook overleden op 8 maart 1945. Jan is de vader en leermeester van Johan van der linde (J. van der Linde jr.). Hij woonde en werkte hoofdzakelijk in Amsterdam en was leerling van A. Hilverdink. In 1914 kwam hij van Sloten (N.H.) weer terug naar Amsterdam. Jan schilderde, aquarelleerde en tekende marines vooral van de zuiderzee, strand- en havengezichten, landschappen en topografische stadsgezichten, voornamelijk van het oude Amsterdam.
Jan van der Linde archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon
Jos van Dijk archief 2
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 78
Omschrijving
Sr# archived icon
Jos van Dijk archief 20
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 79
Omschrijving
Sr# archived icon Been, Daniël Been is geboren op 2 september 1885 te Rotterdam en overleden op 25 februari 1967 te Baarn. Woonde en werkte in rotterdam, later in baarn. Maakte studiereizen naar Zuid-frankrijk en spanje (Costa Brava). Leerling van de Akademie voor B.K. te Rotterdam. Hij schilderde, aquarelleerde en tekende (ook in pastel) in naturalistische trant vooral uitstekende bloemstukken en landschappen. Was lid van 'De Rotterdammers' in de Maasstad.
Daniel Been archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon
Jos van Dijk archief 21
Omschrijving
Sr# archived icon bloemstilleven, Fleur, Willy Fleur geboren in 1888 en overleden in 1967. Bekend schilder van bloemen, landschappen, tropische vogels en vissen. Ontving zijn opleiding aan de kunstacademies van Rotterdam en Den Haag. In zijn stilleven zijn vaak Indische invloeden merkbaar. Werk van Fleur werd opgenomen in de collectie van het Westlands Museum te Kwintsheul (gemeente Westland) en in de collectie van het Katwijks Museum.
Willy Fleur archief 70
Omschrijving
Sr# archived icon Lubbers, Adriaan Lubbers is geboren in 1892 en overleden in 1954. Amsterdam 1892-1954 New York Lit.: Charles Dumas, Leo Endedijk, 'Meesters en Molens: Van Rembrandt tot Mondriaan', Zwolle/Amsterdam 2007, pag. 217, cat.nr. 138 (met afb. in kleur). Tent.: 'Meesters en Molens. Van Rembrandt tot Mondriaan', Den Bosch, Noordbrabants Museum, 27 jan.-28 mei 2007/Den Haag, Museum Bredius, 15 juni-2 sept. 2007/Assen, Drents Museum, 18 sept.-9 dec. 2007. Adriaan Lubbers koos al snel na zijn opleiding tot werktuigkundige voor een kunstenaarsbestaan. Als schilder was hij autodidact, leerde echter veel van bevriende kunstenaars, met name van Leo Gestel. In de periodes 1916-19 en 1926-28 verbleef Lubbers in New York, de stad die vanaf die tijd zo’n belangrijke rol in zijn leven en werk speelde. Begin jaren ’20 woonde Lubbers in Bergen en raakt hij bevriend met Gestel. Het werk uit deze periode toont verwantschap met de Bergense School. Daarna ontwikkelde hij een stijl die het midden houdt tussen een krachtig expressionisme en kubisme. Na zijn terugkeer in 1928 uit Amerika woont Lubbers tot vier jaar in Parijs, waar hij onder meer kennismaakt met Mondriaan. Het werk dat Lubbers na 1953 maakt is veel abstracter, vaak met New York als onderwerp.
Adriaan Lubbers archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Andries van den Berg is geboren in den Haag in 1852 en ook daar gestorven in 1934. Van jongs af was het voor Andries van den Berg duidelijk dat hij ‘in de kunst’ wilde. Hij werkte eerst als lithograaf, omdat zijn ouders geen brood zagen in een bestaan als kunstschilder. Op de academie in Den Haag volgde hij vanaf 1867 in de avond schilderlessen. Aan deze academie werd hij later docent, onder meer van Jan Wittenberg en Leendert van der Vlist. Ook zijn zoon W.H. (Willem) van den Berg kreeg les van hem. (Duin)landschappen, boereninterieurs, (bloem)stillevens en figuurstukken schilderde Van den Berg voornamelijk; ook was hij een uitmuntend graficus. Aanvankelijk werkte hij in romantische trant, maar rond 1900 ontstond een meer impressionistische stijl, met onderwerpen ontleend aan het dagelijkse bestaan.
A. van de Berg archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon
Jos van Dijk archief 22
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 80
Omschrijving
Sr# archived icon
Aage Lund archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Berg, Freek van den Berg geboren te Amsterdam in1918 en overleden in 2000 te Veessen ‘De Kees van Dongen van Kattenburg’, een voor zichzelf sprekende benaming, zo werd ‘de Nederlandse fauvist’ Freek van den Berg veelvuldig genoemd. Dat de geboren en getogen Amsterdammer Freek van den Berg als een fauve schildert is een gevolg van zijn temperament, zijn levensdrift, zijn liefde voor het leven dat hij met optimisme beziet. Uit zijn schilderijen en aquarellen blijkt allereerst dat hij een geboren schilder is, die het métier ‘in de vingers’ heeft. Al op jonge leeftijd was hij begiftigd met dit uitzonderlijke schilderstalent en verlaat op zijn 17e jaar het ouderlijk huis om kunstenaar te worden. Hij krijgt les van Frits Giltay en Han van Dam. In 1937 ontmoet Freek de schilder Kees van Dongen die hem uitnodigt voor zijn expositie bij de Amsterdamse kunsthandel Buffa. Het fauvisme was in Nederland nog redelijk onbekend en Freek raakte diep getroffen door het kleurgebruik van Van Dongen. Na de oorlog gaat Freek naar Parijs waar hij tentoonstellingen bezoekt en geïnspireerd raakt door de kleuren en vormgeving van schilders als Derain, De Vlaminck en Matisse. Al op twintigjarige leeftijd wordt hij lid van ‘De Onafhankelijken’ waar hij werkt met schilders als Harry Kuyten en Kees Maks. Hij schildert vooral landschappen, portretten en elegante vrouwen. De vrouw in haar warm zinnelijke aanwezigheid is HET onderwerp van zijn levendige schilderkunst. Om in zijn onderhoud te voorzien werkt hij als kunstcriticus voor Het Vrije Volk, Het Parool en Vrij Nederland. Begin jaren ’60 schildert hij decors voor Opera Forum. Zijn visie op de wereld van het theater is uitbundig en zijn koloristische verbeelding overrompelend sterk. Gedurende deze periode maakt hij veel schilderijen en aquarellen met als thema de revuedames van My Fair Lady. Freek maakt diverse reizen naar Chatou en Collioure, de bakermat van het fauvisme. In 1985 verlaat hij Amsterdam en vestigt zich op de Veluwe in het aan de IJssel gelegen Veessen. In zijn Amsterdamse periode schildert hij expressief, later vooral meer naar het impressionisme neigend, maar ook in Veessen blijft hij het onmiskenbare kleurenpalet van ‘de wilde beesten’ hanteren. Toch is Freek van den Berg niet in een navolging van het fauvisme blijven steken maar heeft dit isme verwerkt tot een eigen en voor Nederland unieke stijl. Freek neemt deel aan diverse tentoonstellingen in het land en is gedurende vele jaren een trouw exposant in Kunstzaal Hamdorff te Laren. Als eerbetoon aan zijn 80e verjaardag verschijnt in 1998 de monografie: Freek van den Berg, leven met kleur. Vermelding in Luns; Mak van Waay; Jacobs; Pieter Scheen - Lexicon Nederlandse Beeldende Kunstenaars 1750–1950.
Freek van de Berg archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 81
Omschrijving
Sr# archived icon Harry (Henri Frans Hubert) Maas wordt op 23 juli 1906 te Nederweert geboren als tweede zoon van de onderwijzer, journalist en schrijver Herman (Hermanus Hubertus Joannes) Maas (1877-1958), die op 23 juni 1903 te Arcen is getrouwd met Henriëtte (Hendrika Hubertina Josephina) Braem (1875-1948). De militante houding van vader in onderwijszaken en maatschappelijke mistoestanden, zoals verwoord in diens boeken zoals Het Goud van de Peel (1909) en artikelen in Zuid-Willemsvaart en Limburgs Belang , maakt hem voor de katholieke clerus onverteerbaar met grote gevolgen voor zijn carrière. Zo verhuist het gezin Maas van Nederweert naar Venlo (1911), Roermond (1912-1923), Doetinchem (1923-1925), Nijmegen (1925-1931) en tenslotte naar Eindhoven (juli 1931). In Roermond bezoekt Harry drie jaar de Rijks H.B.S. en heeft er tekenlessen van Martinus Gerardus Hölscher (1895-1979). In de Nijmeegse periode heeft hij schilderles van Anton Kloosterhuis (1888-1959) en is lid van de Nijmeegse Kunstkring ‘In Consten Één' en neemt deel aan een groepstentoonstelling van de kring in het Waaggebouw in 1930. De tegendraadse houding van vader Maas brengt het gezin financieel en psychisch op de afgrond, vooral wanneer hij op wachtgeld komt te staan en al schrijvend het hoofd boven water moet zien te houden. Moeder wordt als geesteszieke opgenomen in Voorburg te Vught, waar ze ook in 1948 sterft. Oudste zoon Herman vindt als afgestudeerd jurist geen werk en overlijdt in 1940 aan een huidaandoening. Jongste zoon Willy wordt vanwege zijn labiele psychische toestand in Huize Padua opgenomen, waar hij zal overlijden. Harry blijft bij zijn vader wonen maar, omdat ze elkaar niet liggen, communiceren ze nauwelijks. Van een beter artistiek klimaat in Eindhoven is eerst in de jaren 1930 sprake met de komst van diverse tekenleraren. In Eindhoven treedt Harry toe tot de Eindhovensche Schetsclub die in 1929 door Jan en André van Bergeijk is opgericht. Al spoedig wordt hij de drijvende kracht van deze heterogene club, waar amateurs en professionals elkaar ontmoeten bij het tekenen naar gekleed en naaktmodel. Op de eerste expositie van de schetsclub in Kunstzaal Verheugen in 1932 is hij nadrukkelijk aanwezig. Ook sluit hij zich aan bij de door Johannes Nicolaas jr in 1934 gestichte De Zuid-Nederlandsche Onafhankelijken en doet “als een van de opmerkelijkste verschijningen” aan de eerste expositie in 1935 mee in het oud-stadhuis. In 1937 heeft hij een eenmanstentoonstelling – de enige in zijn leven – bij Kunstzaal Verheugen. In 1940 wordt hij met andere Eindhovenaren lid van de Bredasche Kunstkring, met welke kring hij enkele keren exposeert. Verder is hij met werk vertegenwoordigd op de landelijke tentoonstellingen Onze kunst van heden (Amsterdam 1939) en Kunst in Vrijheid (Amsterdam 1945). In december 1942 verliest hij bij een bombardement één oog. Na de Tweede Wereldoorlog exposeert hij als lid van Kunstkring De Kempen en is present op de laatst gehouden expositie van de Eindhovense Schetsclub bij kunsthandel Pijnenborg in 1949. Daarna is hij “wars” van exposeren, omdat hij geen werk op voorraad zou hebben. Immers zijn werk wordt goed verkocht o.a. via de kunsthandels Roelofs in Amsterdam en Beckers in Eindhoven. Na de dood van zijn vader verhuist Harry van de Akkerstraat 23 naar de Ooistraat 25 en omstreeks 1970 betrekt hij een huis op de Kleine Berg 79. Hoewel de schetsclub officieel in 1969 ter ziele gaat, blijft hij met een groepje vrienden bestaande uit Kees Houtman, Jan Louwers, Karel Vermeeren, Sjef van der Voort en als enige dame Gerry van der Linden-van Diesen, wekelijks naar model tekenen. Op 4 juni 1974 trouwt hij te Nijmegen met de jongere, naïeve kunstschilderes Netty (Antoinette Cecilia Catharina) Michels (1919-1995), die al jaren bij hem komt poetsen, hem in het huishouden helpt en in 1972 bij hem intrekt. Op 4 juni 1982 overlijdt Harry Maas in Eindhoven en wordt vervolgens op het Catharinakerkhof begraven. In de jaren dertig kreeg Harry Maas bekendheid als tekenaar en als schilder van portretten en figuurstukken. Daarnaast maakte hij linosneden en begon te etsen. Zijn voorkeurmodellen waren de tweelingzussen Jeanne en Mary van den Bogaard, die beantwoordden aan zijn schoonheidsideaal: slank en blond. In de oorlogsperiode had Harry veel (bloem)stillevens gepenseeld. Omstreeks 1950 ontstonden er naar aanleiding van reizen naar Engeland en Frank rijk veel stadsgezichten en landschappen. Zijn passie voor treinen kreeg in zijn oeuvre een vaste plaats, hoewel hij graag nostalgisch op oudere beelden teruggreep en voor de stoffering – evenals in zijn stadsgezichten – een voorkeur voor modieus geklede, bevallige (school)meisjes had. Het vrouwelijk – halfgekleed of pikant – naakt liep als een rode draad door zijn werk en de talloze, uitgewerkte naakten in olieverf, aquarel, zwart of rood krijt en de vlugge kwartierschetsen van voor hem poserende meisjes waren het handelsmerk van Harry Maas geworden in een seksueel vrijer en opener wordende tijd.
Harry Maas archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 82
Omschrijving
Sr# archived icon Harry (Henri Frans Hubert) Maas wordt op 23 juli 1906 te Nederweert geboren als tweede zoon van de onderwijzer, journalist en schrijver Herman (Hermanus Hubertus Joannes) Maas (1877-1958), die op 23 juni 1903 te Arcen is getrouwd met Henriëtte (Hendrika Hubertina Josephina) Braem (1875-1948). De militante houding van vader in onderwijszaken en maatschappelijke mistoestanden, zoals verwoord in diens boeken zoals Het Goud van de Peel (1909) en artikelen in Zuid-Willemsvaart en Limburgs Belang , maakt hem voor de katholieke clerus onverteerbaar met grote gevolgen voor zijn carrière. Zo verhuist het gezin Maas van Nederweert naar Venlo (1911), Roermond (1912-1923), Doetinchem (1923-1925), Nijmegen (1925-1931) en tenslotte naar Eindhoven (juli 1931). In Roermond bezoekt Harry drie jaar de Rijks H.B.S. en heeft er tekenlessen van Martinus Gerardus Hölscher (1895-1979). In de Nijmeegse periode heeft hij schilderles van Anton Kloosterhuis (1888-1959) en is lid van de Nijmeegse Kunstkring ‘In Consten Één' en neemt deel aan een groepstentoonstelling van de kring in het Waaggebouw in 1930. De tegendraadse houding van vader Maas brengt het gezin financieel en psychisch op de afgrond, vooral wanneer hij op wachtgeld komt te staan en al schrijvend het hoofd boven water moet zien te houden. Moeder wordt als geesteszieke opgenomen in Voorburg te Vught, waar ze ook in 1948 sterft. Oudste zoon Herman vindt als afgestudeerd jurist geen werk en overlijdt in 1940 aan een huidaandoening. Jongste zoon Willy wordt vanwege zijn labiele psychische toestand in Huize Padua opgenomen, waar hij zal overlijden. Harry blijft bij zijn vader wonen maar, omdat ze elkaar niet liggen, communiceren ze nauwelijks. Van een beter artistiek klimaat in Eindhoven is eerst in de jaren 1930 sprake met de komst van diverse tekenleraren. In Eindhoven treedt Harry toe tot de Eindhovensche Schetsclub die in 1929 door Jan en André van Bergeijk is opgericht. Al spoedig wordt hij de drijvende kracht van deze heterogene club, waar amateurs en professionals elkaar ontmoeten bij het tekenen naar gekleed en naaktmodel. Op de eerste expositie van de schetsclub in Kunstzaal Verheugen in 1932 is hij nadrukkelijk aanwezig. Ook sluit hij zich aan bij de door Johannes Nicolaas jr in 1934 gestichte De Zuid-Nederlandsche Onafhankelijken en doet “als een van de opmerkelijkste verschijningen” aan de eerste expositie in 1935 mee in het oud-stadhuis. In 1937 heeft hij een eenmanstentoonstelling – de enige in zijn leven – bij Kunstzaal Verheugen. In 1940 wordt hij met andere Eindhovenaren lid van de Bredasche Kunstkring, met welke kring hij enkele keren exposeert. Verder is hij met werk vertegenwoordigd op de landelijke tentoonstellingen Onze kunst van heden (Amsterdam 1939) en Kunst in Vrijheid (Amsterdam 1945). In december 1942 verliest hij bij een bombardement één oog. Na de Tweede Wereldoorlog exposeert hij als lid van Kunstkring De Kempen en is present op de laatst gehouden expositie van de Eindhovense Schetsclub bij kunsthandel Pijnenborg in 1949. Daarna is hij “wars” van exposeren, omdat hij geen werk op voorraad zou hebben. Immers zijn werk wordt goed verkocht o.a. via de kunsthandels Roelofs in Amsterdam en Beckers in Eindhoven. Na de dood van zijn vader verhuist Harry van de Akkerstraat 23 naar de Ooistraat 25 en omstreeks 1970 betrekt hij een huis op de Kleine Berg 79. Hoewel de schetsclub officieel in 1969 ter ziele gaat, blijft hij met een groepje vrienden bestaande uit Kees Houtman, Jan Louwers, Karel Vermeeren, Sjef van der Voort en als enige dame Gerry van der Linden-van Diesen, wekelijks naar model tekenen. Op 4 juni 1974 trouwt hij te Nijmegen met de jongere, naïeve kunstschilderes Netty (Antoinette Cecilia Catharina) Michels (1919-1995), die al jaren bij hem komt poetsen, hem in het huishouden helpt en in 1972 bij hem intrekt. Op 4 juni 1982 overlijdt Harry Maas in Eindhoven en wordt vervolgens op het Catharinakerkhof begraven. In de jaren dertig kreeg Harry Maas bekendheid als tekenaar en als schilder van portretten en figuurstukken. Daarnaast maakte hij linosneden en begon te etsen. Zijn voorkeurmodellen waren de tweelingzussen Jeanne en Mary van den Bogaard, die beantwoordden aan zijn schoonheidsideaal: slank en blond. In de oorlogsperiode had Harry veel (bloem)stillevens gepenseeld. Omstreeks 1950 ontstonden er naar aanleiding van reizen naar Engeland en Frank rijk veel stadsgezichten en landschappen. Zijn passie voor treinen kreeg in zijn oeuvre een vaste plaats, hoewel hij graag nostalgisch op oudere beelden teruggreep en voor de stoffering – evenals in zijn stadsgezichten – een voorkeur voor modieus geklede, bevallige (school)meisjes had. Het vrouwelijk – halfgekleed of pikant – naakt liep als een rode draad door zijn werk en de talloze, uitgewerkte naakten in olieverf, aquarel, zwart of rood krijt en de vlugge kwartierschetsen van voor hem poserende meisjes waren het handelsmerk van Harry Maas geworden in een seksueel vrijer en opener wordende tijd.
Harry Maas archief 2
Omschrijving
Sr# archived icon Willem van den Berg woonde en werkte in Den Haag en Amsterdam. Leerling van zijn vader A. van den Berg, van de Academie v. B.K. in Den Haag en van W.A. van Konijnenburg en C.F.L. de Wild. Maakte reizen naar Frankrijk, Oostenrijk, Zwitserland, Engeland, Italië en België. Schilderde, aquarelleerde, tekende (pen), etste en lithografeerde figuren (boeren op het land, vissers), portretten. Verkreeg in 1958 de Artimedaille en in 1959 de 2de prijs op de internationale tentoonstelling van bijbelillustraties te Edinburgh. Lid van ‘Arti et Amicitiae’ in Amsterdam en van ‘Pulchri Studio’ in Den Haag en van de ‘Gooische Schildersvereniging’. Van 1938-1953 directeur-hoogleraar van de Rijksacademie in Amsterdam. Gaf les aan o.a. J.P. van den Broek, J.J. Brouwers, J.B. Dekkers, C.J. ten Hoope, H.M. Landzaat, J. Min, J. Popma, A. Voorzanger en M.J. van der Werf. Tentoonstellingen: eretentoonstelling Rijksacademie Amsterdam (1962). Musea: o.a. Haags Gemeentemuseum, Singer Museum Laren. (Bron: Scheen)
Willem van den Berg archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon
Jos van Dijk archief 25
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 83
Omschrijving
Sr# archived icon Harry (Henri Frans Hubert) Maas wordt op 23 juli 1906 te Nederweert geboren als tweede zoon van de onderwijzer, journalist en schrijver Herman (Hermanus Hubertus Joannes) Maas (1877-1958), die op 23 juni 1903 te Arcen is getrouwd met Henriëtte (Hendrika Hubertina Josephina) Braem (1875-1948). De militante houding van vader in onderwijszaken en maatschappelijke mistoestanden, zoals verwoord in diens boeken zoals Het Goud van de Peel (1909) en artikelen in Zuid-Willemsvaart en Limburgs Belang , maakt hem voor de katholieke clerus onverteerbaar met grote gevolgen voor zijn carrière. Zo verhuist het gezin Maas van Nederweert naar Venlo (1911), Roermond (1912-1923), Doetinchem (1923-1925), Nijmegen (1925-1931) en tenslotte naar Eindhoven (juli 1931). In Roermond bezoekt Harry drie jaar de Rijks H.B.S. en heeft er tekenlessen van Martinus Gerardus Hölscher (1895-1979). In de Nijmeegse periode heeft hij schilderles van Anton Kloosterhuis (1888-1959) en is lid van de Nijmeegse Kunstkring ‘In Consten Één' en neemt deel aan een groepstentoonstelling van de kring in het Waaggebouw in 1930. De tegendraadse houding van vader Maas brengt het gezin financieel en psychisch op de afgrond, vooral wanneer hij op wachtgeld komt te staan en al schrijvend het hoofd boven water moet zien te houden. Moeder wordt als geesteszieke opgenomen in Voorburg te Vught, waar ze ook in 1948 sterft. Oudste zoon Herman vindt als afgestudeerd jurist geen werk en overlijdt in 1940 aan een huidaandoening. Jongste zoon Willy wordt vanwege zijn labiele psychische toestand in Huize Padua opgenomen, waar hij zal overlijden. Harry blijft bij zijn vader wonen maar, omdat ze elkaar niet liggen, communiceren ze nauwelijks. Van een beter artistiek klimaat in Eindhoven is eerst in de jaren 1930 sprake met de komst van diverse tekenleraren. In Eindhoven treedt Harry toe tot de Eindhovensche Schetsclub die in 1929 door Jan en André van Bergeijk is opgericht. Al spoedig wordt hij de drijvende kracht van deze heterogene club, waar amateurs en professionals elkaar ontmoeten bij het tekenen naar gekleed en naaktmodel. Op de eerste expositie van de schetsclub in Kunstzaal Verheugen in 1932 is hij nadrukkelijk aanwezig. Ook sluit hij zich aan bij de door Johannes Nicolaas jr in 1934 gestichte De Zuid-Nederlandsche Onafhankelijken en doet “als een van de opmerkelijkste verschijningen” aan de eerste expositie in 1935 mee in het oud-stadhuis. In 1937 heeft hij een eenmanstentoonstelling – de enige in zijn leven – bij Kunstzaal Verheugen. In 1940 wordt hij met andere Eindhovenaren lid van de Bredasche Kunstkring, met welke kring hij enkele keren exposeert. Verder is hij met werk vertegenwoordigd op de landelijke tentoonstellingen Onze kunst van heden (Amsterdam 1939) en Kunst in Vrijheid (Amsterdam 1945). In december 1942 verliest hij bij een bombardement één oog. Na de Tweede Wereldoorlog exposeert hij als lid van Kunstkring De Kempen en is present op de laatst gehouden expositie van de Eindhovense Schetsclub bij kunsthandel Pijnenborg in 1949. Daarna is hij “wars” van exposeren, omdat hij geen werk op voorraad zou hebben. Immers zijn werk wordt goed verkocht o.a. via de kunsthandels Roelofs in Amsterdam en Beckers in Eindhoven. Na de dood van zijn vader verhuist Harry van de Akkerstraat 23 naar de Ooistraat 25 en omstreeks 1970 betrekt hij een huis op de Kleine Berg 79. Hoewel de schetsclub officieel in 1969 ter ziele gaat, blijft hij met een groepje vrienden bestaande uit Kees Houtman, Jan Louwers, Karel Vermeeren, Sjef van der Voort en als enige dame Gerry van der Linden-van Diesen, wekelijks naar model tekenen. Op 4 juni 1974 trouwt hij te Nijmegen met de jongere, naïeve kunstschilderes Netty (Antoinette Cecilia Catharina) Michels (1919-1995), die al jaren bij hem komt poetsen, hem in het huishouden helpt en in 1972 bij hem intrekt. Op 4 juni 1982 overlijdt Harry Maas in Eindhoven en wordt vervolgens op het Catharinakerkhof begraven. In de jaren dertig kreeg Harry Maas bekendheid als tekenaar en als schilder van portretten en figuurstukken. Daarnaast maakte hij linosneden en begon te etsen. Zijn voorkeurmodellen waren de tweelingzussen Jeanne en Mary van den Bogaard, die beantwoordden aan zijn schoonheidsideaal: slank en blond. In de oorlogsperiode had Harry veel (bloem)stillevens gepenseeld. Omstreeks 1950 ontstonden er naar aanleiding van reizen naar Engeland en Frank rijk veel stadsgezichten en landschappen. Zijn passie voor treinen kreeg in zijn oeuvre een vaste plaats, hoewel hij graag nostalgisch op oudere beelden teruggreep en voor de stoffering – evenals in zijn stadsgezichten – een voorkeur voor modieus geklede, bevallige (school)meisjes had. Het vrouwelijk – halfgekleed of pikant – naakt liep als een rode draad door zijn werk en de talloze, uitgewerkte naakten in olieverf, aquarel, zwart of rood krijt en de vlugge kwartierschetsen van voor hem poserende meisjes waren het handelsmerk van Harry Maas geworden in een seksueel vrijer en opener wordende tijd.
Harry Maas archief 70
Omschrijving
Sr# archived icon Spelende poezen, olieverf op linnen, afmeting 60x80cm doekmaat
C. Raaphorst archief
Omschrijving
Sr# archived icon Bergen, F. Bergen, Fritz Bergen is geboren in Dessau in 1857 en gestorven in München in 1941. Hij was van beroep kunstschilder en illustrator. Hij heeft voor heel veel bekende schrijvers boeken geïllustreerd namelijk, Hans Christian Andersen, Daniël Defoe, Harriët Beecher Stowe, Karl May etc. Fritz Bergen studeerde van 1877 tot 1879 in Leipzig en van1879 tot 1881 in München. In 1884 kreeg hij zijn eerste grote opdracht als illustrator van Friedrich Wilhelm Hackländer. Kort daarna werd hij één van de bekendste illustrators van Duitsland.
Fritz Bergen archief 70
Omschrijving
Sr# archived icon
Jos van Dijk archief 26
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 84
Omschrijving
Sr# archived icon Harry (Henri Frans Hubert) Maas wordt op 23 juli 1906 te Nederweert geboren als tweede zoon van de onderwijzer, journalist en schrijver Herman (Hermanus Hubertus Joannes) Maas (1877-1958), die op 23 juni 1903 te Arcen is getrouwd met Henriëtte (Hendrika Hubertina Josephina) Braem (1875-1948). De militante houding van vader in onderwijszaken en maatschappelijke mistoestanden, zoals verwoord in diens boeken zoals Het Goud van de Peel (1909) en artikelen in Zuid-Willemsvaart en Limburgs Belang , maakt hem voor de katholieke clerus onverteerbaar met grote gevolgen voor zijn carrière. Zo verhuist het gezin Maas van Nederweert naar Venlo (1911), Roermond (1912-1923), Doetinchem (1923-1925), Nijmegen (1925-1931) en tenslotte naar Eindhoven (juli 1931). In Roermond bezoekt Harry drie jaar de Rijks H.B.S. en heeft er tekenlessen van Martinus Gerardus Hölscher (1895-1979). In de Nijmeegse periode heeft hij schilderles van Anton Kloosterhuis (1888-1959) en is lid van de Nijmeegse Kunstkring ‘In Consten Één' en neemt deel aan een groepstentoonstelling van de kring in het Waaggebouw in 1930. De tegendraadse houding van vader Maas brengt het gezin financieel en psychisch op de afgrond, vooral wanneer hij op wachtgeld komt te staan en al schrijvend het hoofd boven water moet zien te houden. Moeder wordt als geesteszieke opgenomen in Voorburg te Vught, waar ze ook in 1948 sterft. Oudste zoon Herman vindt als afgestudeerd jurist geen werk en overlijdt in 1940 aan een huidaandoening. Jongste zoon Willy wordt vanwege zijn labiele psychische toestand in Huize Padua opgenomen, waar hij zal overlijden. Harry blijft bij zijn vader wonen maar, omdat ze elkaar niet liggen, communiceren ze nauwelijks. Van een beter artistiek klimaat in Eindhoven is eerst in de jaren 1930 sprake met de komst van diverse tekenleraren. In Eindhoven treedt Harry toe tot de Eindhovensche Schetsclub die in 1929 door Jan en André van Bergeijk is opgericht. Al spoedig wordt hij de drijvende kracht van deze heterogene club, waar amateurs en professionals elkaar ontmoeten bij het tekenen naar gekleed en naaktmodel. Op de eerste expositie van de schetsclub in Kunstzaal Verheugen in 1932 is hij nadrukkelijk aanwezig. Ook sluit hij zich aan bij de door Johannes Nicolaas jr in 1934 gestichte De Zuid-Nederlandsche Onafhankelijken en doet “als een van de opmerkelijkste verschijningen” aan de eerste expositie in 1935 mee in het oud-stadhuis. In 1937 heeft hij een eenmanstentoonstelling – de enige in zijn leven – bij Kunstzaal Verheugen. In 1940 wordt hij met andere Eindhovenaren lid van de Bredasche Kunstkring, met welke kring hij enkele keren exposeert. Verder is hij met werk vertegenwoordigd op de landelijke tentoonstellingen Onze kunst van heden (Amsterdam 1939) en Kunst in Vrijheid (Amsterdam 1945). In december 1942 verliest hij bij een bombardement één oog. Na de Tweede Wereldoorlog exposeert hij als lid van Kunstkring De Kempen en is present op de laatst gehouden expositie van de Eindhovense Schetsclub bij kunsthandel Pijnenborg in 1949. Daarna is hij “wars” van exposeren, omdat hij geen werk op voorraad zou hebben. Immers zijn werk wordt goed verkocht o.a. via de kunsthandels Roelofs in Amsterdam en Beckers in Eindhoven. Na de dood van zijn vader verhuist Harry van de Akkerstraat 23 naar de Ooistraat 25 en omstreeks 1970 betrekt hij een huis op de Kleine Berg 79. Hoewel de schetsclub officieel in 1969 ter ziele gaat, blijft hij met een groepje vrienden bestaande uit Kees Houtman, Jan Louwers, Karel Vermeeren, Sjef van der Voort en als enige dame Gerry van der Linden-van Diesen, wekelijks naar model tekenen. Op 4 juni 1974 trouwt hij te Nijmegen met de jongere, naïeve kunstschilderes Netty (Antoinette Cecilia Catharina) Michels (1919-1995), die al jaren bij hem komt poetsen, hem in het huishouden helpt en in 1972 bij hem intrekt. Op 4 juni 1982 overlijdt Harry Maas in Eindhoven en wordt vervolgens op het Catharinakerkhof begraven. In de jaren dertig kreeg Harry Maas bekendheid als tekenaar en als schilder van portretten en figuurstukken. Daarnaast maakte hij linosneden en begon te etsen. Zijn voorkeurmodellen waren de tweelingzussen Jeanne en Mary van den Bogaard, die beantwoordden aan zijn schoonheidsideaal: slank en blond. In de oorlogsperiode had Harry veel (bloem)stillevens gepenseeld. Omstreeks 1950 ontstonden er naar aanleiding van reizen naar Engeland en Frank rijk veel stadsgezichten en landschappen. Zijn passie voor treinen kreeg in zijn oeuvre een vaste plaats, hoewel hij graag nostalgisch op oudere beelden teruggreep en voor de stoffering – evenals in zijn stadsgezichten – een voorkeur voor modieus geklede, bevallige (school)meisjes had. Het vrouwelijk – halfgekleed of pikant – naakt liep als een rode draad door zijn werk en de talloze, uitgewerkte naakten in olieverf, aquarel, zwart of rood krijt en de vlugge kwartierschetsen van voor hem poserende meisjes waren het handelsmerk van Harry Maas geworden in een seksueel vrijer en opener wordende tijd.
Harry Maas archief 71
Omschrijving
Sr# archived icon
Jos van Dijk archief 3
Omschrijving
Sr# archived icon Mackenzie,Marie Henrie Mackenzie; geboren Rotterdam 3 augustus 1878, overleden Hilversum 30 december 1961. Leerling van G.H. Breitner. Schilderijen van Mackenzie tonen zoveel gelijkenis met het werk van Breitner dat veel van zijn werken door vervalsers omgetoverd zijn tot echte Breitners. Werk in het Goois Museum Hilversum en in de Rijkscollectie.
M.H. Mackenzie archief 50
Omschrijving
Sr# archived icon Raaphorst, Cornelis Raaphorst is geboren te Nieuwkoop in 1875 en overleden in 1954 te Wassenaar. Cornelis Raaphorst woonde en werkte zijn hele leven in Wassenaar. Hij schilderde bij voorkeur katten in al hun doen en laten. Vooral spelende jonge poesjes. Vaak beeldde hij ze af met kleurige draperieën of muziekinstrumenten. Min of meer in de trant van Henriëtte Ronner - Knip, ofschoon hij toch weer een geheel eigen stijl van schilderen toepaste. Raaphorst is zeer bekend geworden met zijn katten-schilderijen en zijn werk is tot op de dag van vandaag nog steeds uitermate populair.
Cornelis Raaphorst archief 2
Omschrijving
Sr# archived icon
Jos van Dijk archief 4
Omschrijving
Sr# archived icon Viegers, Ben Viegers werd in 1886 in Den Haag geboren. Als belangrijke stimulator van de jonge Ben Viegers om het kunstenaarsschap te beoefenen, fungeerde zijn grootvader van moederskant, grootvader Hulzing. Deze Haagse koetsenbouwer legde de grondslag voor een kunstopvatting, die niet losgezien kan worden van een solide ambachtelijke basis. Hier leerde hij niet alleen de waardering voor het handwerk, maar hier leerde hij ook daadwerkelijk tekenen, verf mengen, decoreren en andere vaardigheden, die later goed van pas bleken te komen. Schilderde in een impressionistische stijl, landschappen, stadsgezichten, zee- en havengezichten, zeegezichten en duinlandschappen, stillevens en bloemen. Ben Viegers was waarschijnlijk verder een autodidact. Nergens zijn concrete gegevens te vinden, die op een academische scholing wijzen. Uit zijn vroege werk spreken de wil en de vastberadenheid om de kneepjes van het veeleisende metier onder de knie te krijgen. Dat hem dat uiteindelijk ook lukte is op te maken uit het feit dat hij als volwaardig lid van de Haagse Kunstkring werd toegelaten. Hier onderhield hij contacten met later zeer bekend geworden kunstnaars, zoals; Jan Toorop, Aris Knikker en Jan Knikker. Het meest hecht was zijn relatie echter met Charles Dankmeijer (1861-1923). Na de eerste Haagse jaren en vele omzwervingen, vestigde Ben Viegers zich in Nunspeet. Daar betrok hij een verwaarloosd pand aan de Brinkersweg, dat hij eigenhandig opknapte. Zijn vader verhuisde mee naar de Veluwe en bleef tot zijn dood bij zijn zoon wonen. Ondanks de crisis en de oorlog was dit voor Viegers de periode waarin hij vrij kon experimenteren. In Nuspeet maakte Viegers veel vrienden. Zijn joviale aard viel vooral goed bij collega jaap Hiddink. De band met Jos Lussenburg was minder sterk, omdat Ben Viegers deze nestor van de Nunspeetse schilders enigszins zelfingenomen vond. Veel meer nog dan in zijn Haagse jaren, manifesteerde Viegers zich in zijn Veluwse periode als een rasechte pleinairist en een oprechte levensgenieter. Hij schilderde het liefst in de buitenlucht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat trok hij er op uit. Hij hield van gezelschap en had een gezonde aversie tegen artistieke poeha. Een van zijn schaarse buitenlandse reizen maakte Viegers met Jaap Hiddink en Henk van Leeuwen naar Normandie en Bretagne, waar hij een vleugje van het zuidelijke temperament en de on-Nederlandse lichtval kon ervaren. In de oorlog bleef hij onverdroten schilderen. Soms ruilde hij een schilderij voor voedsel, vaak werkte hij in opdracht. In 1940 vertrok hij naar Castricum omdat hij meende achter de Hollandse waterlinie veiliger te zijn. Hij schilderde er de duinen en de zee, maar toen de eerset bom in zijn achtertuin viel verhuisde hij in paniek naar Hilversum, waar hij tot mei 1943 bleef wonen. Daarna keerde hij terug naar Nunspeet. Ben Viegers werk werd in zijn tijd als toegankelijk en gangbaar beschouwd, al riep zijn temperamentvolle pallet soms tegenstrijdige maar nooit heftige reacties op. Dat is op zijn minst opmerkelijk, want ondanks de vastberadenheid waarmee hij vasthield aan ambachtelijke vaardigheden, in zijn gewaagde kleurgebruik en mediterrane toets onderscheidde hij zich zeker van de middelmaat. Het oordeel van critici over zijn werk was wisselend, maar bijna altijd mild en opbouwend. Grensverleggend was het niet. Toch hield hij zich goed staande tussen een leger van hemelbestormers. Tijdens het interbellum raasden er zware stormen door de kunstwereld die het voorheen zo degelijke stelsel van normen en waarden flink aan het wankelen hadden gebracht. Viegers werd er niet of nauwelijks door uit zijn evenwicht gebracht. Zowel in zijn Haagse periode als later in Nunspeet onderhield hij contacten met collega’s die er andere ideeën op na hielden. Op de een of andere manier werd het heilige vuur dat in hem brandde eer niet door beïnvloed. Viegers ging zijn eigen gang en behield een rotsvast geloof in eigen kunnen, zonder zich voor te laten staan op zijn kwaliteiten en zonder zijn gelijk ten opzichte van anderen te willen bewijzen. Het lot dat de meeste schilders treft, is ook Viegers ten deel gevallen. Na zijn overlijden ontstond er een langdurige windstilte. Mede dankzij de inspanningen in de vorm van tentoonstellingen en publicaties kwam de herwaardering voor het werk van Viegers in de jaren negentig op gang. De noodzakelijke distantie, die plaatsing in kunsthistorisch perspectief mogelijk maakt, was toen een hard gegeven en stond niets de revival meer in de weg. Saillant detail is dat enkelen van Viegers’ tijdgenoten, zoals Henk van Leeuwen, Jos Lusenburg en Jan van Vuuren, die hem tijdens zijn leven nog leken te domineren en de verhoudingen bepaalden, nu minder kleurrijk en minder prominent op de kunsthistorische staalkaart staan vermeld. De tijd heelt niet alleen alle wonden, maar geeft meestal ook het gelijk aan degenen die dat uiteindelijk het meest blijken te verdienen. De betekenis van Viegers schilderkunst wordt inmiddels in brede kring erkent. De kunstenaar vertaalde het enthousiasme over zijn waarnemingen in kleurrijke impressies. Hij volgde zijn persoonlijke landschapsbeleving en afhankelijk van stemmingen en indrukken intensifieerde hij de werkelijkheid. Als zijn gevoel om vlammend rood, fel oranje of helde geel vroeg,, dan gaf hij daar in volle overtuiging aan toe. Die eigenschappen zijn des te opmerkelijker omdat de kunstenaar de mediterrane sfeer die hij intuïtief aanvoelde, nooit persoonlijk onderging. Hij schilderde graag en veel in de buitenlucht, onderging de landschappen en stadsgezichten aan den lijve en liet zijn stemming oprecht meespreken in de artistieke verwerking van de opgedane indrukken. Waar dat mogelijk was, legde hij vaak voorzichtig expressionistische accenten Waarnemingen en gewaarwordingen kregen zodoende een gloedvolle uitstraling. De ervaringen met licht en kleur waren voor Viegers minstens even belangrijk als de ambachtelijke aspecten van het kunstenaarsschap, zoals vlotte penseelvoering en trefzekere schilderstrant.
Ben Viegers archief 85
Omschrijving
Sr# archived icon Mackenzie,Marie Henrie Mackenzie; geboren Rotterdam 3 augustus 1878, overleden Hilversum 30 december 1961. Leerling van G.H. Breitner. Schilderijen van Mackenzie tonen zoveel gelijkenis met het werk van Breitner dat veel van zijn werken door vervalsers omgetoverd zijn tot echte Breitners. Werk in het Goois Museum Hilversum en in de Rijkscollectie.
M.H. Mackenzie archief 51
Omschrijving
Sr# archived icon Rabbers, Evert Rabbers, geboren op 30 januari 1875 te Woolde (Gem. Hengelo) en is overleden op 25 december 1967 te Enschede. Al tijdens zijn lagere schooltijd bleek hij een talentvol tekenaar en ook tijdens zijn HBS periode (1889-1892) bleek hij een kunstlievend mens, daartoe vooral gestimuleerd door zijn teken- en schilderleraar J.H.Weijns (1864-1945). Mede op advies van kunstschilders, die hij in zijn schoolperiode als gids in het Twentse land begeleidde, (o.a. de beroemde Duitse kunstschilder Max Liebermann) vertrok hij na de HBS naar Den Haag om in dienst te treden bij de hoffotograaf Ziegier. De mogelijkheid in het westen in contact te komen met bekende kunstschilders was, naast de hoofdzaak in zijn dagelijks onderhoud te moeten voorzien, zijn voornaamste drijfveer. Waarschijnlijk via de voornoemde Max Liebermann is Evert Rabbers in Den Haag in contact gekomen met de Kunstschilder B.J. Blommers (1845-1914), die hem waardevolle tips en wellicht zelfs les heeft gegeven en hem op die manier de grondbeginselen van het vak heeft bijgebracht. Via Blommers leerde hij o.a. de toen ook al beroemde Jozef Israëls kennen, die leermeester van Blommers was geweest en bovendien een goede vriend was van Max Liebermann. Na de Haagse jaren vertrok hij, goed gestimuleerd en geschoold naar Enschede, waar hij weer bij de familie Vohwinkel introk. De fotografie was voor hem toen al op het tweede plan gekomen, de schilderkunst was zijn prioriteit en hij bekwaamde zich via correspondentie met Blommers, die hij werk ter inzage stuurde verder in het tekenen van o.a. dierstudies, waarbij paarden en koeien de boventoon voerden. Ook volgde hij een cursus bij de Amsterdamse tekenschool ABC hetgeen ongetwijfeld in positieve zin zijn invloed had op zijn latere bekwaamheid. Teruggekeerd in Enschede leerde hij al snel de schilders B.H.Bolink (1876-1950) en P.A. Nijgh (1876-1959) kennen en toen hij enkele jaren later bovendien in contact kwam met G.C.Krol (1882-1950) en W.K. de Wijs (1884-1964) was de basis gelegd voor een vaak samen schilderende vijfkoppige schilderscollectief. Maar ook met kunstenaars van buiten Twente onderhield hij nauwe banden en men wisselde tot wederzijds profijt ervaringen en kennis uit. Delden bleef een geliefde omgeving om vanuit één van de daar gevestigde hotels gezamenlijk op pad te gaan. Max Liebermann, H.W. van de Worp (1849-1941) en A.M.Gorter (1866-1933) werden dikwijls met Evert Rabbers in de omgeving van o.a. Twickel gesignaleerd. De schilder Rabbers was inmiddels getrouwd met mej. H.J.W. Wegereef, het enige kind van een Enschedese aannemer die in goeden doen verkeerde. Zo bouwde Wegereef sr. Voor het jonge stel een fraai, ruim bemeten huis waarin een daglicht atelier een plaats kreeg. Uit het huwelijk kwamen in 1909 en 1911 twee zoons voort. Daar Rabbers nu financieel onafhankelijk was, kon hij het gelukkig permitteren niet meer om den brode te schilderen, maar uitsluitend te werken aan die onderwerpen die hem aanspraken. Een nadeel van zijn redelijke welstand was echter het feit dat hem de dwang ontbrak aan de weg te spijkeren met zijn talenten. Publiciteit of naamsbekendheid waren nooit zijn drijfveren, reden waarom soms minder getalenteerde collega-schilders een veel bekender naam opbouwden en landelijke faam verkregen. Evert Rabbers was niet alleen de schilder van het Twentse landschap, hij bekwaamde zich evengoed in stillevens, bloemen- en fruitmarkten, portretstudies, kortom hij werd een universeel schilderend kunstenaar die op een hoog niveau werk tot stand bracht. Geen techniek was hem vreemd, of het nu om olieverf, pastel, aquarel, crayon of het tekenpotlood ging, hij beheerste elk onderdeel van zijn vak. Naast zijn Twentse activiteiten was hij ook lid van de Amsterdamse Kunstvereniging “Sint Lucas”, in mei 1916 zond hij werk in voor de expositie t.g.v. het 25 jarig jubileum van dit kunstgenootschap. Hoewel Evert Rabbers zeer selectief te werk ging bij het ter beschikking stellen of verkopen van zijn werk hangen of hingen er toch veel doeken bij o.a. de Nederlandse heide Maatschappij, het Ministerie van Landbouw met name oud minister Beernink was een echte liefhebber van het werk van Rabbers. Ook in het Rijksmuseum Twenthe werden zijn schilderijen van tijd tot tijd getoond. Na het overlijden op 25 december 1967 van Evert Rabbers, zijn vrouw was hem reeds in juli 1959 ontvallen, werd bij notariële akte de “Stichting Evert Rabbers” in het leven geroepen. Deze stichting beheert ongeveer 150 doeken, tekeningen etc. van zijn levenswerk en stelt zich ten doel van tijd tot tijd zijn werk te exposeren. Zo werden er exposities gehouden in Huize Holterhof te Enschede, Palthehuis te Oldenzaal, Oudheidkamer te Goor, het plaatselijke museum te Vreden en Munster, het Rijksmuseum te Leek, Rijksmuseum Enschede, etc.
Evert Rabbers archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Willy Berkers is in 1950 in Deurne geboren. Hij is een volledig autodidact, maar door zijn ruime ervaring en een zeer grote belangstelling voor de realistische richting van de schilderkunst is hij uitgegroeid tot een realist met een zeer fijne toets met een groot kleurgevoel. Vooral zijn landschappen zijn vaak een uiting van rust, schoonheid en herkenbaar. Hij exposeerde op veel plaatsen in Nederland o.a. Tilburg, Rijswijk, Amsterdam, etc.
Willy Berkers archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon
Jos van Dijk archief 5
Omschrijving
Sr# archived icon Rabbers, Evert Rabbers, geboren op 30 januari 1875 te Woolde (Gem. Hengelo) en is overleden op 25 december 1967 te Enschede. Al tijdens zijn lagere schooltijd bleek hij een talentvol tekenaar en ook tijdens zijn HBS periode (1889-1892) bleek hij een kunstlievend mens, daartoe vooral gestimuleerd door zijn teken- en schilderleraar J.H.Weijns (1864-1945). Mede op advies van kunstschilders, die hij in zijn schoolperiode als gids in het Twentse land begeleidde, (o.a. de beroemde Duitse kunstschilder Max Liebermann) vertrok hij na de HBS naar Den Haag om in dienst te treden bij de hoffotograaf Ziegier. De mogelijkheid in het westen in contact te komen met bekende kunstschilders was, naast de hoofdzaak in zijn dagelijks onderhoud te moeten voorzien, zijn voornaamste drijfveer. Waarschijnlijk via de voornoemde Max Liebermann is Evert Rabbers in Den Haag in contact gekomen met de Kunstschilder B.J. Blommers (1845-1914), die hem waardevolle tips en wellicht zelfs les heeft gegeven en hem op die manier de grondbeginselen van het vak heeft bijgebracht. Via Blommers leerde hij o.a. de toen ook al beroemde Jozef Israëls kennen, die leermeester van Blommers was geweest en bovendien een goede vriend was van Max Liebermann. Na de Haagse jaren vertrok hij, goed gestimuleerd en geschoold naar Enschede, waar hij weer bij de familie Vohwinkel introk. De fotografie was voor hem toen al op het tweede plan gekomen, de schilderkunst was zijn prioriteit en hij bekwaamde zich via correspondentie met Blommers, die hij werk ter inzage stuurde verder in het tekenen van o.a. dierstudies, waarbij paarden en koeien de boventoon voerden. Ook volgde hij een cursus bij de Amsterdamse tekenschool ABC hetgeen ongetwijfeld in positieve zin zijn invloed had op zijn latere bekwaamheid. Teruggekeerd in Enschede leerde hij al snel de schilders B.H.Bolink (1876-1950) en P.A. Nijgh (1876-1959) kennen en toen hij enkele jaren later bovendien in contact kwam met G.C.Krol (1882-1950) en W.K. de Wijs (1884-1964) was de basis gelegd voor een vaak samen schilderende vijfkoppige schilderscollectief. Maar ook met kunstenaars van buiten Twente onderhield hij nauwe banden en men wisselde tot wederzijds profijt ervaringen en kennis uit. Delden bleef een geliefde omgeving om vanuit één van de daar gevestigde hotels gezamenlijk op pad te gaan. Max Liebermann, H.W. van de Worp (1849-1941) en A.M.Gorter (1866-1933) werden dikwijls met Evert Rabbers in de omgeving van o.a. Twickel gesignaleerd. De schilder Rabbers was inmiddels getrouwd met mej. H.J.W. Wegereef, het enige kind van een Enschedese aannemer die in goeden doen verkeerde. Zo bouwde Wegereef sr. Voor het jonge stel een fraai, ruim bemeten huis waarin een daglicht atelier een plaats kreeg. Uit het huwelijk kwamen in 1909 en 1911 twee zoons voort. Daar Rabbers nu financieel onafhankelijk was, kon hij het gelukkig permitteren niet meer om den brode te schilderen, maar uitsluitend te werken aan die onderwerpen die hem aanspraken. Een nadeel van zijn redelijke welstand was echter het feit dat hem de dwang ontbrak aan de weg te spijkeren met zijn talenten. Publiciteit of naamsbekendheid waren nooit zijn drijfveren, reden waarom soms minder getalenteerde collega-schilders een veel bekender naam opbouwden en landelijke faam verkregen. Evert Rabbers was niet alleen de schilder van het Twentse landschap, hij bekwaamde zich evengoed in stillevens, bloemen- en fruitmarkten, portretstudies, kortom hij werd een universeel schilderend kunstenaar die op een hoog niveau werk tot stand bracht. Geen techniek was hem vreemd, of het nu om olieverf, pastel, aquarel, crayon of het tekenpotlood ging, hij beheerste elk onderdeel van zijn vak. Naast zijn Twentse activiteiten was hij ook lid van de Amsterdamse Kunstvereniging “Sint Lucas”, in mei 1916 zond hij werk in voor de expositie t.g.v. het 25 jarig jubileum van dit kunstgenootschap. Hoewel Evert Rabbers zeer selectief te werk ging bij het ter beschikking stellen of verkopen van zijn werk hangen of hingen er toch veel doeken bij o.a. de Nederlandse heide Maatschappij, het Ministerie van Landbouw met name oud minister Beernink was een echte liefhebber van het werk van Rabbers. Ook in het Rijksmuseum Twenthe werden zijn schilderijen van tijd tot tijd getoond. Na het overlijden op 25 december 1967 van Evert Rabbers, zijn vrouw was hem reeds in juli 1959 ontvallen, werd bij notariële akte de “Stichting Evert Rabbers” in het leven geroepen. Deze stichting beheert ongeveer 150 doeken, tekeningen etc. van zijn levenswerk en stelt zich ten doel van tijd tot tijd zijn werk te exposeren. Zo werden er exposities gehouden in Huize Holterhof te Enschede, Palthehuis te Oldenzaal, Oudheidkamer te Goor, het plaatselijke museum te Vreden en Munster, het Rijksmuseum te Leek, Rijksmuseum Enschede, etc.
Evert Rabbers archief 2
Omschrijving
Sr# archived icon Fleurbaaij, Hendrik is geboren op 29 juni 1896 te Vlissingen. Hij woonde en werkte in Vlissingen, Schiedam, Soerabaja (Ned Indië), Apeldoorn tot 1959, van 1959 af in Valkenisse (Biggekerke). Vormde zich zelf. Oud-gezagvoerder van de grote vaart; schilderde en tekende zee-, rivier- en havengezichten en landschappen. Vooral zijn havens zijn gezocht. Hij was lid van de Apeldoornse Kunstkring.
H. Fleurbaaij archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Zittend naakt, Ik ben in Noord-Afrika geboren door Italiaanse ouders die tot de eerste
Bruno di Maio archief 70
Omschrijving
Sr# archived icon Huibert Antonie van Ravenswaaij is geboren op 1 juni 1891 in gorinchem en overleden te Lisse op 10 september 1972. Ravenswaaij (1891-1972): Kunstschilder/Dichter. Hij woonde en werkte in Rotterdam; vanaf 1915 in Gorinchem. Leerling van de Akademie voor B.K. te Rotterdam o.l.v. H.Luns, J.H. Nachtweh, A.H.R. van Maasdijk enz. Hij schilderde, aquarelleerde, tekende (pen) in naturalistische trant portretten (voor 1914), landschappen, bloemen, dieren, vooral vogels en insecten. Hij maakte ook litho's en houtsneden. Exposities en musea; Gorcum/Leerdam, Gorcums Museum/Leerdams Museum Het Oude Raadhuis.
H.A. van Ravenswaaij archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Henry Malfroy is geboren in 1895 in Martinique en overleden in 1944. Hij was werkzaam in Frankrijk en is bekend geworden door zijn Franse stadsgezichten. Hij exposeerde veel in Parijs, vooral in de Salon Independents voor Franse kunstenaars.
Henry Malfroy archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Dat de schilder Piet de Regt zich liet inspireren door de Haagse School, maakt dit schilderij wel duidelijk. Opgeleid door de landschapschilder Antoon Markus, bekwaamde hij zich vanaf 1896 verder zelf in het schilderen van het landschap, waarbij de polders rondom de omgeving van Den Haag favoriet waren. In talloze nuances groen geeft hij met een trefzekere penseelstreek diepte aan het polderland, waar slootjes en legakkers, overhuifd door bomen, het beeld bepalen. De Regt beperkte zich tot de natuur, de arbeid van de mens daarin kon hem minder boeien. Zijn schilderijen zijn fraaie impressies van de ‘eenvoudige’ natuur, zoals ook de grote meesters van de Haagse School (Roelofs, Gabriël, Weissenbruch) die zo graag weergaven.
Pieter de Regt archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon
Wessel Dijkstra archief 50
Omschrijving
Sr# archived icon Lucien Frank (1857 - 1920). Lucien Frank werd geboren in Brussel op 10 november 1857 als 3de kind van Joseph Frank en Serette Levy. Er zijn aanwijzingen dat hij zijn artistieke opleiding in Frankrijk kreeg. In België ontdekte hij als adept van het pleinairisme vrij vroeg de charmes van het pittoreske Ohain, waar hij in de jaren 1887-1890 vrij intens werkte en zijn eigen stijl ontwikkelde. Vanaf 1890 werkte hij ook veel in de regio van Tervuren, waar hij zich een tijdje vestigde. Maar ook de Belgische kust en sites in Nederland genoten zijn belangstelling. Zijn interesse verlegde zich gaandeweg naar de levendigheid van straten en markten in de grote steden, die hij in een heel eigen stijl weergaf. Met tussenpauzen verbleef hij in het buitenland. Bij het uitbreken van de 1ste Wereldoorlog verliet hij België. Tijdens dit buitenlands verblijf, dat hem in Frankrijk en Spanje bracht, overleed zijn echtgenote. Eenmaal terug in België vond hij, samen met zijn zoon Paul, in 1919 een nieuwe thuis in Ohain. Nauwelijks enkele maanden nadat hij zijn intrek genomen had in zijn woning overleed hij er plotseling op 19 januari 1920.
Lucien Frank archief 1
Omschrijving
Sr# archived icon Dat de schilder Piet de Regt zich liet inspireren door de Haagse School, maakt dit schilderij wel duidelijk. Opgeleid door de landschapschilder Antoon Markus, bekwaamde hij zich vanaf 1896 verder zelf in het schilderen van het landschap, waarbij de polders rondom de omgeving van Den Haag favoriet waren. In talloze nuances groen geeft hij met een trefzekere penseelstreek diepte aan het polderland, waar slootjes en legakkers, overhuifd door bomen, het beeld bepalen. De Regt beperkte zich tot de natuur, de arbeid van de mens daarin kon hem minder boeien. Zijn schilderijen zijn fraaie impressies van de ‘eenvoudige’ natuur, zoals ook de grote meesters van de Haagse School (Roelofs, Gabriël, Weissenbruch) die zo graag weergaven.
Pieter de Regt archief 2
Omschrijving